กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1505

ตอนนี้ยูลเริ่มไอออกมาสองสามครั้งด้วยความรู้สึกไม่สบาย เขาใช้เวลาทำให้อาการสงบลงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ชาร์ลี เธอใช้เวลาร่อนเร่อยู่ในโอลรัสฮิลล์อย่างไร้จุดหมายในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เหมือนมังกรที่ว่ายอยู่ในน้ำตื้น ๆ ถึงเวลาแล้วล่ะที่มังกรที่แท้จริงจะได้กลับไปยังสถานที่อันเหมาะสมของตัวเอง!”

จากนั้นเขาก็พูดต่ออย่างเศร้าใจว่า “ตระกูลโกลดิ้งอาจไม่มีความแข็งแกร่งพอจะทำให้เธอประสบความสำเร็จได้ในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน แต่ด้วยการสนับสนุนของเรา เธอก็จะมีรากฐานที่ได้รับการหนุนหลังที่มั่นคง ถ้าเธอกตัดสินใจกลับมาที่ตระกูลเวดในอนาคต ด้วยการสนับสนุนของตระกูลโกลดิ้ง ถ้าเธอต้องการต่อสู้เพื่อรับการสืบทอดมรดกของตระกูลเวด เธอก็มีโอกาสประสบความสำเร็จสูงกว่ามาก!”

ชาร์ลีรู้สึกละอายใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินดังนี้

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าถึงแม้เขาจะออกจากตระกูลเวดและแต่งงานไปแล้ว และยูลและราเชลก็ยังยืนกรานที่จะปฏิบัติตามสัญญาแต่งงานที่ตกลงกันไว้เมื่อหลายสิบปีก่อน แล้วให้ควินน์ที่เป็นนักแสดงยอดนิยมได้แต่งงานกับเขา

ยิ่งพวกเขากระตือรือร้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจต่อควินน์และคนในตระกูลโกลดิ้งทั้งหมดมากขึ้นเท่านั้น

ในเวลานี้ยูลพูดขึ้นมาว่า “ชาร์ลี อาไม่ได้วางแผนที่จะเขาไปรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกต่อไปแล้ว เมื่อชีวิตเดินทางมาถึงจุดนี้ อาได้เจอกับความวุ่นวายและความโกลาหลมาทุกรูปแบบแล้ว อาจึงไม่กลัวความตายและหวังว่าอาจะตายอย่างมีศักดิ์ศรี เมื่ออาได้เจอเธออีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี จู่ ๆ อาก็อยากมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป ความหวังสูงสุดของอาตอนนี้ก็คือการได้เห็นเธอแต่งงานกับนานาด้วยตาของตัวเอง จริง ๆ แล้วอาจะมีความสุขมากเลยนะ ถ้าเห็นเธอทั้งสองมีลูกด้วยกันด้วย”

ควินน์ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “พ่อคะ อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ…”

ยูลยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า “ลูกสาวที่รัก ลูกก็รู้จักพ่อดีนี่ พ่อไม่เคยเสแสร้งหรือพูดอะไรเกินความจริงเลย พ่อพูดทุกสิ่งทุกอย่างนั้นออกมาจากใจ”

จากนั้นเขาก็มองไปที่ราเชลแล้วพูดว่า “ที่รัก โทรหาคุณโฮล์มส์ผู้อำนวยการโรงพยาบาลแฟร์วิวให้ผมหน่อย แล้วบอกเขาว่าผมได้ตัดสินใจแล้ว ผมจะเข้ารับการรักษาอย่างจริงจัง ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน เพื่อที่จะได้เห็นลูกสาวแต่งงาน และถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากมีชีวิตอยู่จนกว่าจะได้อุ้มหลาน ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อสิ่งเหล่านี้ ถึงแม้ผมจะต้องทนทุกข์ทรมานกับการรักษานั้นก็ตาม”

ราเชลพยักพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาทันที

จริง ๆ แล้วเธอพยายามเชียร์ยูลให้เข้ารับการรักษาอย่างแข็งขันและอย่ายอมแพ้แม่จะมีความหวังอยู่เพียงริบหรี่

แต่ยูลกลับยอมจำนนต่ออาการป่วยของตัวเอง เขาไม่อยากทนทุกข์กับความเจ็บปวดอันโหดร้ายทุกประเภทเพื่อจะได้มีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้อีกหนึ่งปีหกเดือน