กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1388

แต่อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกเคืองขุ่นภายในใจของเขากำลังจะหายวับไป

นี่เป็นเพราะเขารู้ว่าสตีเฟนกับคุณนายลูอิสทำอย่างนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง

ถ้าพวกเขาไม่เจตนาปกป้องเขาเช่นนี้ เขาก็คงตายไปแล้วเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ในการที่จะปกป้องตัวเขานั้น สตีเฟนไม่ลังเลเลยที่จะนำเหล่าลูกน้องที่มาจากตระกูลเวด เข้าไปทำงานอยู่ในสถาบันสงเคราะห์โอลรัส ฮิลล์ทั้งหมด ซึ่งนี่ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าสตีเฟนนั้นทุ่มเทและมีความจงรักภักดีต่อเขามากเพียงใด

ในขณะที่เขานึกถึงเรื่องนี้อยู่นั้น ชาร์ลีก็รีบยื่นมือไปช่วยพยุงคุณนายลูอิสให้ลุกขึ้น ในขณะที่พูดอย่างแสดงความขอบคุณว่า “คุณลูอิส คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอก คุณไม่ต้องมาขอให้ผมยกโทษให้ด้วย ทั้งคุณและคุณธอมป์สันต่างก็เป็นผู้มีพระคุณของผม ผมต้องขอขอบคุณที่คุณต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องผม รวมทั้งช่วยดูแลความปลอดภัยให้กับผมด้วย”

คุณนายลูอิสโบกมือก่อนจะพูดว่า “นายน้อยคะ ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องที่เราควรจะต้องทำกันอยู่แล้ว”

ชาร์ลีถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณลูอิสครับ ผมยังรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย ผมต้องโทรหาคุณธอมป์สันเดี๋ยวนี้เลย เพื่อจะได้สะสางเรื่องราวทั้งหมดนี้ ผมจะกลับมาหาคุณใหม่หลังจากได้ความกระจ่างในเรื่องต่าง ๆ แล้วนะครับ”

คุณนายลูอิสตอบอย่างรวดเร็วว่า “ได้เลยค่ะนายน้อย!”

ในดวงตาของชาร์ลีเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ ในขณะที่เขาตอบด้วยท่าทีลุกลนว่า “ผมไปก่อนนะครับคุณลูอิส”

คุณนายลูอิสรีบตอบว่า “ให้ฉันออกไปส่งเถอะค่ะนายน้อย!”

ชาร์ลีโบกมือห้ามแล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอก ผมไปคนเดียวได้ครับ”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็มองไปที่คุณนายลูอิสด้วยความเคารพ ก่อนจะโค้งคำนับให้เธอเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันหลังกลับ แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

ชาร์ลีเดินจูงรถจักรยานยนต์ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

ในเวลานี้ที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการบนชั้นสี่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชายวัยกลางคนที่มีอายุห้าสิบกว่า ๆ ได้มองออกไปนอกหน้าต่างผ่านช่องว่างของผ้าม่าน หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาที่ชายชราผมขาว ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณธอมป์สันครับ นายน้อยเดินออกไปแล้วครับ”

คนที่กำลังพูดอยู่นั้นก็คือผู้อำนวยการสถานสงเคราะห์โอลรัส ฮิลล์นั่นเอง

ส่วนชายชราผมขาวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานก็คือสตีเฟน ธอมป์สัน ผู้เป็นพ่อบ้านของตระกูลเวด

ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น สตีเฟนก็ถอนหายใจในขณะที่พูดว่า “ถ้าผมไม่เห็นว่านายน้อยเป็นเดือดเป็นร้อนที่จะช่วยอาการป่วยของเอ็มม่าถึงขนาดนั้น ผมก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะโน้มน้าวให้นายน้อยยอมรับของขวัญจากนายท่านได้ยังไง”

“แล้วตอนนี้เราควรทำยังไงดี?” ผู้อำนวยการตอบอย่างกระวนกระวายใจว่า “ในเมื่อนายน้อยได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างจากเอ็มม่าแล้ว เขาจะต้องติดต่อคุณทันทีเพื่อหาทางค้นหาตัวตนของคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาในตอนนั้น เขาอาจตัดสินใจกลับไปอีสต์คลิฟฟ์ด้วย แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนจากตระกูลเวดพบว่า การมีชีวิตอยู่ของเขาอาจเป็นภัยต่อพวกเขา แล้วตัดสินใจที่จะจัดการกับนายน้อยขึ้นมาล่ะครับ?”

สตีเฟนตอบอย่างไม่แยแสว่า “นายน้อยมีชื่อเสียงอยู่ในโอลรัส ฮิลล์ เขาเป็นที่รู้จักในฐานะมังกรที่แท้จริงบนโลกใบนี้ นายน้อยไม่ได้คิดชื่อนี้ขึ้นมาเอง ชื่อนี้ถูกตั้งขึ้นมาแบบปุบปับโดยบุคคลชั้นนำและมีชื่อเสียงในโอลรัส ฮิลล์ ซึ่งนี่พิสูจน์ให้เห็นว่านายน้อยนั้นไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถพิเศษ เขาไม่ใช่คนที่ใคร ๆ จะเข้ามายุ่งเกี่ยวได้ง่าย ๆ”

หลังจากนั้นสตีเฟนก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ถึงแม้ว่าสุขภาพของนายท่านเวดจะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ยังอยู่รอดปลอดภัยมาได้อีกหลายปี เดิมทีผมไม่ได้วางแผนให้นายน้อยกลับไปอีสต์คลิฟฟ์เร็วขนาดนี้ แต่ผมไม่คาดฝันเลยว่าเขาจะมาเจอกับหลานสาวของตระกูลโกลดิ้งเข้าโดยบังเอิญ…”

“ทั้งพ่อและลูกสาวจากตระกูลโกลดิ้งต่างตามหานายน้อยมาหลายปีแล้ว เมื่อสองพ่อลูกนั้นได้มาพบเขาอีกครั้ง พวกเขาจะต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อถึงตอนนั้น นายน้อยจะรู้เองว่ามีการชักใยอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้ ข้อเท็จจริงนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าการคาดเดาของผมถูกต้อง ดังนั้นในเมื่อเรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ทำไมเราต้องปกปิดความจริงไม่ให้นายน้อยรู้อีกล่ะ?

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็มีความสนิทสนมกับเอ็มม่ามากที่สุดมาตั้งแต่เด็ก ถ้าคำพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากของเธอ ก็จะทำให้เขาเชื่อได้อย่างสนิทใจกว่าผมพูดออกมาเอง นี่เป็นวิธีเดียวที่จะปลุกเร้านายน้อย และกระตุ้นให้เขากลับไปที่อีสต์คลิฟฟ์ แล้วกลับไปเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ ในตระกูลเวดให้หมด!”

ในขณะที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ สตีเฟนก็น้ำตาไหลพร้อมกับตัวสั่นเทาแล้วพูดว่า “ผมช่างไร้ความสามารถเหลือเกิน ผมไม่สามารถแก้แค้นแทนนายท่านรองในเรื่องนี้ได้ ตอนนี้ผมจะปล่อยให้นายน้อยเป็นคนแก้แค้นให้กับนายท่านรองและนายหญิงรองด้วยตัวเอง! วิธีนี้… แม้ว่าผมจะต้องตาย ผมก็จะตายได้สบายใจ!”