กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1499

หลังจากเครื่องบินลงจอด ชาร์ลีกับลอรีนก็ลงจากเครื่องบินพร้อมกัน

เนื่องจากชาร์ลีไม่ได้มีกระเป๋าที่โหลดมาใต้ท้องเครื่อง เขาจึงไม่ต้องไปรอรับกระเป๋า แต่เนื่องจากลอรีนเป็นสาวงามตัวยงซึ่งโดยปกติมักจะขนเสื้อผ้า เครื่องสำอาง และผลิตภัณฑ์บำรุงผิวติดตัวไปจำนวนมากยามเดินทาง เครื่องสำอางและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวมักจะมีน้ำเกินได้ง่ายมาก ลอรีนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโหลดกระเป๋าไว้ใต้ท้องเครื่อง

หลังจากลงจากเครื่องบินแล้วเธอไม่สามารถออกจากสนามบินได้ทันทีเหมือนชาร์ลี เธอต้องไปรอรับกระเป๋ายังบริเวณสายพานรับกระเป๋า

ดังนั้นลอรีนจึงรีบถามชาร์ลีว่า “ชาร์ลี คุณจะออกจากสนามบินยังไงเหรอคะ?”

ชาร์ลีตอบว่า “ผมจะออกไปเรียกแท็กซี่ครับ”

ลอรีนรีบตอบว่า “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่รอฉันก่อนล่ะ? แล้วเราค่อยไปด้วยกัน พอดีว่าครอบครัวของฉันจะขับรถมารับ เราแวะส่งคุณได้นะคะ”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอกครับลอรีน ผมกำลังรีบน่ะครับ เลยต้องขอตัวออกไปก่อน”

ลอรีนตอบอย่างช่วยอะไรไม่ได้ “โอเคค่ะ แล้วไว้ค่อยนัดเจอกันใหม่วันหลัง อย่าลืมนะว่าคุณสัญญาแล้วว่าจะไปทานอาหารกับฉัน”

“โอเค” ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยในขณะที่พูดว่า “คุณรอรับกระเป๋าไปนะ ผมต้องไปก่อน ไว้ค่อยนัดเจอกันวันหลังก็ได้ครับ”

หลังจากกล่าวลากับลอรีนแล้ว ชาร์ลีก็เดินออกจากสนามบินนานาชาติอีสต์คลิฟฟ์ตามลำพัง

หลังจากเดินออกมาจากสนามบิน ชาร์ลีก็ไม่มีเวลาที่จะถอนหายใจหรือหวนนึกถึงเหตุการณ์นั้นเลย เขามุ่งตรงไปยังจุดจอดรถแท็กซี่แล้วเข้าคิวเพื่อรอรถแท็กซี่

ทันทีที่เขาออกมาจากสนามบิน ก็มีผู้หญิงสวมเสื้อกันหนาวหนา ๆ พร้อมทั้งสวมหมวก สวมแมสก์ และแว่นกันแดด วิ่งมาหาเขาอย่างเร่งรีบ

ควินน์พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ค่ะ! ฉันจอดรถไว้ที่ลานจอดรถ ไปขึ้นรถกันเถอะค่ะ!”

ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น ควินนก์ก็กอดแขนชาร์ลีเอาไว้ในขณะที่กระโดดโลดเต้นพาชาร์ลีไปที่ลานจอดรถ

วันนี้ควินน์ขับรถวอลโว่ที่เก่าและแสนจะธรรมดามาที่นี่ หลังจากเข้าไปอยู่ในรถแล้ว ควินน์ก็ถอดหมวกออก ก่อนที่จะพูดอย่างอาย ๆ ว่า “พี่ชาร์ลี ฉันต้องขอโทษด้วยที่ขับรถโทรม ๆ มารับพี่ในวันนี้ เพราะช่างภาพปาปารัซซี่รู้จักรถยนต์ของครอบครัวเกือบทุกคัน ฉันเลยต้องขับรถเก่า ๆ นี้ออกมารับพี่ พี่อย่ารังเกียจรถคันนี้เลยนะคะ”

ชาร์ลียิ้มในขณะที่พยักหน้าแล้วพูดว่า “พูดอย่างกับว่าเธอไม่รู้ว่าในอดีตพี่ใช้ชีวิตแบบไหนอย่างนั้นแหละ หลังจากออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว พี่ก็ไปทำงานที่ไซต์ก่อสร้าง หลังจากนั้นคุณปู่ของภรรยาพี่ก็จัดการให้พี่ได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยอยู่หนึ่งปี พี่ผ่านความยากลำบากในชีวิตมามากมาย พี่ไม่ได้รังเกียจอะไรเลย ถึงแม้ว่าเธอจะบอกให้พี่เดินกลับไปที่บ้านตลอดทางเลยก็ตาม”

ควินน์มองไปที่ชาร์ลีก่อนที่จะถอนหายใจและพูดเบา ๆ ว่า “พี่ชาร์ลีต้องทุกข์ทรมานมาหลายปีเลยนะคะ”