กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1516

แต่ในขณะเดียวกันความรู้สึกปลาบปลื้มยินดีก็แผ่ซ่านอยู่ในตัวจ้าวนักรบอย่างฉับพลัน

นี่เป็นเพราะเขาได้พกปืนติดตัวมาด้วย

ถึงแม้ว่าเขาซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้ศิลปะการป้องกันตัวจะไม่ชอบใช้ปืนมากนัก แต่ท้ายที่สุดสุดแล้วปืนก็เป็นเครื่องพึ่งพิงที่ช่วยชีวิตได้ การทำงานเป็นบอดี้การ์ดให้กับเอเดรียนนั้นไม่ค่อยมีช่วงเวลาที่เป็นอันตรายมากนัก แต่เขาก็ยังต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษเผื่อเอาไว้ในกรณีที่จำเป็น

ก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถคว้าปืนออกมาใช้งานได้ เนื่องจากชาร์ลีพยายามรั้งตัวเขาไว้ จนเขาไม่สามารถคิดเรื่องการใช้ปืนได้เลย แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนนั้นแล้ว

ตอนนี้ชาร์ลีไม่ได้ให้ความสนใจเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาจึงอดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจมีโอกาสแอบคืบคลานเข้าไปจัดการกับชาร์ลี เมื่อชาร์ลีพุ่งความสนใจไปที่เอเดรียนและโรแกน

ไม่ว่าคนคนนั้นจะมีความแข็งแกร่งเท่าไหร่ ลูกกระสุนก็ยังคงเป็นศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของพวกเขา ถ้าเขาสามารถยิงชาร์ลีได้สักนัด ชาร์ลีก็น่าจะสูญเสียพลังในการต่อสู้ทันที จากนั้นเขาก็ยิงซ้ำไปอีกสองนัด ก็จะช่วยให้เขาสามารถฆ่าได้แม้กระทั่งปรมาจารย์ผู้ทรงพลังในการใช้ศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวได้

เมื่อถึงตอนนั้นไม่เพียงแต่จะล้างแค้นให้กับความอัปยศอดสูของตัวเองได้เท่านั้น แต่ยังได้รับเงินรางวัลหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์จากเจ้านายของเขาด้วย! ซึ่งเงินจำนวนนั้นจะช่วยให้เขาไม่ต้องทำงานอีกเลยในชีวิตนี้ เขาสามารถปลดเกษียณแล้วมีความสุขกับความมั่งคั่งร่ำรวยได้เลย!

เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็ยกแขนขึ้นทันที โดยพยายามแอบขยับแขนไปข้างหลังเพื่อดึงปืนออกมา แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้ตัวว่าแขนของเขาช่างอ่อนแอและสิ้นเรี่ยวแรง จนไม่สามารถออกแรงอะไรได้เลย

ก่อนหน้านี้เขาห้อยแขนไว้ข้างลำตัวและไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อเพราะกลัวชาร์ลีจะโมโห เขาจึงไม่ได้สังเกตว่าแขนของเขาเริ่มมีอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงแล้ว

เขาตกใจและพูดกับตัวเองว่า “เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? นี่เป็นเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวมากจนร่างกายไม่สามารถทำงานได้ตามปกติเหรอ?”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงกัดฟันและพยายามออกแรงขยับแขนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย แต่พละกำลังในแขนแทบจะสูญสลายไปจนหมดสิ้น!

ชาร์ลียิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แต่แกต้องดึงมันออกมาก่อน!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นจ้าวนักรบก็ตัวสั่นด้วยความกลัว แล้วคิดว่า ‘ไอ้บ้าเอ๊ย! มันรู้ได้ยังไงว่าฉันดึงปืนออกมาไม่ได้? นี่… มันทำอะไรกับฉันหรือเปล่าเนี่ย?”

ชาร์ลีหรี่ตามอง ดวงตาของเขามีสีเข้มขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแกนะ แต่แกควรอยู่นิ่ง ๆ เอาไว้ อย่างน้อยตอนนี้แกก็สามารถควบคุมกล้ามเนื้อหูรูดของแกได้! แต่ถ้าแกกล้าทำเรื่องบ้าระห่ำอีกล่ะก็ ฉันจะทำให้แกควบคุมกล้ามเนื้อหูรูดไม่ได้เลย! แล้วแกจะฉี่จะอึได้ทุกที่ทุกเวลาเหมือนเด็กอายุหนึ่งขวบเลยแหละ ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย”

ชายคนนั้นตกใจกลัวอย่างมากเมื่อได้ยินดังนี้!

‘ไอ้นี่มันมีพลังเหนือธรรมชาติประเภทไหนกันแน่? มันทำอะไรฉันถึงกลายเป็นคนอ่อนแอไร้ประโยชน์แบบนี้ไปได้?!”