กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1335

เมื่อยาฮิโกะได้ยินคำสัญญาของนานาโกะ เสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อยในขณะที่ถามว่า "แล้วลูกทานข้าวกลางวันหรือยังนานาโกะ?”

นานาโกะตอบตามความจริงว่า "คุณพ่อผู้สูงส่งคะ พอหนูกลับมาจากสนามกีฬาก็ฝึกซ้อมต่อเลย ก็เลยยังไม่ได้ทานเลยค่ะ"

ยาฮิโกะส่งเสียงพึมพำแล้วพูดว่า "ดีเลย ไหน ๆ ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว พ่ คิดว่าลูกควรขอให้จิโร่อยู่ทานมื้อกลางวันกับลูกด้วย การทำแบบนี้จะแสดงให้เห็นว่าลูกยายามอย่างเต็มที่ในการดูแลต้อนรับเขาแทนพ่อแล้ว"

“ขอให้เขาอยู่ทานมื้อกลางวันด้วยเหรอคะ?”

นานาโกะอดรู้สึกไม่เต็มใจอยู่เล็กน้อยไม่ได้

เธอมักจะมีบุคลิกที่ดูเย็นชาอยู่เป็นประจำ เมื่อครอบครัวสอนเรื่องมารยาทของผู้หญิงนั้น เธอก็มักจะถูกสอนให้รักษาระยะห่างจากผู้ชายนอกบ้านเอาไว้ นอกจากนี้นานาโกะยังหมกหมุ่นอยู่กับศิลปะป้องกันตัวเป็นเวลาหลายปี เลยทำให้เธอไม่ค่อยได้พบปะกับผู้ชายเลย

นอกเหนือจากสมาชิกในครอบครัวแล้ว นานาโกะไม่เคยนั่งทานอาหารสองต่อสองกับชายหนุ่มที่ไหนมาก่อนถึงแม้ว่าเธอจะโตเป็นสาวแล้วก็ตาม ขนาดฮิโรชิซึ่งเป็นผู้ช่วยของเธอแท้ ๆ ก็ยังไม่มีโอกาสได้นั่งทานข้าวตามลำพังกับเธอเลย

แต่อย่างไรก็ตาม นานาโกะจับน้ำเสียงที่มีความเข้มงวดของพ่อเธอได้ และรู้ด้วยว่าไม่สามารถขัดคำสั่งนี้ได้ เธอจึงพูดว่า "ได้ค่ะคุณพ่อผู้สูงส่ง หนูเข้าใจแล้วค่ะ...”

ยาฮิโกะตอบด้วยความพอใจว่า "นานาโกะ ตระกูลของเรามีความร่วมมือที่สำคัญมากกับโคบายาชิ ฟาร์มา แล้วก็กำลังดำเนินการอยู่ในตอนนี้ ดังนั้นลูกจะต้องไม่ละเลยหรือสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับอีกฝ่าย ลูกเข้าใจที่พ่อพูดไหม?”

นานาโกะรีบตอบว่า "เข้าใจค่ะคุณพ่อผู้สูงส่ง"

นานาโกะถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ทันทีที่วางสาย หลังจากนั้นเธอก็โทรหาฮิโรชิแล้วพูดว่า "คุณทานากะ ช่วยให้การต้อนรับคุณโคบายาชิไปก่อนนะ ฉันเหงื่อออกตอนฝึกซ้อมก่อนหน้านี้ ฉันต้องไปอาบน้ำก่อน"

ฮิโรชิตอบตกลงอย่างรวดเร็ว เขาหันไปมองจิโร่ก่อนจะพูดว่า "โปรดรอสักครู่นะครับคุณจิโร่ หญิงสาวคนโตของเราเพิ่งจะฝึกซ้อมเสร็จ เลยต้องไปอาบน้ำก่อน และจะมาพบคุณในไม่ช้านี้ครับ"

เมื่อจิโร่ได้ยินว่านานาโกะกำลังจะมาพบเขาในที่สุด เขาแอบตื่นเต้นอยู่ในใจลึก ๆ แต่พยายามทำตัวนิ่ง ๆ และพูดอย่างเยือกเย็นว่า "ได้สิครับคุณทานากะ ผมจะรอคุณอิโตะครับ"

ประมาณสิบนาทีต่อมา นานาโกะที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านในสไตล์ญี่ปุ่นที่ดูเรียบง่าย

ในเวลานี้เธอไม่เหลือร่องรอยของการฝึกฝนศิลปะป้องกันตัวนับเป็นปี ๆ ให้เห็นเลย แต่กลับดูเป็นผู้หญิงญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมที่มีความอ่อนโยน

หลังจากนั้นฮิโรชิก็พาจิโร่ไปยังห้องเพรสซิเดนท์เชียลสวีทของนานาโกะ เมื่อเขาเห็นนานาโกะ เขาก็ตกใจแทบช็อก!

เขาอดรู้สึกพิศวงงงวยอยู่ภายในใจไม่ได้ โอ้พระเจ้า! ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูสวยพิสุทธ์ได้ถึงขนาดนี้?!

ดวงตาของเธอใสปิ๊งเป็นประกาย เธอดูเหมือนงานศิลปะที่ได้รับการสลักเสลาอย่างประณีตและพิถีพิถัน ใบหน้ารูปไข่ของเธอดูสวยใสไร้ที่ติ จมูกที่งดงามได้รูปของเธอดูราวกับงานประติมากรรมอันล้ำค่าของโลกใบนี้ ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มและบางเฉียบของเธอ มีสีชมพูอ่อนโยนราวกับดอกซากุระที่ดูมีเสน่ห์เย้ายวนมาก

ในสายตาของจิโร่นั้น นานาโกะเป็นเหมือนสายน้ำที่มีความใสแจ๋วราวกับกระจก ได้รินไหลจากยอดเขาซิลเวียลงสู่ทะเลสาบที่ดูงดงามราวกับสรวงสวรรค์ เธอดูสง่างาม เงียบขรึม อ่อนโยน และดูเย็นชาเล็กน้อย

แค่มองเห็นด้วยตา… จิโร่ก็ตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้เข้าอย่างจัง เขาถึงกับแอบสาบานอยู่ในใจว่า "ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันต้องทำให้เธอเป็นภรรยาฉันให้ได้! ฉันจะไม่ลังเลหรือสงสัยอะไรทั้งนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะต้องแต่งงานเข้าไปคนของตระกูลอิโตะก็ตาม นอกจากเธอแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกใบนี้ที่จะดูสวยสมบูรณ์แบบได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว!”

จิโร่ใช้ความพยายามอย่างมากในการข่มความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่เขามีต่อนานาโกะ แต่นานาโกะก็ยังมองเห็นความปรารถนานั้นจากสายตาของเขา

นี่ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าสายตาที่จิโร่จ้องมองเธออยู่นั้น เป็นสายตาที่กำลังจ้องมองน้ำมันหมูกำลังหยดลงในถ้วยชารสเลิศหนึ่งหยด

แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถแสดงความรู้สึกไม่พอใจหรือไม่ชอบออกมาได้อย่างเปิดเผย เธอทำได้เพียงพูดอย่างสุภาพว่า "ขอโทษที่ให้รอนานนะคะคุณโคบายาชิ"

จิโร่รีบโบกมือแล้วพูดว่า "ไม่ครับ ๆ คุณอิโตะ คุณไม่ต้องเกรงใจผมขนาดนั้น ผมเองเป็นฝ่ายมาหาคุณที่นี่ตามอำเภอใจ ผมต่างหากที่ทำเสียมารยาทที่มาพบคุณอย่างกะทันหัน ผมหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะครับ"