กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1551

ในขณะที่เอเดรียนกำลังปล่อยใจไปกับความคิดที่เชื่อว่าจะเกิดขึ้นจริง ประตูห้องประชุมก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรง

ทันใดนั้นยูลก็เดินก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาในห้องประชุม เขาดูเปล่งปลั่งแบบคนมีสุขภาพดี ส่วนแก้มก็ดูแดงระเรื่อแบบคนมีเลือดฝาด เขามีออร่าที่ดูน่าเกรงขามเปล่งประกายอยู่รอบตัว

ชาร์ลีเดินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด ในขณะที่เดินเข้าห้องประชุมไปพร้อมกับยูล

ทุกคนในห้องประชุมรวมทั้งเอเดรียนและโรแกนต่างก็ตกตะลึงและนิ่งอึ้ง เมื่อเห็นยูลผู้มีท่าทีฮึกเหิมและดูมีสุขภาพดี

เอเดรียนสบตากับโรแกนทันที ถึงแม้ว่าโดยปกติพี่น้องสองคนนี้จะไม่ค่อยได้สื่อสารอะไรกันมากนัก แต่ในเวลานี้คนทั้งสองกำลังคิดในเรื่องเดียวกัน ‘เมื่อวานนี้พี่ชายคนโตของเราป่วยหนักมาก แล้วทำไมวันนี้เขาถึงได้ดูเปล่งปลั่งและมีสุขภาพดีถึงขนาดนี้? แค่คืนเดียวเองนะ ทำไมถึงเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้ล่ะ?’

นอกจากนี้สมาชิกคณะกรรมการคนอื่น ๆ ไม่ได้เห็นยูลมาเป็นเวลานาน หลังจากดูรายงานข่าวในวันนี้แล้ว พวกเขาต่างคิดว่ายูลคงอยู่ในสภาพป่วยหนักและใกล้จะตายแล้ว

พวกเขาถึงขั้นเตรียมใจเอาไว้แล้ว เพราะรู้สึกว่ามีโอกาสสูงมากที่ยูลจะถูกเข็นเข้ามาในห้องประชุมโดยนั่งอยู่บนรถเข็นที่มีถังออกซิเจนติดมาด้วย

ดังนั้นทุกคนจึงอดตกใจไม่ได้เมื่อเห็นยูลมีผิวหน้าที่ดูเปล่งปลั่งมีเลือดฝาดและสุขภาพดี

นี่คือประธานบริษัทที่เป็นข่าวในหนังสือพิมพ์ว่ากำลังป่วยหนักจริง ๆ เหรอ?

สภาพปัจจุบันของประธานบริษัทดูเหมือนจะดีขึ้นมาก เมื่อเทียบกับสภาพร่างกายและสุขภาพในช่วงก่อนที่เขาจะล้มป่วย

นี่คือสิ่งที่ผู้คนเรียกว่าความใสกระจ่างหรือความเปล่งปลั่งของคนในช่วงก่อนที่จะเสียชีวิตใช่ไหม?

แต่ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ยูลดูเหมือนชายวัยกลางคนที่มีสุขภาพดีสุด ๆ !

เอเดรียนก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อมองเห็นภาพเหตุการณ์ตรงจุดนี้ แถมเขายังรู้ด้วยว่าถ้าเขาไม่สามารถหาวิธีระงับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วในเวลานี้ เขาก็อาจต้องยกเลิกแผนการทั้งหมดที่เตรียมมาในวันนี้

ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นทันทีว่า “ท่านประธาน ท่านไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ และกิจการของกลุ่มบริษัทมานานแล้ว ทุกคนที่นี่ได้ทำงานอย่างหนักและทุ่มความพยายามอย่างมากเพื่อกลุ่มบริษัทนี้ ท่านไม่คิดว่าท่านเป็นประธานบริษัทที่ไร้ความสามารถหรอกเหรอ?”

ยูลพยักหน้าก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “คุณพูดถูก ผมไม่ได้ทำหน้าที่ของประธานบริษัทที่มีความสามารถเลย ดังนั้นผมจึงไม่ขอพูดอะไรในตอนนี้ สิ่งแรกที่ผมต้องทำก็คือการขอบคุณทุกคนสำหรับการทำงานหนักและการทุ่มความพยายาม นี่เป็นการเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของผมให้พวกคุณได้รับรู้ ในช่วงที่ผ่านมาพวกคุณคงต้องลำบากมาก”

หลังจากนั้นยูลก็พูดต่อไปว่า “ตลอด 20 ปีที่ผ่านมา พวกคุณทุกคนอยู่เคียงข้างผมมาตลอดและร่วมต่อสู้เพื่อกลุ่มบริษัทในธุรกิจของเรา นับเป็นความโชคดีที่ผมไม่ได้ทำให้พวกคุณต้องผิดหวัง ผมได้ดำเนินการตามความคาดหวังของทุกคนและสร้างความเติบโตอย่างต่อเนื่อง รวมทั้งยังนำพากลุ่มบริษัทให้เติบโตใหญ่ขึ้นและดีกว่าเดิม ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมานี้ ผมไม่เคยทำตัวเย่อหยิ่งจองหอง และไม่เคยทอดทิ้งหรือปล่อยเพื่อน ๆ สมาชิกคนไหนไว้ข้างหลัง ในช่วงเวลานี้ผมได้ละเลยหน้าที่การทำงานไปเป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือน อันเนื่องจากเหตุผลส่วนตัวบางประการ ผมเชื่อว่าจะไม่มีใครตำหนิผมในเรื่องนี้ เนื่องจากผมได้ทุ่มเทการทำงานอย่างหนักและอุทิศตัวเพื่อกลุ่มบริษัทในตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา… ใช่ไหม?”

ทันทีที่เขาพูดออกไปดังนี้ ผู้ถือหุ้นรายอื่น ๆ ก็โบกมือโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่พูดขึ้นพร้อมกันว่า “เราจะตำหนิคุณได้ยังไงกันท่านประธาน? เราจะตำหนิคุณได้ยังไงกัน?”