กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1517

ตอนนนี้เอเดรียนตัวสั่นด้วยความกลัว

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?! ฉันจ้างจ้าวนักรบและจ้าวดินแดนด้วยเงินเดือนก้อนโต แต่ไอ้เจ้าพวกนี้กลับโดนชาร์ลีบีบคอจนหายใจไม่ออก แถมยังต้องนั่งคุกเข่าเรียกชาร์ลีว่าป๊ะป๋า! ยังไม่หมดแค่นั้น ตอนนี้จ้าวนักรบยังชักปืนออกมาไม่ได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?’

คนพวกนี้ถูกสร้างมาเพื่อเล่นกับปืน! การที่พวกเขาไม่สามารถถือปืนได้นั้นก็ช่างน่าขันพอ ๆ กับการที่ช่างตัดผมไม่สามารถถือกรรไกรรได้นั่นแหละ!

แต่ไม่ว่ามันจะดูเหลือเชื่อขนาดไหน ความจริงก็คือความจริง

เอเดรียนจ้องมองไปที่จ้าวนักรบที่กำลังตื่นตระหนก เขาอ่อนแอราวกับแมวขี้กลัวและไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาสักคำเดียว เขารู้ว่าวันนี้ช่างเป็นวันสิ้นหวังที่ไม่สามารถพึ่งพาคนพวกนั้นได้

‘ถ้าอย่างนั้น การที่ฉันโดนตบหน้าก็คงทำอะไรไม่ได้ด้วยล่ะสิ… ใช่ไหม?’

เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาไม่กล้าเข้าไปเผชิญหน้ากับชาร์ลีในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเดือดดาลมาก “โอเค! ไอ้หนู ระวังตัวไว้ให้ดีนะ! ฉันจะจับตามองแก! แล้วแกจะต้องเสียใจ!”

จากนั้นเขาก็พูดกับริกลีย์ลูกชายของเขาทันทีว่า “ไปกันเถอะ!”

จู่ ๆ ชาร์ลีที่ยืนยิ้มมาตลอดก็ตะโกนออกมาว่า “ไปไหนเหรอ? ใครบอกให้คุณไปได้?”

เอเดรียนที่เอามือกุมหน้าที่บวมเป่งเอาไว้ต้องก้าวถอยหลัง แล้วถามอย่างหวาดกลัวว่า “อะไร… แกหมายความว่ายังไง?”

“ฉันหมายถึงอะไรน่ะเหรอ?” ชาร์ลีพูดอย่างเย็นชา “คุณบุกเข้ามาในบ้านคนอื่นพร้อมกับหมาบ้าอีกสองสามตัว มาเห่าหอนเหมือนกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้ แล้วยังรบกวนเวลาทานอาหารของพวกเขาอีก คุณคิดว่าคุณสามารถหันหลังกลับ แล้วเดินออกไปดื้อ ๆ อย่างนี้ได้เหรอ?”

เอเดรียนไม่คาดคิดว่าชาร์ลีจะยังกัดเขาไม่ปล่อยหลังจากตบหน้าเขาแล้ว เขาจึงถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “แกต้องการอะไรอีก?”

ชาร์ลีพูดว่า “ความต้องการของผมไม่มีอะไรซับซ้อน คุณกวนประสาทผม ฉะนั้นจึงไม่มีใครสามารถเดินออกไปได้จนกว่าจะทำให้ผมหายโกรธได้”

ริกลีย์ตวาดอย่างขุ่นเคืองว่า “ไอ้หนู แกทำเกินไปแล้วนะ! ระวังปากของแกไว้ด้วย เดี๋ยวก็ได้ตายไม่รู้ตัวหรอก!”

ชาร์ลีขมวดคิ้วแล้วถามว่า “ใครทำให้แกกล้าพูดแบบนั้นกับฉันในตอนนี้?”

ริกลีย์ตกตะลึงแต่ยังคงข่มขู่ต่อไปพร้อมกับกัดฟันแน่น “ถ้าแกกล้าลงมือกับคนในตระกูลโกลดิ้งล่ะก็ ฉันจะออกประกาศบอกนักล่ารางวัลทั่วประเทศ ฉันจะให้เงินรางวัลหนึ่งพันล้านดอลลาร์กับคนที่เอาหัวของแกมาได้”