กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1365

ในขณะที่เธอกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น คู่ต่อสู้ก็บังคับให้นานาโกะต้องถอยหลังไป

ในเวลานี้เธอไม่เหลือความมุ่งมั่นในการแข่งขันอีกต่อไป

นี่เป็นเพราะเธอตระหนักได้ในทันทีว่า ถึงแม้ว่าเธอจะอุตส่าห์ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปี แต่เธอจะไม่มีทางได้โจมตีกลับ ถ้าปรมาจารย์ตัวจริงนั้นโจมตีเธอแบบรวดเดียวจบ

นี่เป็นการทำลายล้างความมั่นใจในตัวเองของเธอ

จริง ๆ แล้วใครก็ตามที่เจอกับเหตุการณ์นี้จะต้องรู้สึกเจ็บปวดมาก

ไม่ใช่แค่ความมั่นใจในตนเองเท่านั้นที่ถูกทำลายไป แม้แต่ความเชื่อที่มีมาอย่างยาวนานก็จะถูกทำลายอย่างไม่มีชิ้นดีเช่นกัน

เมื่อนานมาแล้วนั้น นานาโกะรู้สึกว่า เธอยังต้องใช้เวลาถึงยี่สิบปีกว่าจะก้าวไปถึงจุดสูงสุดในแวดวงศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว

พอยี่สิบปีผ่านไป เธอก็สามารถพัฒนาจนกลายเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ชั้นนำของโลกได้อย่างแน่นอน ซึ่งอาจจะเป็นปรมาจารย์แบบเดียวกับอาจารย์คาสึกิของเธอนั่นแหละ

แต่ชาร์ลีได้ทำให้เธอได้รู้ว่า สุดยอดปรมาจารย์ในความคิดของเธอนั้น เป็นเพียงมดตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าปรามจารย์ตัวจริง

นี่กลับกลายเป็นว่า เธอไม่ยอมรับรู้และใจแคบมาตลอดหลายปี

ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้ว่า… โลกแห่งศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นอยู่เหนือความรู้ความเข้าใจของเธออย่างมาก

เมื่อก่อนนี้เธอคิดว่า โลกใบนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าโลกใบหนึ่งนั่นแหละ เธอสามารถเดินออกจากขั้วโลกนี้ แล้วไปให้ไกลที่สุดได้แค่อีกขั้วโลกหนึ่งเท่านั้น

แต่ในวันนี้นี่เองที่เธอตระหนักได้ในที่สุดว่า แท้ที่จริงแล้วยังมีระบบสุริยะ ทางช้างเผือก และแม้แต่จักรวาลอันกว้างใหญ่นอกเหนือจากโลกใบนี้

ในเวลานี้นี่เองที่เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำถามอื่นอีก… เธอต้องใช้เวลาอีกกี่ปีกว่าจะพัฒนาเป็นสุดยอดปรมาจารย์ตัวจริงได้เหมือนชาร์ลี?

เมื่อนานาโกะมาถึงบริเวณที่พักด้านข้างสังเวียน จิตใจของเธอก็ยังวุ่นวายสับสนอยู่

การชนะหรือแพ้การแข่งขันในครั้งนี้ไม่สำคัญสำหรับเธออีกต่อไป เพราะเธอรู้สึกราวกับว่าความเชื่อของเธอทั้งหมดได้พังทลายลงแล้ว

ในเวลานี้นี่เองที่ฮิโรชิผู้ช่วยของเธอได้พูดขึ้นอย่างกระวนกระวายใจว่า "คุณคิดในด้านลบไม่ได้นะครับ ตอนนี้คุณได้เข้ามาอยู่ในรอบน็อคเอาท์แล้ว ถ้าคุณแพ้ในรอบนี้ การแข่งขันก็ต้องจบลงที่นี่ และคงถึงจุดจบจริง ๆ !”

นานาโกะยิ้มอย่างขมขื่นในขณะที่เธอพูดพึมพำว่า "คุณทานากะ คุณก็เห็นพลังน่ากลัวที่อยู่ในตัวคุณเวดนี่คะ ถ้าจะเปรียบเทียบฉันกับเขา ก็คงเปรียบได้กับหิ่งห้อยที่เปล่งแสงสู้กับแสงจันทร์อันสว่างไสว ทักษะการต่อสู้ของเขาช่างเหลือเชื่อและสุดจะทานทน เราแตกต่างกันมากเกินไป!”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น นานาโกะก็ถอนหายใจพร้อมกับพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "พละกำลังของเขาดุจดั่งดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ในขณะที่ตัวฉันเป็นแค่หิ่งห้อยตัวหนึ่งที่อยู่ในดงหญ้า...”

ฮิโรชิมีสีหน้าเศร้าสร้อยและรู้สึกสะเทือนใจมาก