กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1355

ชาร์ลีมองไปที่ยามาโมโตะ คาสึกิด้วยความสนใจ พูดตามตรง… ชาร์ลีไม่เข้าใจในเรื่องศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวเลย ถ้าไม่เป็นเพราะออโรร่าต้องการเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ เขาก็คงไม่มาวุ่นวายกับผู้คนในแวดวงศิลปะการต่อสู้เช่นนี้หรอก

นี่เป็นเพราะในสายตาของเขานั้น ถึงแม้จะมีใครก้าวไปถึงจุดสูงสุดของการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ยังถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอกในแวดวงของศิลปะการต่อสู้

เป็นที่ทราบกันดีว่าศิลปะการต่อสู้นั้น เน้นการฝึกกล้ามเนื้อขั้นพื้นฐาน ส่วนความหนาแน่นของกระดูกไม่ควรถือเป็นทักษะการต่อสู้ ผู้เชี่ยวชาญระดับวงในจะต้องเรียนรู้การใช้พลังลมปราณ รวมทั้งพลังภายในเมื่อต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้

อย่างไรก็ตามคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้นั้นมีจำนวนมากมายจนน่าตกใจ แม้แต่เด็กอายุสามขวบก็ยังไปฝึกฝนการเตะและต่อยเลย แล้วอย่างนี้เหล่าเด็ก ๆ พวกนี้จะถูกจัดว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้หรือเปล่าล่ะ? ถึงแม้จะมีคนเรียนอยู่มากมาย แต่คนที่สามารถใช้พลังลมปราณนั้นแทบจะเป็นศูนย์

ยามาโมโตะ คาสึกิดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอก และดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในเหล่าอาจารย์ทั้งหลาย ถึงแม้ว่าจะเขาดูแก่เท่า ๆ กับบรรพบุรุษของเขา แต่ร่างกายของเขาก็ยังแข็งแรง กล้ามเนื้อของเขาปล่อยพลังออกมาในปริมาณที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ซึ่งถือว่าอยู่เหนือระดับการบ่มเพาะของผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ในระดับวงนอกตามปกติ

ถ้านำเขาไปเปรียบเทียบกับผู้อบรมสั่งสอนในเรื่องของศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง เขาก็ยังห่างไกลจากคนเหล่านั้นมาก

เหตุผลสำคัญที่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอกเหล่านี้ สามารถเอาชนะการแข่งขันระดับนานาชาติได้ ก็เป็นเพราะผู้เชี่ยวชาญระดับวงในไม่เคยเข้าร่วมการแข่งขันที่ธรรมดา ๆ แบบนี้

ถ้าจะเปรียบการแข่งขันแบบนี้ก็คงเหมือนการแข่งขันร้องเพลงในรายการ 'The Voice' ที่ถ้าผู้เข้าร่วมการแข่งขันเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับวงใน ก็ได้เป็นนักร้องในอันดับต้น ๆ อย่างเช่นนักร้องเสียงเทเนอร์ในตำนาน ลูซาโน่ ปาวารอตตี้ที่เข้าร่วมการแข่งขันร้องเพลงระดับปานกลาง