กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1355

ชาร์ลีมองไปที่ยามาโมโตะ คาสึกิด้วยความสนใจ พูดตามตรง… ชาร์ลีไม่เข้าใจในเรื่องศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวเลย ถ้าไม่เป็นเพราะออโรร่าต้องการเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ เขาก็คงไม่มาวุ่นวายกับผู้คนในแวดวงศิลปะการต่อสู้เช่นนี้หรอก

นี่เป็นเพราะในสายตาของเขานั้น ถึงแม้จะมีใครก้าวไปถึงจุดสูงสุดของการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ยังถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอกในแวดวงของศิลปะการต่อสู้

เป็นที่ทราบกันดีว่าศิลปะการต่อสู้นั้น เน้นการฝึกกล้ามเนื้อขั้นพื้นฐาน ส่วนความหนาแน่นของกระดูกไม่ควรถือเป็นทักษะการต่อสู้ ผู้เชี่ยวชาญระดับวงในจะต้องเรียนรู้การใช้พลังลมปราณ รวมทั้งพลังภายในเมื่อต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้

อย่างไรก็ตามคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้นั้นมีจำนวนมากมายจนน่าตกใจ แม้แต่เด็กอายุสามขวบก็ยังไปฝึกฝนการเตะและต่อยเลย แล้วอย่างนี้เหล่าเด็ก ๆ พวกนี้จะถูกจัดว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้หรือเปล่าล่ะ? ถึงแม้จะมีคนเรียนอยู่มากมาย แต่คนที่สามารถใช้พลังลมปราณนั้นแทบจะเป็นศูนย์

ยามาโมโตะ คาสึกิดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอก และดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในเหล่าอาจารย์ทั้งหลาย ถึงแม้ว่าจะเขาดูแก่เท่า ๆ กับบรรพบุรุษของเขา แต่ร่างกายของเขาก็ยังแข็งแรง กล้ามเนื้อของเขาปล่อยพลังออกมาในปริมาณที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ซึ่งถือว่าอยู่เหนือระดับการบ่มเพาะของผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ในระดับวงนอกตามปกติ

ถ้านำเขาไปเปรียบเทียบกับผู้อบรมสั่งสอนในเรื่องของศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง เขาก็ยังห่างไกลจากคนเหล่านั้นมาก

เหตุผลสำคัญที่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอกเหล่านี้ สามารถเอาชนะการแข่งขันระดับนานาชาติได้ ก็เป็นเพราะผู้เชี่ยวชาญระดับวงในไม่เคยเข้าร่วมการแข่งขันที่ธรรมดา ๆ แบบนี้

ถ้าจะเปรียบการแข่งขันแบบนี้ก็คงเหมือนการแข่งขันร้องเพลงในรายการ 'The Voice' ที่ถ้าผู้เข้าร่วมการแข่งขันเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับวงใน ก็ได้เป็นนักร้องในอันดับต้น ๆ อย่างเช่นนักร้องเสียงเทเนอร์ในตำนาน ลูซาโน่ ปาวารอตตี้ที่เข้าร่วมการแข่งขันร้องเพลงระดับปานกลาง

นี่ไม่เพียงแต่รู้สึกว่าเขาไม่เหมาะที่จะเป็นผู้เข้าแข่งขันเท่านั้น แม้แต่ได้รับเชิญให้เป็นผู้ตัดสิน ก็ยังนับเป็นเรื่องขายหน้าสำหรับคนที่มีความสามารถ ที่ต้องเข้าไปร่วมงานการแข่งขันที่ธรรมดา ๆ แบบนี้

น่าเศร้าที่ผู้เชี่ยวชาญระดับวงนอกจำนวนมากดูเหมือนจะไม่เข้าใจในตรรกะนี้ ในความคิคของพวกเขานั้น พวกเขาทึกทักเอาว่าคนที่เข้าร่วมการแข่งกันศิลปะการต่อสู้เหล่านี้ คือผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวชั้นแนวหน้าของโลก ในขณะที่ตามความเป็นจริงแล้ว มืออาชีพส่วนใหญ่ไม่สนใจที่จะเข้าร่วมแข่งขันด้วยซ้ำไป

ดังนั้นสำหรับคนอย่างชาร์ลีที่เป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ชั้นยอด การแข่งขันประเภทนี้จึงดูไม่มีความหมายอะไรเลย ในความคิดของชาร์ลีนั้น คนที่ถูกเรียกว่าอาจารย์ยามาโมโตะนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากมดตัวเล็ก ๆ เท่านั้นเอง

ชาร์ลีประเมินความสามารถของยามาโมโตะ คาสึกิแล้วยิ้ม "ทำไมคุณถึงมั่นใจนักว่านานาโกะจะได้เป็นผู้ชนะเลิศคนต่อไป?”

ยามาโมโตะ คาสึกิตอบพร้อมกับสีหน้าภาคภูมิใจ "ผมอยู่ในแวดวงศิลปะการต่อสู้มาหลายปี ผมมีประสบการณ์มากกว่าคนธรรมดาทั่วไป ในความคิดเห็นระดับมืออาชีพของผมนั้น คุณอิโตะเป็นอัจฉริยะ เมื่อมีผมเป็นผู้อบรมสั่งสอนและฝึกฝนให้ เธอจะต้องคว้าแชมป์ได้อย่างแน่นอน!”

ชาร์ลีหัวเราะ "ดูเหมือนคุณจะมีความมั่นใจเกินไปหน่อย คุณยามาโมโตะ จากประสบการณ์ศิลปะการต่อสู้ของคุณ คุณคิดว่าคุณอยู่เหนือกว่าคนทั่วไปแล้วเหรอ? และคุณคิดว่าด้วยทักษะ การฝึกสอน และการอบรมสั่งสอนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของคุณ จะสามารถสร้างผู้ชนะเลิศขึ้นมาได้เหรอ? ถ้าคุณได้เข้าไปอยู่ในแวดวงศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง ความรู้และทักษะของคุณถือว่าอยู่ในระดับต่ำมาก แล้วคุณมีหน้ามาบอกว่าคุณอิโตะที่เป็นลูกศิษย์ของคุณ จะได้เป็นผู้ชนะเลิศภายใต้การแนะนำของคุณได้อย่างไร?”

ยามาโมโตะตอบด้วยเสียงดังลั่นว่า "เด็กเหลือขอ! ผมรู้ว่าคุณมีฝีมือ แต่การมาพูดแบบนี้จะไม่เป็นการดูหมิ่นกันไปหน่อยเหรอ?!”

ชาร์ลีหัวเราะเบา ๆ "ดูหมิ่นเหรอ? ผมแน่ใจว่าคุณจะรู้เองได้ในไม่ช้า"