กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1525

ในเวลานี้ราเชลและควินน์ต่างก็ร้องไห้อย่างหนักจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

ทั้งสองคน… คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายและอีกคนอยู่ทางขวา… ต่างกุมมืออันอบอุ่นของยูลเอาไว้ พวกเขารู้สึกตื้นตันมากจนถึงขั้นพูดอะไรไม่ออก

ยูลไม่เคยทำการทดสอบทางการแพทย์ใด ๆ นอกจากนี้พวกเขาก็ไม่ได้รับรายงานใด ๆ ที่เชื่อถือได้ว่าจะสามารถรักษายูลได้ แต่ถึงแม้จะไม่มีหลักฐานยืนยันเหล่านี้ พวกเขาก็ยังคงเชื่อสายตาและวิจารณญาณของตนเองว่ายูลได้หายเป็นปกติแล้ว!

ในฐานะที่เคยสัมผัสกับประสิทธิภาพของยาอายุวัฒนะมาด้วยตัวเอง ยูลจึงรู้ถึงสถานการณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดี เขามีความแน่ใจถึงหนึ่งหมื่นเปอร์เซ็นต์ว่าเขาไม่เพียงแต่หายเป็นปกติแล้วเท่านั้น แต่สภาพร่างกายของเขายังย้อนกลับไปตอนที่เขามีอายุสี่สิบปีด้วย ซึ่งก็ประมาณสิบปีมาแล้วนั่นเอง

นี่ทำให้เขาปลาบปลื้มยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เขาใช้เวลาอยู่นานในการระงับอารมณ์ความรู้สึกของเขาเอาไว้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองชาร์ลีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ผลักภรรยาและลูกสาวออกไปอย่างนุ่มนวล เขางอขาคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชาร์ลี

ชาร์ลีไม่เคยคิดเลยว่ายูลจะนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา เขารีบเอื้อมมือไปประคองยูลเอาไว้ยูลจึงไม่ได้นั่งคุกเข่าลง

แต่ยูลใช้ความพยายามอย่างมากในการผลักมือของชาร์ลีออกไป เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและจริงใจว่า "ชาร์ลี เธอให้ความเมตตากรุณาต่ออามาก อย่าห้ามไม่ให้อานั่งคุกเข่าต่อเธอเลยนะ!”

ชาร์ลีตอบว่า "อาครับ อาเป็นน้องชายของพ่อผม เท่ากับมีศักดิ์เป็นอาของผม แล้วผมจะได้รับเกียรติเช่นนี้ได้ยังไง? ผมให้อาทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ...”

ชาร์ลีหัวเราะชอบใจ พยุงเขาให้ลุกขึ้นแล้วตอบว่า "คุณอาครับ อาขอบคุณผมมามากพอแล้ว เรามาทานข้าวกันได้หรือยังครับ?”

ยูลยิ้มแล้วรีบพูดว่า "มาเถอะ มาทานข้าวกลางวันกัน!”

พอพูดจบเขาก็มองไปที่ราเชล แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า "ที่รักช่วยไปที่ห้องเก็บของแล้วหยิบไวน์สุดล้ำเลอค่ามาให้ผมสักขวดหนึ่ง วันนี้ผมจะดื่มกับชาร์ลี! ผมไม่ได้ดื่มไวน์มาหนึ่งปีแล้ว แทบรอไม่ไหวเลยเนี่ย!”

ราเชลเช็ดน้ำตาแล้วตอบอย่างร่าเริงว่า "ได้เลยค่ะ! คุณสองคนทานข้าวกันไปก่อนนะ ฉันจะไปหยิบมาให้เดี๋ยวนี้!”