กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1361

หัวใจของยามาโมโตะเต้นแรงด้วยความกลัวในขณะที่ถามว่า "อย่าบอกนะ… อย่าบอกนะว่าคนที่จะสลักข้อความไม่ใช่คุณ?!”

ชาร์ลีตอบว่า "อะไรนะ? คุณอยากให้ผมสลักข้อความให้เหรอ? คุณมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะให้ผมทำให้เหรอ?

หลังพูดจบประโยคชาร์ลีก็หัวเราะอย่างสนุกสนานก่อนจะพูดต่อ "ผมขอความช่วยเหลือจากเพื่อนน่ะ เขาไม่เคยเข้าโรงเรียนที่ไหนเลย ได้เรียนแต่ระดับประถมเท่านั้น แต่ผมแน่ใจว่าเขาสามารถสะกดคำว่า 'คนป่วยแห่งเอเชีย' ได้ เมื่อถึงตอนนั้นผมก็คอยควบคุมให้เขาสลักตัวหนังสือให้ใหญ่ที่สุดเท่าที่จะใหญ่ได้ รับรองว่าจะได้แบบที่คุณคาดหวังเอาไว้เลยล่ะ!”

ยามาโมโตะรู้สึกกังวลและตื่นเต้น เขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ? ในตอนนี้มีเหล่ากรรมการวิ่งเข้ามา พวกเขาหันไปหานานาโกะและออโรร่าแล้วพูดว่า "ผู้เข้าร่วมการแข่งขันครับ ตอนนี้การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณทั้งสองคนช่วยไปเตรียมตัวบริเวณเวทีได้ไหมครับ? แล้วกรุณารักษาเวลาด้วย ผู้เข้าร่วมการแข่งขันคนไหนที่ไม่ขึ้นไปปรากฏตัวบนเวทีในอีกสิบนาทีข้างหน้าจะถูกตัดสิทธิ์โดยอัตโนมัตินะครับ"

ออโรร่าฟื้นคืนจากอาการตกใจ จากนั้นหันไปหาชาร์ลีแล้วถามว่า "ปรมาจารย์เวดคะ ฉันควรจะไปคนเดียวหรือมีคุณไปด้วยคะ?”

ชาร์ลียิ้ม "ผมมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อชมการแข่งขันของคุณ แน่นอนว่าผมจะต้องไปกับคุณสิครับ"

ออโรร่าเหลือบมองยามาโมโตะที่นอนกองอยู่บนพื้น เธอถามด้วยเสียงแผ่วเบา "แล้วเรื่องนี้ล่ะคะปรมาจารย์เวด?”

ชาร์ลีตอบทันควันว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ให้เขานอนอยู่ที่นั่นไป ยังไงเขาก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี"

หลังพูดจบประโยค ชาร์ลีก็เอื้อมมือไปลูบหลังออโรร่าเบา ๆ แล้วพูดว่า "ทำให้ดีที่สุดในการแข่งขันรอบนี้นะครับ อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ!”

ออโรร่าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะปรมาจารย์เวด! ฉันจะทำให้ดีที่สุดเลยค่ะ!”

จากนั้นชาร์ลีก็หันหลังกลับแล้วพาออโรร่าเดินขึ้นไปบนเวที โดยทิ้งยามาโมโตะที่กำลังบาดเจ็บให้นอนอยู่บนพื้น ส่วนนานาโกะก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ เขา

นานาโกะคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ ยามาโมโตะ และอดที่จะพูดไม่ได้ว่า "อาจารย์คะ ฉันจะเรียกรถพยาบาลมาเดี๋ยวนี้ เราจะพาคุณไปส่งโรงพยาบาลทันทีค่ะ!”

“อะไรนะ?!” จิโร่ตกใจมากเมื่อได้ยินคำขอร้องนั้น ใบหน้าของเขาซีดเผือดขึ้นมาทันที "คุณอิโตะ คุณอยากให้ผมแอบพาคุณยามาโมโตะกลับญี่ปุ่นเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ!” นานาโกะตะเบงเสียง "ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้อาจารย์ต้องได้รับความอับอายขายหน้าแบบนี้เด็ดขาด! ถ้าฉันโดนตำหนิว่าเป็นผู้แพ้ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันจะปล่อยให้พวกเขาทำกับอาจารย์ของฉันแบบนี้ไม่ได้!”

หลังจากนั้นเธอก็มองจิโร่ด้วยสายตาวิงวอน "ได้โปรดเถอะค่ะ คุณโคบายาชิ...”

เมื่อยามาโมโตะได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาก็มีอารมณ์พลุ่งพล่านอยู่ในใจลึก ๆ !

ฉวยโอกาสตอนที่ชาร์ลีไม่อยู่แล้วหนีกลับญี่ปุ่นเพื่อหลีกเลี่ยงความอัปยศอดสู! เขากลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ย่างเท้าเข้ามาในโอลรัส ฮิลล์ ไม่ใช่สิ! ไม่มีโอกาสได้ย่างเท้าเข้ามาในออสเกียอีกเลยต่างหาก อย่างน้อย ๆ ในประเทศญี่ปุ่นเขายังสามารถใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาได้ แทนที่จะมีคำจารึกไว้บนหน้าผาก และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยความอัปยศอดสู!