กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1412

นานาโกะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณเวดคะ ช่วยขยายความคำพูดของคุณหน่อยค่ะ!”

ชาร์ลีกล่าวว่า “ก่อนอื่นเลย ถ้าคุณอยากจะเดินบนเส้นทางของโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ คุณควรพัฒนาจิตใจและร่างกายของคุณก่อน แล้วจึงค่อยพัฒนาศิลปะการต่อสู้ต่าง ๆ

“กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ การแสวงหาบนเส้นทางสายนี้ คุณต้องให้ความสำคัญทางด้านจิตใจมากกว่าความแข็งแกร่งทางร่างกาย และประเภทของศิลปะการต่อสู้”

“ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะฝึกฝนการต่อสู้ การชกมวยที่ใช้เท้าเตะได้ คาราเต้ เทควันโด มวยหวิงชุน หรือมวยไท่เก๊ก แต่สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือหัวใจของคุณเอง!”

นานาโกะถามด้วยความงุนงง “หัวใจของฉันเหรอ? หัวใจของฉันผิดอะไรคะ?”

ชาร์ลีดุว่าด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “หัวใจของคุณมีแต่ความเมตตากรุณา เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและชั้นเชิง มีแต่ความใจแคบ ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ และที่สำคัญที่สุดก็คือ…ไม่มีความดุร้าย!

“ความดุร้าย?!” ใบหน้าของนานาโกะดูเหยเกแล้วกลายเป็นบูดบึ้งในขณะที่อุทานว่า “คุณหมายความว่ายังไงคะ? ความดุร้ายคืออะไร?”

ชาร์ลีกล่าว่า “สิ่งที่เรียกว่าความดุร้ายนั้นเป็นธรรมชาติของหมาป่า ซึ่งหมายถึงความทนทานและความเหี้ยมโหดที่เปรียบเสมือนหมาป่า เมื่อนักล่าจับหมาป่าจากฝูงหมาป่า เหล่าหมาป่าก็จะพยายามช่วยเหลือเพื่อน ๆ ที่โดนจับ แต่พวกมันจะไม่พยายามร้องขอให้นักล่าไว้ชีวิต!”

“เมื่อหมาป่าตัวอื่นได้รับบาดเจ็บ หมาป่าตัวนั้นก็จะไม่นอนอยู่ข้าง ๆ ตัวที่บาดเจ็บ แล้วส่งเสียงครวญคราง แต่จะแยกเขี้ยวเพื่อแก้แค้นให้กับเพื่อนของมัน มันจะต่อสู้ไม่ยอมหยุดถ้ามันทำได้ แต่ถ้ามันทำไม่ได้มันก็จะล้มไปกองกับพื้น แล้วรอจังหวะที่เหมาะสมเพื่อที่จะเข้าโจมตีอีกครั้ง!”

“อย่างไรก็ตาม หมาป่าที่เป็นจ่าฝูงจะไม่กระดิกหางต่อหน้าศัตรู และไม่ร้องขอความปรานี! ไม่ว่าในกรณีใด ๆ ทั้งสิ้น! แต่ถ้าเป็นแค่หมาลากเลื่อน ก็ไม่ใช่คู่แข่งขันของหมาป่า ถึงแม้ว่ามันจะตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าหมาป่าก็ตาม!”

“นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่มีคุณสมบัติพอจะเป็นนักต่อสู้ได้ไงล่ะ!”

นานาโกะถามขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว “อะไรทำให้คุณคิดว่าฉันไม่มีคุณสัมบัตินั้น?!”