กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1507

หลังจากได้ยินน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของราเชล ชายที่มีใบหน้าหยิ่งยโสซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มก็พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่บ้านของพี่ชายคนโตของฉันนะราเชล ฉันต้องขออนุญาตก่อนเข้าบ้านของเขาด้วยเหรอ?”

ราเชลพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เอเดรียน ฉันเป็นภรรยาของพี่ชายแก ซึ่งก็หมายความว่าบ้านหลังนี้เป็นของฉันครึ่งหนึ่ง ถ้าแกบุกเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต เขาก็เรียกว่าเป็นการบุกรุกนะ!”

เอเดรียนแสยะยิ้ม เขากวาดตามองราเชลแล้วพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “โอ้ ราเชล เธอยังจำได้ด้วยเหรอว่าเธอเป็นภรรยาของพี่ชายฉัน? แล้วเธอทำหน้าที่ภรรยาของเธอสำเร็จหรือยังล่ะ?”

ยูลลุกขึ้นยืนด้วยความลำบากแล้วตำหนิติเตียนว่า “เอเดรียน แกพูดกับพี่สะใภ้อย่างนั้นได้อย่างไร? ‘ภรรยาของพี่ชายคนโตควรได้รับความเคารพแบบเดียวกับแม่’ แกรู้บ้างไหม?

“ว่าไงนะ?” เอเดรียนทำเสียงเย้ยหยัน “พี่ชายอย่าลืมสิว่าเธอเป็นคนนอกของตระกูลโกลดิ้ง นอกจากนี้ในฐานะลูกสะใภ้คนโตของตระกูลโกลดิ้ง เธอไม่สามารถให้กำเนิดทายาทที่เป็นผู้ชายได้ ส่งผลให้ไม่มีหลานชายคนโตไปร่วมทำพิธีในงานศพของพ่อแม่ของเราได้! เธอเป็นตัวกาลกิณีของครอบครัวเรา!

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของราเชลก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือดและเศร้าเสียใจ

ยูลตัวสั่นเทาด้วยความเดือดดาล เขาคว้าชามกระเบื้องขึ้นมาเขวี้ยงลงบนพื้น แล้วแตกจายเข้าไปอยู่ตรงเท้าเอเดรียน

จากนั้นเขาก็โพล่งออกมาด้วยความตกตะลึง “เอเดรียน! อย่ามาพูดจาเหลวไหลแบบนั้นนะ! ราเชลเกือบตายในตอนที่คลอดนานาออกมา ตั้งแต่นั้นมาฉันก็สาบานว่าจะไม่ยอมให้เธอตั้งท้องอีก พ่อแม่ก็เคารพการตัดสินใจของเรา พวกท่านไม่ได้แสดงความคิดอะไรด้วยซ้ำไป แล้วแกมีสิทธิ์อะไรถึงเอาเรื่องนั้นมาพูดให้เป็นเรื่องใหญ่โต?”

เอเดรียนทำเสียงเย้ยหยัน “พี่ชาย พี่บอกว่าพ่อแม่เคารพการตัดสินใจของพี่ แต่ในความเป็นจริงพวกท่านเสียใจกับเรื่องนี้มาก แต่ไม่กล้าแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาเพราะเห็นแก่พี่ยังไงล่ะ!”