กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1541

ด้วยความที่เขาไม่อยากให้แผนการยึดอำนาจในที่ประชุมคณะกรรมการบริษัทในวันพรุ่งนี้ต้องล่าช้าออกไป เอเดรียนจึงตัดสินใจว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะต้องอดทนไว้ในคืนนี้

ในเวลาเดียวกันเขาได้เสนอเงินจำนวนมากให้กับคณบดีโรงพยาบาลทันที เพื่อให้เขาช่วยเฟ้นหาผู้เชี่ยวชาญระดับสูงทางด้านนี้จากสหรัฐอเมริกา เขาอยากจะรู้ว่าแพทย์พวกนั้นจะเดินทางมารักษาเขา โดยใช้วิธีทางการแพทย์ได้หรือไม่

ซึ่งถ้าทำอย่างนั้นได้ก็จะดีมาก พวกเขาจะได้ไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากเด็กหนุ่มคนนั้นและฆ่ามันทิ้งไปก็สิ้นเรื่อง!

แต่ถ้าพวกเขาไม่สามารถทำได้…

มันก็อาจจะยุ่งยากเล็กน้อย เพื่อให้แน่ใจว่าจะมีลูกหลานสืบทอดต่อไป เขาก็อาจจะต้องคุกเข่าต่อหน้าไอ้เด็กคนนั้นแล้วอ้อนวอนขอความเมตตา!

เอเดรียนรู้สึกอึดอัดมากเมื่อนึกถึงใบหน้าที่เย่อหยิ่งของชาร์ลี

โรแกนถามเบา ๆ ว่า “พี่รอง พี่คิดว่าไอ้เด็กหนุ่มนั่นจะมาเข้าร่วมประชุมคณะกรรมการบริษัทในวันพรุ่งนี้ด้วยไหม?”

“ให้ตายเถอะ…” เอเดรียนรู้สึกหัวใจเต้นแรงและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ถ้าเด็กหนุ่มคนนั้นเข้าร่วมประชุมคณะกรรมการบริษัทในวันพรุ่งนี้จริง ๆ ก็คงจะทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างมากแน่ ๆ ! ไอ้เด็กคนนั้นจะทำอย่างไรในการพยายามช่วยยูลปราบปรามเขา?

เอเดรียนไม่สามารถคิดหาทางออกได้ ถึงแม้เขาจะใช้เวลาคิดในเรื่องนี้อยู่นานก็ตาม ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจในขณะที่พูดว่า “ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะมากลุ้มใจกับเรื่องนี้ เราคิดหาทางออกไม่ได้หรอก เราจะใช้มาตรการและการดำเนินงานที่เหมาะสมตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ๆ เมื่อเวลานั้นมาถึง!”

จู่ ๆ โรแกนก็นึกอะไรได้ แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า “พี่รอง พี่จำได้ไหมว่าเด็กหนุ่มที่บ้านพี่ใหญ่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับเคนเนธ วิลสันจากโมเดสเวย์กรุ๊ป? ผู้ชายคนนั้นเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไม่นานมานี้ และเขากำลังหาโอกาสประจบประแจงผมอยู่ ดูเหมือนเขาอยากจะสานสัมพันธ์และร่วมมือกับเรา พี่อยากให้ผมโทรหาเขาแลัวถามถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไหม?”

“เอาสิ!” เอเดรียนรีบตอบ “แกโทรหาเขาตอนนี้เลย แล้วขอให้เขามาพบฉันที่โรงพยาบาลนี้!”

***

ในขณะที่เคนเน็ธกำลังคิดว่าเขาจะหาวิธีชนะใจโรแกนได้อย่างไรอยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากโรแกน

เคนเน็ธรีบรับสายและพูดอย่างประจบประแจงว่า “โอ้! คุณโกลดิ้ง โทรหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”

โรแกนถามเขาว่า “เคนเน็ธ คุณอยู่ในอีสต์คลิฟฟ์หรือเปล่า?”

“อยู่ครับ ผมอยู่ที่นี่!” เคนเน็ธรีบตอบว่า “ผมไม่ได้ออกจากอีสต์คลิฟฟ์เลยนับตั้งแต่กลับมาจากสหรัฐอเมริกา คุณมีเรื่องอะไรจะสั่งผมไหมครับคุณโกลดิ้ง?”

โรแกนพูดว่า “ผมอยากจะถามอะไรคุณหน่อย แต่เป็นเรื่องสำคัญมาก คุณมาที่โรงพยาบาลโกลดิ้งกรุ๊ปได้ไหม? เรามาคุยกันแบบเห็นหน้าเห็นตาจะดีกว่า”

“ได้แน่นอนครับ!” เคนเน็ธยิ้มในขณะที่พูดว่า “รอแป๊บนะครับคุณโกลดิ้ง ผมจะรีบบึ่งไปที่นั่นทันที!”