กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1367

นานาโกะพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำถามของชาร์ลี

หลังจากปิดปากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเธอก็หน้าแดงด้วยความอาย

นี่เป็นเพราะชาร์ลีพูดถูก ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์หรือเหตุผลใดก็ตาม เมื่อมาคิดใคร่ครวญในขั้นสุดท้ายแล้ว อาจารย์ของเธอนั่นแหละที่เป็นคนก่อปัญหาในเรื่องนี้ขึ้นมาทั้งหมด ชาร์ลีไม่ได้เป็นฝ่ายผิด

นานาโกะผู้ซึ่งรู้สึกอับอายในตัวเองมาก ทำได้เพียงโค้งคำนับอย่างนอบน้อมต่อชาร์ลีในขณะที่พูดว่า "คุณเวดคะ ฉันหุนหันพลันแล่นเกินไปหน่อย ได้โปรดเข้าใจฉันด้วย พร้อมกันนี้ฉันก็หวังว่าคุณคงไม่ถือโทษโกรธฉันด้วยนะคะ"

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อย

เขาก็เข้าใจในความรู้สึกของนานาโกะอยู่ระดับหนึ่งเหมือนกัน

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม มนุษย์ทุกคนสามารถวางตัวเป็นกลางและไม่มีอคติใด ๆ ในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง แต่เมื่อมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาหรือผลประโยชน์ของพวกเขาอย่างชัดเจน ก็นับเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะไม่คิดอคติในเรื่องนั้น

มันก็เหมือนกับการที่ลูกคนอื่นทำอะไรผิด แล้วคุณคาดหวังให้เขาได้รับการลงโทษอย่างยุติธรรม แต่เมื่อลูกของคุณทำอะไรผิด คุณก็มักคาดหวังว่าทุกคนจะให้อภัยเขา และให้โอกาสเขาอีกครั้ง

คาสึกิเป็นที่ปรึกษาของนานาโกะ วัฒนธรรมดั้งเดิมของญี่ปุ่นและออสเกียมีความคล้ายคลึงกันมาก ผู้คนจากทั้งสองประเทศนี้ล้วนให้การเคารพและเชื่อฟังคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์อย่างมาก ดังนั้นชาร์ลีจึงยอมรับได้ และเข้าใจว่าทำไมนานาโกะถึงให้ความเคารพและให้การปกป้องคาสึกิเป็นอย่างมาก

นี่เป็นเสิ่งที่เข้าใจได้

ชาร์ลีเข้าใจความรู้สึกของเธอในเวลานี้ แต่นั่นจะไม่เปลี่ยนความคิดเห็นหรือการตัดสินใจของเขา

ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "คุณอิโตะ ในเมื่อคุณได้เข้าร่วมในการแข่งขันครั้งนี้ คุณก็ควรให้ความเคารพในการแข่งขันครั้งนี้ คุณไม่ควรยอมแพ้หรือยอมถูกปรับให้แพ้กลางคัน ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับเป็นการแสดงความไม่เคารพต่อศิลปะการต่อสู้อย่างมาก"

ทันใดนั้นสายตาของนานาโกะก็ฉายแววความมุ่งมั่นออกมา เธอพยักหน้าอย่างจริงจังในขณะที่พูดว่า "ฉันเข้าใจค่ะคุณเวด ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะต่อสู้อย่างเต็มที่ และได้เข้าสู่การแข่งขันรอบต่อไปอย่างแน่นอน! ฉันจะตั้งตารอที่ได้แข่งขันกับลูกศิษย์ของคุณนะคะ!”

ชาร์ลีโบกมือแล้วพูดว่า "ออโรร่าไม่ใช่ลูกศิษย์ของผม เธอเป็นแค่เพื่อนของผม หรือถ้าพูดตรง ๆ เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนผม ผมแค่มาทำหน้าที่โค้ชให้เธอชั่วคราวในช่วงสองสามวันนี้ เพื่อคอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำกับเธอเท่านั้นเอง"

นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ "คุณไม่ใช่โค้ชมืออาชีพหรอกหรือคะคุณเวด?”

ชาร์ลียิ้มในขณะที่พูดว่า "ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นเพียงคนเร่ร่อนที่ไม่มีอาชีพการงานอะไรเลย"

“ว่างงานเหรอ?”

นานาโกะมีสีหน้าตกใจและไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นจริง