กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1506

ทั้งราเชลและยูลต่างตกใจสุดขีด

ชาร์ลีเพิ่งบอกว่าเขาสามารถรักษาอาการป่วยของยูลให้หายได้เหรอ?

อย่างไร… จะรักษาให้หายได้อย่างไร?

ครอบครัวนี้ได้เดินทางไปทั่วโลกเป็นเวลานานเพื่อค้นหาผู้เชี่ยวชาญที่เก่งที่สุด และใช้ทั้งยา ทั้งอุปกรณ์ทางการแพทย์ และวิธีรักษาที่ดีที่สุดให้เขา แต่ไม่มีใครมาหยุดยั้งอาการป่วยของยูลไม่ให้ทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็วได้เลย

สตีฟ จ๊อบส์ มหาเศรษฐีผู้ก่อตั้งบริษัทแอปเปิลก็ป่วยเป็นโรคมะเร็งตับอ่อนเหมือนกัน เขาได้รับการรักษาอย่างดีที่สุดในอเมริกา แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้ให้กับโรคนี้ไป

ไม่มีผู้เชี่ยวชาญคนไหนในโลกเชื่อว่ายูลจะมีโอกาสหายจากโรคมะเร็งนี้ได้ จริง ๆ แล้วผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่เชื่อว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงหนึ่งปีหรือแม้แต่หกเดือนด้วยซ้ำไป

เมื่อจู่ ๆ ชาร์ลีบอกว่าเขาอาจรักษายูลได้ นี่จึงฟังดูเป็นเรื่องเพ้อฝันสำหรับพวกเขา

ราเชลถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ชาร์ลี น้ารู้ว่าเธอเป็นห่วงคุณอาโกลดิ้งของเธอมาก แต่อาการของเขา… อาการของเขาไม่ค่อยดีเลย…”

ยูลพยักหน้า “ใช่แล้ว… ชาร์ลี อาการป่วยของอาไม่มีทางดีขึ้นได้หรอก โรคมะเร็งตับอ่อนนั้นร้ายกาจมากและมีอันตรายถึงชีวิต จริง ๆ แล้วอาการป่วยของอาอยู่ในขั้นที่เซลล์มะเร็งได้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายแล้ว มันสายเกินไปแล้วที่จะมาทำอะไรในตอนนี้ แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก”

ชาร์ลีพึมพำอยู่ในใจว่า 'ถึงแม้พระเจ้าจะช่วยอาไม่ได้ แต่ฉันทำได้! แต่ฉันพูดออกไปดัง ๆ ไม่ได้ เพราะพวกเขาจะต้องไม่เชื่อฉันอย่างแน่นอน มีแต่จะคิดว่าฉันอวดดีและคุยโตโอ้อวดไปเท่านั้นเอง'

ดังนั้นชาร์ลีจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “อาโกลดิ้งครับ บังเอิญผมได้ยามหัศจรรย์ที่รักษาโรคต่าง ๆ ได้ ตอนนี้ยานั้นก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมอาไม่ลองกินดูหน่อยล่ะครับ?”

สาวใช้ตอบว่า “พวกเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณและนายท่านค่ะ”

ราเชลโพล่งออกมาอย่างเดือดดาล “บอกให้พวกเขากลับไป! เราไม่มีอะไรจะคุยกับพวกเขา!”

ทันทีที่เธอเงียบเสียงลง เสียงเกรี้ยวโกรธและไม่พอใจก็ดังก้องขึ้นมา “นี่ ราเชล เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทุเรศ ๆ แบบนั้นก็ได้… จริงไหม? ชายชรานั่นจากไปเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น เธอก็ไม่ยอมให้ฉันกับน้องชายเข้าบ้านนี้แล้ว ถ้าชายชรานั่นรู้เข้าคงจะโกรธมากจนแทบจะเด้งออกจากหลุมฝังศพทันที!”

ชาร์ลีเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นคนประมาณแปดหรือเก้าคนเดินเข้ามาในบ้านอย่างน่ากลัว

ราเชลมีสีหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด เธอส่งเสียงตะเพิดออกมาว่า “เอเดรียน โกลดิ้ง! นี่คือบ้านของฉัน! แกจะบุกเข้ามาตามอำเภอใจไม่ได้นะ!”