กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1405

เมื่อรู้สึกว่าความไม่สบายในร่างกายลดลงไปอย่างมาก ควินน์จึงจ้องมองชาร์ลีอย่างไม่เชื่อว่าจะเป็นจริงแล้วถามว่า “การตรวจชีพจรทางการแพทย์แผนจีนนั้นถือว่าเป็นการวิเคราะห์โรคไม่ใช่การรักษา แต่ทำไมฉันถึงรู้เหมือนหายจากอาการป่วยแล้ว ในเมื่อพี่แค่ตรวจชีพจรเท่านั้นเอง”

ชาร์ลีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “มีการกดจุดบริเวณข้อมือที่ช่วยรักษาอาการไม่สบายท้องได้ เธอคิดว่าฉันกำลังตรวจชีพจรให้ แต่จริง ๆ แล้วฉันกำลังนวดกดจุดให้เธออยู่ต่างหาก”

ควินน์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอ? มันทำงานได้อย่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ เหรอ?”

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วพูดว่า “นี่เป็นทฤษฎีเดียวกับการที่เรามักจะถูขมับเวลาปวดหัว เพียงแต่เทคนิคของฉันจะแปลกประหลาดกว่ามาก เพื่อที่จะทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าและเร็วกว่ามาก”

ควินน์อดไม่ได้จะร้องอุทานออกมา “พี่ชาร์ลี พี่ช่างน่าทึ่งจริง ๆ เลย! ฉันพบหมอมามากมายหลายคนและกินยามาหลายอย่างแล้ว แต่ก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้นานกว่าหนึ่งเดือนเลย แต่พี่แค่นวดข้อมือให้ ก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายขึ้นมากแล้ว!”

ชาร์ลีพูดด้วยสีหน้าที่ดูเขินอาย “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าคนเจ้าชู้ แล้วตอนนี้มาเรียกชื่อฉันอย่างเพราะเลย เธอนี่ใจโลเลซะจริง ๆ”

ควินน์ทำเสียงไม่พอใจในขณะที่ใบหน้าดูแดงระเรื่อขึ้นมา แล้วพูดว่า “ถ้าพี่ยังไม่ได้แต่งงาน ฉันคงเรียกชื่อพี่ซ้ำแล้วซ้ำอีก… ฉันจะไม่ดุด่าอะไรพี่เลย!”

ชาร์ลีพยักหน้า “ฉันรู้ ฉันรู้ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง”

“ดีแล้ว พี่ควรรู้เอาไว้นะ” ควินน์ทำหน้าบึ้งและพูดต่อ “พ่อฉันเพิ่งส่งข้อความวิดีโอมาถามว่าฉันทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง ฉันกำลังจะบอกท่านเรื่องที่ได้มาเจอพี่ แต่พอมาคิดดูอีกที ฉันตัดสินใจจะเซอร์ไพรส์พ่อดีกว่า พี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมที่บอกว่าจะไปอีสต์คลิฟฟ์สัปดาห์หน้าน่ะ?”

ชาร์ลีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ฉันบอกเรื่องนี้กับภรรยาแล้วตอนที่เราทานดินเนอร์กันเสร็จ แล้วจะมาล้อเล่นอะไรล่ะ? เสร็จงานที่นี่แล้วเธอก็กลับบ้านไปก่อน ฉันจะตามไปหลังจากจัดการเรื่องนี้แล้ว"

ควินน์ถามขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง “พี่ชาร์ลี พี่จะรักษาอาการป่วยให้พ่อฉันได้จริง ๆ เหรอ?”

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามด้วยสีหน้าโหยหา “พี่ชาร์ลี พี่จะมาหาฉันในอีกสองวันข้างหน้าใช่ไหม?”

ชาร์ลีตอบว่า “ฉันอาจจะไม่ว่างมาหาในอีกสองวันนะ เพราะมีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย แต่ไม่ต้องเป็นห่วง สัปดาห์หน้าฉันจะไปหาเธอที่อีสต์คลิฟฟ์อย่างแน่นอน”

ควินน์พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจแล้วพูดว่า “ในอีกสองวันข้างหน้าฉันจะถ่ายโฆษณายาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาให้พี่ที่โอลรัส ฮิลล์ ถ้าพี่ว่างก็แวะมานะ”

“โอเค ฉันจะแวะไปนะ”

หลังจากกล่าวคำอำลากับควินน์แล้ว ชาร์ลีก็ออกจากโรงแรมแชงกรีลา และขับรถกลับไปที่ธอมป์สัน เฟิร์ส