กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1508

วิลเฮล์มยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง “แหม! ควินน์ ช่างเป็นคนอารมณ์ร้อนซะจริงนะ เราเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันในตระกูลโกลดิ้ง เธออายุมากกว่าฉันแล้วจะยังไงเหรอ? อย่าลืมนะว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่จะต้องแต่งงานกับผู้ชายคืนอื่นไปไม่ช้าก็เร็ว พอแต่งออกไปแล้วเธอก็ไม่ใช่คนของตระกูลโกลดิ้งอีกต่อไป เธอจะกลายเป็นคนนอก… รู้ตัวไหม?”

ชาร์ลีอ้าปากเหมือนจะพยายามจะพูดอะไร แต่เขาก็ยั้งใจเอาไว้

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามนี่เป็นเรื่องภายในของตระกูลโกลดิ้ง เขาในฐานะคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกแซง เขาไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมที่จะเข้าไปก้าวก่ายในเวลานี้

นอกจากนี้ก็ยังไม่ชัดเจนว่าจุดประสงค์ที่เอเดรียนและโรแกนมาที่นี่ในวันนี้คืออะไร ฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจรอดูสถานการณ์อีกสักพักหนึ่งก่อน

ในเวลานี้ยูลส่งเสียงตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว “พอได้แล้ว! หยุดพูดกันซะที!”

เสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดของเขาทำให้ผู้คนเหล่านั้นเงียบเสียงลงได้ เขาหันไปหาเอเดรียนและโรแกน แล้วถามอย่างเย็นชาว่า “เอเดรียน โรแกน ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกแกมาที่นี่กันทำไม แต่แกมีอะไรจะพูด ก็หยุดพูดจาอ้อมค้อมเหมือนผู้ชายตุ้งติ้งได้แล้ว พูดออกมาตรง ๆ ซะ อย่าทำให้ตระกูลของเราต้องขายหน้าเลย!”

เอเดรียนยิ้มในขณะที่ใช้มือลูบคางเล่น แล้วถามด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายแต่ฟังดูเสแสร้ง “พี่ชาย ฉันได้ยินมาว่าอาการของพี่แย่ลงอีกแล้วจริงไหม? พี่ปฏิเสธที่จะไปรักษาในโรงพยาบาลเหรอ?”

ยูลตอบอย่างเย็นชา “เสียใจนะที่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว และตัดสินใจที่จะทำการรักษาอย่างจริงจัง ลูกสาวของฉันยังไม่ได้แต่งงาน ฉันจะคงไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตาแล้วตายอย่างขี้ขลาดแบบนั้นได้”