กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1555

"รู้จักตัวตนของแกก่อนเหรอ?!”

ถึงแม้ว่าเอเดรียนจะขี้ขลาดเล็กน้อยเพราะเขากลัวความแข็งแกร่งของชาร์ลี แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของชาร์ลี เขาก็แสดงสีหน้ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด

เขามองชาร์ลีก่อนจะพูดจาเหน็บแนมว่า “ฉันบอกแกแล้วไงว่าฉันได้สืบและตรวจสอบภูมิหลังของแกมาแล้ว แกไม่ใช่ลูกเขยกระจอก ๆ ของตระกูลวิลสันในโอลรัสฮิลล์หรอกหรือไง? แต่ถึงยังไงก็เป็นแค่ตระกูลชั้นต่ำในเมืองเล็ก ๆ อยู่ดี แล้วทำไมแกต้องมาอวดอ้างอะไรต่อหน้าฉันด้วยล่ะ?”

“ถูกต้อง!” โรแกนก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาด้วย “แกต้องเข้าใจอะไรซะหน่อยนะ ถึงแม้แกจะรวบรวมตระกูลใหญ่และมีอำนาจทั้งหมดในโอลรัสฮิลล์มาเผชิญหน้ากับพวกเรา คนพวกนั้นก็ยังไม่ได้ครึ่งนึงของตระกูลโกลดิ้งหรอก!”

คำพูดของโรแกนฟังดูหยิ่งผยองและเกินจริง แต่ถ้าพูดตามความเป็นจริงแล้ว…เขาไม่ได้พูดอะไรผิดเลย

โอลรัสฮิลล์เป็นเมืองเล็กมากเมื่อเทียบกับอีสต์คลิฟฟ์

ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลมัวร์ซึ่งเป็นตระกูลชั้นนำในโอลรัสฮิลล์ก็มีมูลค่าทรัพย์สินมากกว่าหนึ่งล้านล้านบาทเท่านั้น ยังห่างไกลกับตระกูลโกลดิ้งอยู่มาก

นี่คือเหตุผลว่าทำไมโรแกนถึงได้มั่นอกมั่นใจกับคำพูดที่ฟังดูเย่อหยิ่งเช่นนั้น

ในเวลานี้ชาร์ลียิ้มอย่างเฉยเมยในขณะที่พูดว่า “คุณไม่ได้ใช้สมองคิดเลยเหรอ? ฉันจะมาพบและรู้จักคุ้นเคยกับอาโกลดิ้งได้ยังไง ถ้าฉันเป็นเพียงลูกเขยกระจอก ๆ ของครอบครัวยากจนในเมืองเล็ก ๆ นั่น?”

ยูลพยักหน้าในขณะที่มองไปที่น้องชายและหลานชายของเขา จากนั้นเขาก็ยิ้มร่าโดยไม่พูดอะไรเลย

เอเดรียนทำเสียงไม่พอใจในขณะที่พูดว่า “แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกทำมาหากินยังไง? แกเป็นแค่เพียงนักต้มตุ๋นเลว ๆ ที่คอยดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นใช่ไหมล่ะ?”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้นเอเดรียนแสดงอาการดูถูกเหยียดหยามพร้อมกับพูดว่า “ฉันรู้ว่าแกชอบหลอกคนร่ำรวยและมีชื่อเสียงหลายคนในโอลรัสฮิลล์ แต่แกควรรู้เอาไว้นะว่าที่นี่คืออีสต์คลิฟฟ์…ไม่ใช่โอลรัสฮิลล์! ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะมาแสดงความสามารถกันได้ง่าย ๆ แกคิดว่าแกจะทำมาหากินด้วยการหลอกลวงผู้คนในอีสต์คลิฟฟ์ได้ เพียงเพราะแกทำที่โอลรัสฮิลล์ได้อย่างงั้นเหรอ? สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถและมีบุคคลที่ทรงอำนาจที่มีความสามารถอยู่เป็นจำนวนมาก ฉันเกรงว่าแค่ไปสุ่มเลือกหมอดูแถวกำแพงเมืองที่แชนเทอร์ตันมาสักคนนึง เขาก็ยังมีความสามารถมากกว่าแกด้วยซ้ำไป!”

เอเดรียนรู้สึกตกใจและถามโดยไม่รู้ตัวว่า “พี่หมายความว่ายังไง? อย่ามาทำให้ฉันใจหายใจคว่ำอย่างนี้เลย บอกมาเลยตรง ๆ เลยดีกว่า!”

ยูลพยักหน้าแล้วพูดว่า “โอเค! ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกแกทุกอย่างเดี๋ยวนี้เลยแล้วกัน!”

หลังจากนั้นยูลก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสว่า “แกจำได้ไหมว่าฉันเคยมีพี่ชายที่ดีอยู่คนหนึ่ง? เหตุผลที่ตระกูลโกลดิ้งเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ก็เพราะมีเขาเป็นคนช่วยเหลือและแนะนำเราเมื่อสักสิบหรือยี่สิบปีที่แล้ว! ตอนที่นายท่านโกลดิ้งยังมีชีวิตอยู่ ท่านก็ให้ความเคารพและชื่นชมพี่ชายคนนั้นของฉันอย่างมาก ในเวลานั้นแกเป็นเพียงคนที่มีความรู้น้อยแต่ชอบโอ้อวด แถมยังอวดดีและโอหัง นายท่านโกลดิ้งจึงไม่อนุญาตให้แกได้ติดต่อกับพี่ชายของฉันมากนัก เพราะท่านกลัวว่าแกจะทำให้ตระกูลโกลดิ้งต้องอับอายต่อหน้าเขา แกจำนามสกุลของเขาได้ไหมล่ะ?”

เอเดรียนลืมเรื่องพ่อของชาร์ลีไปนานหลายปีแล้ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามผู้ตายก็ได้เสียชีวิตไปนานมากแล้ว และบรรดาญาติ ๆ หลายคนก็คงจำผู้ตายไม่ได้หลังจากผ่านไปนานหลายสิบปี นอกจากนี้ในอดีตพ่อของเอเดรียนก็ไม่ได้ติดต่อหรือคบเป็นเพื่อนกับพ่อของชาร์ลีมากนัก

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เอเดรียนทำได้เพียงเฝ้าดูพี่ชายคนโตของเขาให้การสรรเสริญผู้ประสบความสำเร็จที่กำลังเจิดจรัสสุด ๆ ของตระกูลเวด ในเวลานั้นเขารู้สึกอิจฉาริษยาพี่ชายของเขามาก แต่เขาก็ค่อย ๆ ลืมเรื่องนี้ไปหลังจากพ่อของชาร์ลีเสียชีวิตลง

แต่ตอนนี้พี่ชายคนโตของเขาได้เอ่ยชื่อเขาออกมาตรง ๆ แล้ว ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบุคคลที่หล่อเหลาและไม่ธรรมดาขึ้นมาในใจเขา