กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1393

ชาร์ลีขี่จักรยานยนต์ไปที่สตูดิโอของภรรยา ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในสตูดิโอแห่งนั้น แคลร์ก็ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมตาของคุณถึงแดงก่ำอย่างนั้นล่ะคุณสามี?”

“จริงเหรอ?”

ชาร์ลีถามในขณะที่ยื่นมือออกไปขยี้ตาก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ลมคงพัดเม็ดทรายบนถนนเข้าตาตอนที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาที่นี่ล่ะมั้ง”

แคลร์ตอบด้วยความกลุ้มใจว่า “อย่าขี่มอเตอร์ไซค์ไปไหนมาไหนตลอดเวลาสิคะ คุณซื้อรถยนต์ให้ครอบครัวเราตั้งสองคัน แต่คุณกลับต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์ทุกวันเลย ฉันรู้สึกแย่มากเลยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก” ชาร์ลียิ้มก่อนจะตอบแบบสบาย ๆ ว่า “ผมชอบขี่มอเตอร์ไซค์น่ะ เพราะสะดวก รวดเร็ว เรียบง่าย และยังเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมมากกว่าด้วย”

แคลร์ยิ้มในขณะที่พูดอย่างหมดหนทาง “คุณมักจะทำราวกับว่าไม่มีอะไรสำคัญ และไม่มีอะไรรบกวนคุณเลย”

ด้วยเหตุนี้แคลร์จึงปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดว่า “วันนี้ฉันเพิ่งทำงานใหญ่ให้บริษัทเอ็มแกรนด์ กรุ๊ปเสร็จ คุณยังซึ่งเป็นรองประธานบริษัทได้สั่งให้ฝ่ายการเงินจ่ายเงินให้ฉันอย่างรวดเร็ว ฉันซื้อรถให้คุณสักคันดีไหมคะ? คุณจะได้มีรถของคุณเองไว้ใช้ไปไหนมาไหน”

“ไม่ ไม่ ไม่จำเป็นต้องซื้อให้ผมหรอก ถ้าผมอยากจะขับรถจริง ๆ ผมก็คงจะนำรถซูเปอร์สปอร์ตสองคันจากคุณไวท์และคุณควินตันออกมาขับไปนานแล้ว”

แคลร์ดูออกว่าชาร์ลีไม่ได้ล้อเล่น ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณเบื่อรถมอเตอร์ไซค์เมื่อไหร่ ก็บอกฉันนะคะ”

ชาร์ลีตอบว่า “เราต้องไปกันแล้วนะครับคุณภรรยา เรามีนัดทานอาหารค่ำกันคืนนี้นะ”

แคลร์ถามด้วยความประหลาดใจ “คืนนี้คุณนัดกับใครคะ? ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าเป็นใคร? ทำไมคุณถึงทำอะไรลึกลับแบบนี้ล่ะคะ?”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะตอบว่า “ผมได้นัดหมายกับแขกผู้มีเกียรติเอาไว้น่ะ พอเราไปถึงที่นั่นคุณก็จะรู้เองว่าเป็นใคร”

“แขกเหรอ?” แคลร์รู้สึกงงงวยเล็กน้อยแล้วถามขึ้นว่า “ใช่ลูกค้าที่จ้างไปดูฮวงจุ้ยอีกรายหรือเปล่าคะ?”