กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 135

เมื่อเอเลนได้ยินเกี่ยวกับสร้อยข้อมือที่มีมูลค่าห้าหรือหกล้าน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง และมีประกายไฟอยู่ในนั้น!

“สร้อยข้อมือ? มันอยู่ที่ไหน? เอามาให้ฉันดูสิ!”

ชาร์ลีระมัดระวังตัวเล็กน้อย เขาพูดอย่างใจเย็น “แม่ครับ สร้อยข้อมืออยู่ในห้องนอนของผม แต่ผมวางแผนที่จะคืนให้พวกเขาครับ”

"อะไรนะ? ส่งคืนทำไมล่ะ?” เอเลนขมวดคิ้วด้วยความตกใจ “นี่นายคิดไม่ออกเหรอ? ทำไมนายถึงต้องการคืนของขวัญล้ำค่าเช่นนี้?”

“มันเป็นเพียงความโปรดปรานเล็กน้อย ผมไม่สมควรได้รับของขวัญราคาแพงเช่นนี้”

"หุบปากซะนะ!" เอเลนโพล่ง “เนื่องจากเขาให้นายไปแล้ว งั้นก็รับไปสิ! สร้อยข้อมืออยู่ไหน? ถ้านายไม่ต้องการ แต่ฉันต้องการมัน!”

ชาร์ลีรู้ว่าอะไรกำลังแล่นอยู่ในความคิดตลบตะแลงของแม่ยายเขา จริง ๆ แล้วเขาอยากจะให้สร้อยข้อมือกับแคลร์ แต่เขาคิดไม่ออกว่าจะหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมสำหรับมันได้อย่างไร เขาจึงลืมมันไปในระหว่างนี้ ใครจะรู้ว่าพ่อตาของเขาจะโพล่งออกมาอย่างลวก ๆ !

ไม่ใช่ว่าชาร์ลีไม่เต็มใจที่จะมอบสร้อยข้อมือให้ เขามีเงินในบัตรเกือบ 10,000 ล้านเหรียญเขาสามารถซื้อกำไลทั้งหมดในโลกได้!

แต่ประเด็นหลักคือเพราะแม่ยายของเขาฉลาดแกมโกง และไม่มีรสนิยมที่จะสวมใส่เครื่องประดับล้ำค่าเช่นนี้ เธอจะเหมาะกับเครื่องประดับราคาถูกกว่าตามสไตล์ของเธอมากกว่า

อย่างไรก็ตามเอเลนไม่อยากพลาดโอกาสนี้ คงเป็นเกียรติ และความภาคภูมิใจเช่นนี้ที่ได้สวมสร้อยข้อมือมูลค่าหกล้านดอลลาร์!

ดังนั้นเธอจึงเอาแต่รบเร้าชาร์ลี “สร้อยข้อมืออยู่ที่ไหน? เอามาให้ฉันดู!”

แคลร์รู้ว่าถ้าแม่ของเธอจับสร้อยข้อมือได้ก็ไม่สามารถนำมันกลับไปได้ เธอจึงเริ่มพูดว่า “แม่คะ เราคิดว่าเราควรเก็บมันไว้ดีกว่า เพราะเราต้องการคืนมันในกรณีที่เราเสียหาย หรือทำให้มันเสีย มันจะไม่ดีที่จะคืนสิ่งที่พัง ๆ ให้กับพวกเขา”

"อะไรนะ? นี่ลูกต้องการส่งคืนจริงหรือ?” เอเลนยกเท้าขึ้น และร้องเสียงดัง “ลูกบ้าหรือเปล่า?”

แคลร์รู้ว่าแม่ของเธอจะทำอารมณ์ฉุนเฉียวต่อไป เธอจึงพูดอย่างหนักแน่นว่า “แม่หยุดเถอะค่ะ หนูได้คุยกับชาร์ลีแล้ว ข้อตกลงตามที่ว่าแล้วค่ะ”