กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1470

ก่อนหน้านี้บริษัทนักปรุงยาเภสัชกรรมเคยเป็นบริษัทวีเวอร์เภสัชกรรมมาก่อน ซึ่งขนาดของบริษัทวีเวอร์เภสัชกรรมนั้นเทียบไม่ได้กับขนาดของบริษัทโคบายาชิ ฟาร์มา

นอกจากเรื่องอื่น ๆ แล้ว ก่อนหน้านี้สินทรัพย์ทั้งหมดที่เป็นของวีเวอร์ เภสัชกรรมมีอยู่ทั้งสิ้นเพียงสองหรือสามพันล้านดอลลาร์เท่านั้น แต่อย่างไรก็ตามเงินที่ชาร์ลีหลอกมาจากโคบายาชิ ฟาร์มาเพียงอย่างเดียว ก็มีมูลค่าถึงหนึ่งหมื่นหนึ่งพันล้านดอลลาร์แล้ว นอกจากนี้มูลค่าตลาดของโคบายาชิ ฟาร์มา ก็มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งแสนล้านดอลลาร์ ซึ่งดีกว่าวีเวอร์เภสัชกรรมอย่างน้อยหลายสิบหรือหลายร้อยเท่า

ดังนั้นถึงแม้ว่าบริษัทนักปรุงยา เภสัชกรรมต้องการขยายกำลังการผลิตของยาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยา สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้เพื่อขยายสายการผลิตก็คือให้พนักงานทำงานล่วงเวลาให้มากที่สุด

แต่อย่างที่จิโร่ได้พูดถึงไปก่อนหน้านี้นั่นแหละ บริษัทต้องลงทุนในเรื่องกำลังคน แหล่งวัตถุดิบ แหล่งเงินทุน และเวลาในการทำงานเพื่อทำการขยายสายการผลิตต่อไป แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่องเวลา

มีสุภาษิตโบราณของยุโรปกล่าวเอาไว้ว่า… กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว

ถึงแม้ว่านักปรุงยาเภสัชกรรมจะต้องการขยายสายการผลิตแต่ก็ไม่สามารถทำตามความใฝ่ฝันนี้ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น

ถ้ายาแก้โรคกระเพาะของนักปรุงยาได้รับความนิยมไปทั่วโลก วีเวอร์เภสัชกรรมก็จะไม่มีกำลังในการผลิตและไม่สามารถตอบสนองความต้องการที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในตลาดโลกอย่างแน่นอน

เลียมอดที่จะลังเลไม่ได้เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้

เขาจึงพูดกับจิโร่ว่า “คุณโคบายาชิครับ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ผมเป็นแค่เพียงผู้รับผิดชอบในการจัดการในเรื่องต่าง ๆ ของนักปรุงยาเภสัชกรรมเท่านั้น การที่เราจะได้ทำงานร่วมกันได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเจ้านายเรา”