กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1556

ทันทีที่เขาได้ยินคำถามสุดท้ายของพี่ชายคนโต เขาก็ตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “ฉันจำเขาได้ เขานามสกุลเวด เขาเป็นคนดีที่สุดและเก่งที่สุดในตระกูลเวด…”

ในขณะที่เขากำลังพูดถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจในขณะที่จ้องมองชาร์ลี!

ในเวลานี้คนสองคนที่ดูเหมือนจะอยู่ห่างกันยี่สิบปีก็กลายเป็นภาพซ้อนทับกันอยู่ภายในใจของเขา

ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาที่เต็มไปด้วยพลังนั้น ช่างดูคล้ายกับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เปี่ยมไปด้วยพลังในตอนนั้นมาก!

เมื่อเขานึกถึงความจริงที่ว่านามสกุลของชาร์ลีก็คือเวดเช่นกัน เขาก็ตกใจมาก เขาตัวสั่นในขณะชี้ไปที่ชาร์ลี แล้วถามยูลด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่ใหญ่ เขา… เขา… เขาเป็นลูกชายของเคอร์ติส… ลูกชายคนที่สองของตระกูลเวดจริง ๆ เหรอ?!”

ลูกชายคนที่สองของตระกูลเวดที่เขาเพิ่งพูดถึงนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเคอร์ติส เวดซึ่งเป็นพ่อของชาร์ลีนั่นเอง!

เคอร์ติสเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลเวด

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ลูกชายคนโต แต่เขาก็เป็นคนที่มีความสามารถและมีอำนาจมากที่สุดในตระกูลเวด ถึงแม้จะมีอายุน้อยแต่เขาก็สามารถวางแผนและวางกลยุทธ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เพื่อกำหนดผลลัพธ์ขั้นสุดท้ายในการประกอบธุรกิจอุตสาหกรรม

ตระกูลเวดภายใต้การดำเนินงานของเขานั้น ได้ต่อสู้กันไปมากับตระกูลรอธส์ไชลด์จากยุโรป ซึ่งมีประวัติศาสตร์ในการประกอบธุรกิจอุตสาหกรรมมายาวนานนับร้อยปี จนกระทั่งอีกฝ่ายได้รับความสูญเสียอย่างมากและต้องทำการประนีประนอมกับพวกเขาในที่สุด!

ย้อนกลับไปในสมัยนั้น ทายาทผู้มั่งคั่งจำนวนนับไม่ถ้วนในอีสต์คลิฟฟ์ต่างมองว่าเขาเป็นบุคคลตัวอย่าง!

มีเศรษฐีจำนวนมากมายที่มองดูเคอร์ติสอย่างชื่นชม พวกเขาได้แต่หวังว่าพวกเขาจะมีลูกที่เป็นเหมือนเคอร์ติส!

ทันทีที่เขานึกถึงท่าทีอันกล้าหาญของเคอร์ติสในตอนนั้น เขาก็อดรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันทีไม่ได้ เขามองไปที่ชาร์ลีก่อนที่จะคุกเข่าข้างหนึ่งลงอย่างปุบปับ แล้วโพล่งออกมาว่า “นายน้อยเวด โปรดยกโทษในความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของผมด้วย ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณเป็นลูกชายของคุณเคอร์ติส!”

ถึงแม้ว่าโรแกนจะไม่ได้พูดอะไรออกมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เมื่อเขาเห็นพี่รองของเขาคุกเข่าลงไป เขาก็รีบทำตามทันทีโดยคุกเข่าข้างหนึ่งตามไปด้วย

ริกลีย์และวิลเฮล์มต่างตกตะลึง พวกเขายังเด็กและไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเกียรติประวัติอันรุ่งโรจน์ของเคอร์ติสในตอนนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงอดรู้สึกตกใจอย่างมากไม่ได้และพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นพ่อของพวกเขาคุกเข่าต่อหน้าชาร์ลี

วิลเฮล์มต้องการคัดค้านในทันที แต่ริกลีย์ซึ่งรู้ดีกว่าเขารีบหยุดเขาเอาไว้โดยเอามือปิดปากเขาไว้ในตอนนี้

ในขณะเดียวกันเอเดรียนที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างหนึ่ง ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ตอนที่ฉันยังเด็กอยู่นั้น ฉันแอบสาบานอยู่ในใจว่าฉันจะสรรเสริญและชื่นชมเคอร์ติสตลอดไป! น่าเสียดายที่เคอร์ติสจากโลกนี้ไปเร็วเหลือเกิน นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันไม่เคยมีโอกาสได้เรียนรู้สิ่งใดจากเขาเลย ถ้าฉันมีโอกาสที่จะได้เรียนรู้อะไรจากเขาในตอนนั้นบ้าง วันนี้ฉันก็คงไม่มีสติปัญหาที่เชื่องช้าขนาดนี้หรอก…”