กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1562

เมื่อชาร์ลีนั่งลงในห้องรับแขก ทั่วทั้งห้องรับแขกก็แน่นขนัดไปหมดแล้วในเวลานี้

สื่อมวลชนส่วนใหญ่ได้ส่งนักข่าวทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ โดยได้ตั้งกล้องไว้ที่นี่หลายตัว ในขณะที่รอให้โกลดิ้งกรุ๊ปประกาศข่าวสำคัญ

ในตอนนี้ประชาชนไม่รู้เรื่องที่ยูลหายจากอาการป่วยเลย

ทุกคนคิดว่ายูลกำลังจะตาย และอาจไม่สามารถมาเข้าร่วมการประชุมคณะกรรมการบริหารในวันนี้ได้

แต่พวกเขาทุกคนต่างก็หวังว่ายูลจะสามารถมาปรากฏตัวที่นี่ได้

ด้วยความที่พวกเขาเป็นสื่อมวลชน พวกเขาจึงอยากจะได้ประเด็นข่าวและพาดหัวข่าวสำคัญ ๆ ที่สามารถกระตุ้นและดึงดูดความสนใจของสาธารณชนได้

ดังนั้นพวกเขาจึงหวังว่าจะสามารถจับภาพของยูล ผู้ผ่านช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขามาแล้ว และสามารถเพิ่มข้อความเร้าใจลงไปในบทความของพวกเขาได้ นี่คงจะได้พาดหัวข่าวเด็ด ๆ อย่างแน่นอน

บางคนถึงกับคิดพาดหัวข่าวเอาไว้แล้วด้วยซ้ำไป

ตัวอย่างเช่น ‘จุดสิ้นสุดแห่งยุค’ หรือ ‘คนเก่งได้แก่ชราและวางมือแล้ว ประธานบริษัทคนใหม่ของโกลดิ้งกรุ๊ปจะพลิกสถานการณ์ได้หรือไม่?’

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดได้แต่รอให้ยูลซึ่งใคร ๆ คิดว่ากำลังป่วยหนัก เดินอ่อนแรงเข้ามาให้ห้องรับแขกแห่งนี้ หรือแม้กระทั่งนั่งอยู่บนรถเข็นแล้วถูกเข็นเข้ามาในห้องรับแขก เพื่อเข้าร่วมงานแถลงข่าวนี้ด้วย

ในเวลานี้เจ้าหน้าที่ที่อยู่ในบริเวณงานได้หยิบไมโครโฟนขึ้นมา แล้วพูดว่า “ทุกท่านโปรดอยู่ในความสงบด้วยครับ ประธานบริษัทของเราใกล้จะถึงแล้วครับ!”

ทันทีที่เขาพูดออกมาแบบนี้ ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่ทางเข้าห้องรับแขกนี้

กล้องถ่ายภาพและกล้องวิดีโอได้ถูกวางไว้ตามมุมต่าง ๆ แล้ว พวกเขาพุ่งความสนใจไปที่ทางเข้าห้องรับแขกนี้เท่านั้น

ทุก ๆ คนกำลังรอจังหวะที่ประตูจะถูกผลักให้เปิดออก แล้วยูลก็มาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าพวกเขา

ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักให้เปิดออกจากทางด้านนอก

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงจำยูลกันไม่ได้เลย

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ยูลดูเป็นคนที่แก่ชรามาก ๆ ต่อหน้าสื่อ

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่ยูลป่วยหนัก สื่อมวลชนบางแห่งก็แอบถ่ายรูปเขาที่โรงพยาบาลในต่างประเทศ ซึ่งตอนนั้นเขาดูซูบผอมมากจริง ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะอายุแค่ห้าสิบปีเท่านั้น แต่เขาก็ดูเหมือนคนอายุหกสิบเข้าไปแล้ว

ดังนั้นเมื่อจู่ ๆ เขามองเห็นยูลที่ดูเหมือนคนอายุเพียงสี่สิบปี ก็ไม่มีใครมองเห็นถึงความแตกต่างอย่างมากนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นนักข่าวและสื่อต่าง ๆ ก็ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวของเขาที่มักจะใช้เวลาอยู่กับเขาบ่อย ๆ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะจำยูลไม่ได้ในทันที

หลังจากที่ยูลเดินเข้าไปในห้องรับแขก นักข่าวคนหนึ่งก็อุทานออกมาว่า “โอ้พระเจ้า! คนที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายนั้นคือยูล โกลดิ้ง… ประธานบริษัท!”

หลังจากที่เขาอุทานออกมา ก็มีคนตั้งข้อสงสัยขึ้นมาทันที “ไร้สาระ! ยูลนอนอยู่บนเตียงใกล้จะตายแล้ว… ไม่รู้เหรอ? ผู้ชายที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายดูเหมือนคนอายุสี่สิบเท่านั้นเอง แล้วจะเป็นยูล โกลดิ้งได้ยังไงกัน?”

นักข่าวตอบอย่างหนักแน่นว่า “เมื่อสิบปีที่แล้วผมได้ไปสัมภาษณ์คุณโกลดิ้ง ในความทรงจำของผม ตอนนั้นเขาดูเหมือนตอนนี้เป๊ะเลย! รูปร่างหน้าตาและกิริยาท่าทางก็เหมือนกันหมด!”