กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1388

แต่อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกเคืองขุ่นภายในใจของเขากำลังจะหายวับไป

นี่เป็นเพราะเขารู้ว่าสตีเฟนกับคุณนายลูอิสทำอย่างนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง

ถ้าพวกเขาไม่เจตนาปกป้องเขาเช่นนี้ เขาก็คงตายไปแล้วเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ในการที่จะปกป้องตัวเขานั้น สตีเฟนไม่ลังเลเลยที่จะนำเหล่าลูกน้องที่มาจากตระกูลเวด เข้าไปทำงานอยู่ในสถาบันสงเคราะห์โอลรัส ฮิลล์ทั้งหมด ซึ่งนี่ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าสตีเฟนนั้นทุ่มเทและมีความจงรักภักดีต่อเขามากเพียงใด

ในขณะที่เขานึกถึงเรื่องนี้อยู่นั้น ชาร์ลีก็รีบยื่นมือไปช่วยพยุงคุณนายลูอิสให้ลุกขึ้น ในขณะที่พูดอย่างแสดงความขอบคุณว่า “คุณลูอิส คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอก คุณไม่ต้องมาขอให้ผมยกโทษให้ด้วย ทั้งคุณและคุณธอมป์สันต่างก็เป็นผู้มีพระคุณของผม ผมต้องขอขอบคุณที่คุณต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องผม รวมทั้งช่วยดูแลความปลอดภัยให้กับผมด้วย”

คุณนายลูอิสโบกมือก่อนจะพูดว่า “นายน้อยคะ ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องที่เราควรจะต้องทำกันอยู่แล้ว”

ชาร์ลีถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณลูอิสครับ ผมยังรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย ผมต้องโทรหาคุณธอมป์สันเดี๋ยวนี้เลย เพื่อจะได้สะสางเรื่องราวทั้งหมดนี้ ผมจะกลับมาหาคุณใหม่หลังจากได้ความกระจ่างในเรื่องต่าง ๆ แล้วนะครับ”

คุณนายลูอิสตอบอย่างรวดเร็วว่า “ได้เลยค่ะนายน้อย!”

ในดวงตาของชาร์ลีเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ ในขณะที่เขาตอบด้วยท่าทีลุกลนว่า “ผมไปก่อนนะครับคุณลูอิส”

คุณนายลูอิสรีบตอบว่า “ให้ฉันออกไปส่งเถอะค่ะนายน้อย!”

ชาร์ลีโบกมือห้ามแล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอก ผมไปคนเดียวได้ครับ”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็มองไปที่คุณนายลูอิสด้วยความเคารพ ก่อนจะโค้งคำนับให้เธอเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันหลังกลับ แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

ชาร์ลีเดินจูงรถจักรยานยนต์ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

ในเวลานี้ที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการบนชั้นสี่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชายวัยกลางคนที่มีอายุห้าสิบกว่า ๆ ได้มองออกไปนอกหน้าต่างผ่านช่องว่างของผ้าม่าน หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาที่ชายชราผมขาว ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณธอมป์สันครับ นายน้อยเดินออกไปแล้วครับ”

คนที่กำลังพูดอยู่นั้นก็คือผู้อำนวยการสถานสงเคราะห์โอลรัส ฮิลล์นั่นเอง

ส่วนชายชราผมขาวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานก็คือสตีเฟน ธอมป์สัน ผู้เป็นพ่อบ้านของตระกูลเวด