กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 141

ผู้หญิงทั้งสองคนไม่อยู่บ้านเมื่อพวกเขากลับมา เอเลนยังเล่นไพ่ยังไม่เสร็จ และแคลร์ยังไม่เลิกงาน

ชาร์ลีเดินกลับไปที่ห้องนอนของเขาและหยิบไม้ที่ถูกฟ้าผ่าออกมาจากกล่องอย่างระมัดระวัง

เขาสัมผัสได้ถึงเรกิที่หนาแน่นที่แผ่ออกมาจากไม้

ชาร์ลีนั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้นพลางวางไม้ไว้ในฝ่ามือของเขา เขาหลับตาใช้ความแข็งแกร่งทางจิตที่เขียนไว้ในหนังสือเล่มนั้น และสูดดมเรกิเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างช้า ๆ

เมื่อลืมตาขึ้นมาจะรู้สึกว่าดวงตาเป็นประกาย และกระชุ่มกระชวย ออร่าในร่างกายของเขามีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

ในทางกลับกันไม้เล่มนั้นในมือของเขากลายเป็นสีสลัวเล็กน้อย

แม้ว่าเรกิจะสูญเสียเรกิไป แต่ก็ยังมีไม้สายไม้เล่มนี้หลงเหลืออยู่ ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าไม้เป็นสมบัติล้ำค่าอย่างมาก

ถ้าเขามีของวิเศษอื่น ๆ กับเขาในตอนนี้ เขาสามารถใช้มันลองใช้เวทย์มนตร์ได้ง่ายๆ

และแล้วความมืดก็มา เมื่อเขาออกมาจากห้อง

ทันทีที่เขามาถึงห้องนั่งเล่น เอเลนก็ตะคอกอย่างเย็นชา “โอ้ หนุ่มวีไอพี ตอนนี้นายกล้าอวดดี และหยิ่งยโสขนาดนี้ นายไม่ได้ทำอาหารเย็นด้วยซ้ำ และนายคาดหวังว่าฉันจะเสิร์ฟให้นายใช่ไหม?”

ชาร์ลียิ้มอย่างโมโห และพูดว่า “ขอโทษครับคุณแม่ พอดีผมเหนื่อยมาก และเผลอหลับไป”

“โอ้ เหนื่อยเพราะนายไปงานประมูลหรือเพราะนายจัดฉากให้แฮโรลด์งั้นล่ะ?” เอเลนพูดอย่างหงุดหงิด

ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความสับสน จากนั้นเขาก็ส่ายหัว และพูดว่า “ผมไม่ได้จัดฉากให้ฮาโรลด์ คุณแม่กำลังพูดถึงอะไร?…”

เอเลนคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว “คุณท่านวิลสันเพิ่งโทรหาฉัน! มันเพียงพอแล้วที่นายจะทำให้ตัวเองอับอาย แต่นายมาทำให้แฮโรลด์ถูกไล่ออกจากสถานที่! คุณยายโทรมาด่าฉัน! คนขี้แพ้อย่างนายสามารถอยู่นิ่ง ๆ และไม่สร้างความเดือดร้อนให้เราสักทีจะได้ไหม?”

แคลร์พูดแทรก “แม่คะ หนูคิดว่าแฮโรลด์ต้องทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาถูกไล่ออก ไม่ใช่เรื่องของชาร์ลีหรอกค่ะ”

“ลูกหมายความว่าอย่างไรที่ไม่ใช่เรื่องของเขา?” เอเลนกระแทกส้อม และช้อนลง “หลังจากแฮโรลด์กลับบ้านเขาบ่นว่าชาร์ลีได้รับการ์ดเชิญโดยวิธีที่ไม่เหมาะสม เทรชัวร์ พาวิลเลียน พบข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพวกเขาก็โกรธแค้น ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลวิลสัน เขาถูกไล่ออกจากสถานที่ด้วย! ท่านประธานถึงกับประกาศว่าตระกูลวิลสันไม่ได้รับการต้อนรับที่นั่นอีกต่อไป เขาจะหักขาเราถ้าเราทำ! นี่เหรอเกียรติของตระกูลวิลสัน!”

เจคอบเริ่มแทรกขึ้นว่า “หึ! การ์ดเชิญเป็นของแท้แน่นอน ฉันคิดว่า ไอ้เด็กแฮโรลด์ต้องสร้างปัญหาให้กับตัวเอง และเขาก็จงใจที่จะตำหนิชาร์ลีเพราะเขาไม่ต้องการให้แม่ลงโทษเขา…”

“นี่คุณกล้าที่จะเข้าข้างไอ้ขี้แพ้งั้นเหรอ?! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณที่อยากไปงานประมูลโง่ ๆ คุณคิดว่าเรื่องบ้า ๆ เหล่านี้จะเกิดขึ้นไหม?” เอเลนจ้องตาเจคอบอย่างขุ่นเคืองซึ่งทำให้เจคอบก้มหน้าตัวเองลงมองจานของเขาอย่างเงียบ ๆ

เอเลนพูดต่ออย่างไม่อดทน “เขาเป็นแค่คนขี้แพ้เท่านั้น เขาจะได้รับการ์ดเชิญได้อย่างไร? ตอนนี้เขาก็ทำให้แฮโรลด์ขุ่นเคืองเช่นกัน ฉันจะดูว่าเขาจะจัดการกับมันอย่างไร…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบก็มีเสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงเบา

“ขอโทษนะคะ คุณเวดอยู่บ้านหรือเปล่า?”

มีความกระวนกระวายบนใบหน้าของเอเลนเธอจ้องไปที่ชาร์ลี และตะโกนว่า “โอ้ไม่ ต้องเป็นคุณท่านวิลสันแน่ ๆ! เธอต้องส่งคนมาสอบปากคำนายแน่ ๆ ! ดูว่านายทำอะไรไปบ้าง!”

“มาดูกันดีกว่าว่าเป็นใคร โอเคนะ?” แคลร์มองดูเคร่งขรึม และลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู

ห้องนั่งเล่นเงียบสงบราวกับโบสถ์ เอเลน และเจคอบยืนอย่างประหม่าคิดว่าจะตอบสนองต่อการเผชิญหน้าอย่างไร

ในขณะเดียวกันชาร์ลีก็ดูมืดมน และประหลาดใจ ถ้าเป็นคุณท่านวิลสันจริง ๆ ที่มาเพื่อตั้งคำถามเขาก็จะไม่ต้องแสดงความเมตตาต่อหญิงชราคนนี้อีกต่อไป!