กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1469

จิโร่ไม่คาดคิดว่าเลียมจะปฏิเสธเขาตรง ๆ

เขาควรพิจารณาข้อเสนอของเขาหน่อย หรืออย่างน้อยก็แกล้งทำเป็นคิดสักนิดก็ยังดี… ถูกไหม? นี่เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานที่ผู้คนควรใช้ในการเจรจาธุรกิจไม่ใช่หรือ?

ถึงแม้ว่าจิโร่จะโกรธมาก แต่เขาก็ระงับความโกรธและความคับข้องใจเอาไว้

เขายิ้มอย่างสุภาพบุรุษในขณะที่พูดกับเลียมว่า “คุณวีเวอร์ครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยที่พูดอะไรตรงเกินไป บริษัทนักปรุงยาเภสัชกรรมไม่ถือเป็นบริษัทยาชั้นนำในออสเกียด้วยซ้ำไป แล้วสถานะของบริษัทก็ไม่ได้โดดเด่นในระดับโลกด้วย ถึงแม้คุณจะอยากขยายตลาดและต้องการลงทุนในตลาดเอเชียหรือแม้แต่ตลาดโลก ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่คุณจะสร้างความก้าวหน้าโดยอาศัยความแข็งแกร่งของบริษัทคุณ”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น จิโร่ก็ตบหน้าอกตัวเองในขณะที่พูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “แต่กับบริษัทโคบายาชิ ฟาร์มานั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เรามีประวัติศาสตร์ยาวนานมาหลายสิบปีและได้รับความนิยมในระดับหนึ่งของตลาดโลกและนานาชาติ ยิ่งไปกว่านั้นบริษัทโคบายาชิ ฟาร์มาก็ยังมีความแข็งแกร่งกว่าบริษัทยาของคุณ สายการผลิตของเรายังมีความล้ำหน้ากว่าบริษัทของคุณมาก กำลังการผลิตของเราก็ก้าวหน้ากว่าของคุณเยอะ เพราะแบบนี้จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่บริษัทนักปรุงยาเภสัชกรรมจะมาแข่งขันกับบริษัทโคบายาชิ ฟาร์มา ดังนั้นทำไมคุณไม่ใช้โอกาสที่ดีเช่นนี้มาทำงานร่วมกันในเชิงลึกกับบริษัทโคบายาชิ ฟาร์มาล่ะครับ?”

เลียมทำหน้ายิ้มเยาะในขณะที่พูดว่า “คุณโคบายาชิครับ ตอนนี้บริษัทนักปรุงยาเภสัชกรรมอาจไม่ได้ใหญ่โตเท่าโคบายาชิ แต่ผมเชื่อว่าด้วยประสิทธิภาพอันยอดเยี่ยมของสินค้าของเรา เราจะสามารถเติบโตอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าประสิทธิภาพของยาในบริษัทเราจะแพร่กระจายออกไปแบบปากต่อปาก แต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไรเลยถ้าเราอยากจะขยายไปสู่ตลาดเอเชียหรือตลาดโลก ถึงเราไม่มีความตั้งใจที่จะขยายตลาดไปยังต่างประเทศแต่ลูกค้าต่างชาติก็เริ่มซื้อยาจากเราเช่นกัน นั่นคือคุณค่าและความดึงดูดใจของสินค้าที่ดี”

จิโร่แสดงสีหน้าที่ดูน่าเกลียดเล็กน้อยอยู่ในเวลานี้

แน่นอนว่าโดยส่วนตัวแล้วเขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่ายาแก้โรคกระเพาะโคบายาชินั้นมีสรรพคุณที่ดีเพียงใด

ด้วยความคิดที่จะลองใช้สินค้าของคู่แข่งเมื่อคืนนี้ จิโร่จึงได้กินยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาไปหนึ่งซอง ส่งผลให้อาการไม่สบายท้องของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิงและดูเหมือนว่าจะไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเป็นอีกแม้แต่น้อย