กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1298

ลิเลียนหายใจละล่ำละลักแล้วพูดว่า "เจ้าหน้าที่คะ… ทะเบียนสมรสของเราอยู่ที่บ้าน คุณออกใบหย่าให้เราก่อนได้ไหมคะ? เราจะเอาใบทะเบียนสมรสมาให้ทีหลังค่ะ"

เจ้าหน้าที่กล่าวว่า "เราข้ามขั้นตอนตามระเบียบของเราไม่ได้หรอกค่ะ คุณทั้งสองคนควรกลับไปนำทะเบียนสมรสมาให้ทางเราก่อน"

เติร์กรีบตอบว่า "ไม่! นี่จะทำให้สายเกินไป เราต้องทำการหย่าให้เสร็จก่อนเที่ยง"

เจ้าหน้าที่พยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขา "ถึงคุณทั้งคู่จะไม่มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกันแล้ว แต่ยังไม่ต้องหย่ากันตอนนี้ก็ได้… ใช่ไหมคะ? ถึงแม้คุณจะทำการหย่าตอนนี้ไม่ได้ แต่ยังกลับมาหย่าในตอนบ่ายได้นะคะ!”

อัลเบิร์ตตัดบทขึ้นมาในเวลานี้ "คุณเจ้าหน้าที่ครับ คนทั้งคู่แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว และทำทะเบียนสมรสหายไปนานแล้ว ดังนั้นคุณช่วยดำเนินการตามนั้นได้ไหม?”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่เติร์กก่อนจะบอกกับเจ้าหน้าที่ว่า "ยิ่งไปกว่านั้น ลุงคนนี้ต้องหย่าในตอนนี้เลย เพราะเขาต้องจดทะเบียนสมรสกับคนอื่นอีก งานเลี้ยงแต่งงานได้จัดเตรียมไว้แล้วที่โรงแรม และเรากำลังรอเขาไปเข้าพิธีแต่งงาน เราปล่อยให้ล่าช้าออกไปไม่ได้อีกแล้วครับ!

เจ้าหน้าที่มองดูเติร์กด้วยความประหลาดใจ และการแสดงออกทางสีหน้าที่เหมือนการดูถูกดูแคลนนั้นก็เป็นอะไรที่เหนือคำบรรยาย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเติร์กต้องเป็นชายชราที่น่ารังเกียจ ที่กำลังวางแผนจะสลัดภรรยาของเขาทิ้งไป

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงดูกระวนกระวายใจที่จะหย่ากับภรรยา เรื่องราวกลับกลายเป็นว่าเขากำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นในช่วงเที่ยงของวันนี้

ผู้ชายคนนี้เป็นคนชั้นต่ำในหมู่เศษสวะของสังคมอย่างแท้จริง

ดังนั้นเธอจึงมองไปที่อัลเบิร์ตก่อนที่จะพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นตามระเบียบของเรา ดิฉันต้องขอให้พวกเขาเขียนคำร้องว่าได้ทำทะเบียนสมรสหายไป และแต่ละคนก็ต้องเขียนคำร้องของตัวเองพร้อมเซ็นชื่อกำกับไว้ด้วยค่ะ"

อัลเบิร์ตพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่เติร์กและลิเลียนแล้วพูดว่า "คุณทั้งคู่มาตรงนี้แล้วเขียนคำร้องในกระดาษว่าทำทะเบียนสมรสหายไปตามข้อกำหนดต่าง ๆ ของเจ้าหน้าที่"

คนทั้งคู่ไม่กล้าจะรอช้าแม้แต่วินาทีเดียว พวกเขารีบหยิบปากกาและกระดาษมาไว้ในมือ ก่อนจะเริ่มเขียนคำร้องไว้ในแผ่นกระดาษนั้น