กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1462

หญิงสาวทั้งสองคนนี้ไม่ได้ชายตามองผู้ตัดสินหรือมองกันและกันเลย แต่ใช้สายตาจับจ้องไปที่ชาร์ลีซึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางผู้ชมจำนวนมาก

ชาร์ลีก็รู้สึกเครียดเล็กน้อยด้วยเหมือนกัน

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหญิงสาวสองคนนี้จะไม่ยอมเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการแข่งขัน แต่กลับจ้องมองมาที่เขาทันทีที่ขึ้นไปอยู่บนสังเวียน

เขาหน้าตาดีขนาดนั้นเลยเหรอ? พวกเธอควรใส่ใจกับเรื่องที่สำคัญกว่าไม่ใช่เหรอ?!

ในขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่นั้น ผู้ตัดสินที่ยืนอยู่ในสนามประลองก็รู้สึกเขินอายด้วยเหมือนกัน เขากระแอมกระไอสองสามครั้งก่อนจะพูดว่า “พวกคุณฟังที่ผมพูดอยู่หรือเปล่าครับ?”

ออโรร่าเป็นคนแรกที่ได้สติ แล้วหน้าก็เริ่มแดงในขณะที่พูดว่า “ขอโทษค่ะกรรมการ ฉันคิดโน่นคิดนี่เพลินไปหน่อยค่ะ”

ผู้ตัดสินทำอะไรไม่ถูกก่อนจะมองไปที่นานาโกะแล้วพูดว่า “แล้วคุณล่ะครับ คุณอิโตะ?”

ใบหน้าของนานาโกะมีสีแดงระเรื่อขึ้นทันที แล้วรีบพูดเบา ๆ ว่า “ขอโทษค่ะกรรมการ ฉันคิดฟุ้งซ่านอยู่เล็กน้อยน่ะค่ะ”

พอพูดจบเธอก็อดที่จะเหลือบมองออโรร่าไม่ได้ แล้วเห็นว่าออโรร่าทำท่าเอียงอายและขวยเขินราวกับหญิงหญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ในเวลานี้

เธออดสงสัยไม่ได้ว่าออโรร่าก็หลงรักชาร์ลีอยู่ด้วยหรือเปล่า?

ออโรร่าก็มองนานาโกะด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

ถึงแม้ว่านานาโกะจะดูสงบนิ่งกว่าเธอมาก แต่ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อเช่นกัน ดังนั้นออโรร่าจึงอดสงสัยไม่ได้

‘ใช่ไหมนะ’ เป็นไปได้ไหมที่นานาโกะก็หลงรักปรมาจารย์เวดด้วยเหมือนกัน?’

แต่ออโรร่าก็สงบสติอารมณ์ลงในขณะที่คิดว่า ‘ฉันเดาว่าผู้หญิงส่วนใหญ่มักไม่สามารถต้านทานแรงดึงดูดของผู้ชายดี ๆ อย่างปรมาจารย์เวดได้หรอก ก็คงเป็นเรื่องปกติที่นานาโกะจะชอบปรมาจารย์เวดด้วย ถึงจะเป็นผู้หญิงคนอื่น ๆ จากยุโรปหรืออเมริกา ก็อาจจะชอบปรมาจารย์เวดด้วยเหมือนกัน'

‘เฮ้อ! น่าเสียดายจังที่เขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ไม่ว่าจะมีผู้หญิงมาชื่นชอบเขามากแค่ไหน ก็นับเป็นเรื่องยากที่จะมีใครได้คบกับเขาแบบจริง ๆ จัง ๆ จริงไหม? พ่อพยายามหาโอกาสให้ฉันได้ใกล้ชิดกับปรมาจารย์เวด และพ่อก็อยากให้ปรมาจารย์เวดชอบฉันด้วย แต่ถึงแม้ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน ฉันก็ไม่คิดว่าปรมจารย์เวดจะรู้สึกอะไรกับฉันเลย…’

ดังนั้นผู้หญิงทั้งสองคนจึงคิดวนเวียนอยู่ในหัว แล้วก็เข้าสู่โหมดการครุ่นคิดอีกครั้ง

ในทางกลับกัน โค้ชของนานาโกะยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และกำลังดูการถ่ายทอดสดการแข่งกันจากโรงพยาบาล ดังนั้นวันนี้จึงไม่มีโค้ชของใครมาคอยชี้แนะเลย

ดังนั้นผู้ตัดสินจึงพูดอย่างจริงจังว่า “คุณทั้งคู่ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้เหมือนกัน ดังนั้นคุณควรรู้ว่าเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น คุณก็ควรให้ความสนใจและตรวจสอบสถานการณ์และสภาพของตัวเองทันทีที่ได้รับบาดเจ็บ อย่าฝืนที่จะสู้ต่อถ้าคุณสู้ต่อไปไม่ไหว คุณต้องแจ้งให้ผมทราบทันที ผมจะได้ประกาศหยุดการแข่งขัน คุณเข้าใจไหม?”

โดยปกติแล้วเมื่อการแข่งขันมาถึงจุดวิกฤต หรือเมื่อนักกีฬาอยู่สภาวะวิกฤต โค้ชจะเป็นคนโยนผ้าขนหนูเพื่อประกาศยอมแพ้

แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าโค้ชของพวกเขาไม่ได้อยู่ในจุดเกิดเหตุ นักกีฬาก็ต้องพึ่งพาตัวเอง

บางครั้งนักกีฬาอาจหมกมุ่นอยู่กับเกมการแข่งขันมากเกินไป และอาจะไม่สามารถตอบสนองหรือประเมินสภาพของตัวเองได้อย่างเหมาะสม ซึ่งจะทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากคู่ต่อสู้ได้ง่ายมาก ดังนั้นผู้ตัดสินจึงเตือนทั้งสองว่า ไม่ควรอดทนหรือฝืนสู้ต่อไปเมื่อถึงจุดวิกฤตแล้ว

ทั้งคู่พยักหน้าอย่างจริงจังหลังจากได้ฟังคำพูดของผู้ตัดสิน

หลังจากนั้นผู้ตัดสินก็ประกาศเสียงดังลั่นว่า "การแข่งขัน เริ่มได้!!”