กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1590

แต่อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดหลังจากกลืนสร้อยคอเข้าไปเมื่อไม่นานมานี้!

ถ้าเขากลืนจี้หยกเข้าไปตอนนี้ แล้วเขาจะไม่ต้องเข้าไปรับการผ่าตัดอีกรอบหรือไง?!

ในขณะที่เขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเขาก็ดูซีดลงด้วยความตกใจทันที เขาเริ่มร้องไห้ในขณะที่คลานเข้าไปอยู่ต่อหน้าชาร์ลี แล้ววิงวอนขอร้องเขาอย่างขมขื่น “คุณเวดครับ ผมรู้ว่าผมทำผิดไปแล้ว ครั้งนี้ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ ผมเพิ่งผ่าตัดมาเมื่อไม่นานมานี้เอง แล้วแผลก็เพิ่งจะหายดี ถ้าผมต้องผ่าตัดอีกครั้ง ผมก็กลัวว่าจะต้องตาย…”

จู่ ๆ ซิลเวียที่เพิ่งกระตือรือร้นในการปกป้องลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปเมื่อกี้ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เธอรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเข้าข้างและยืนหยัดเพื่อลูกชายอีกต่อไป เพราะจะทำให้ชาร์ลีและริกลีย์รำคาญใจมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเธอจึงได้แต่ร้องห่มร้องไห้แล้ววิงวอนขอร้องว่า “คุณคะ ดิฉันขอร้องเถอะค่ะ อย่าถือสาลูกของดิฉันเลยนะคะ! ลูกชายของดิฉันเป็นคนไม่มีการศึกษา เขาได้รับบทเรียนไปเมื่อคราวที่แล้ว ฉะนั้นคราวนี้ก็ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ!”

ชาร์ลียิ้มในขณะที่พูดว่า “ไม่ใช่ว่าผมอยากจะถือสาเขาหรอกนะ แต่เขาเป็นคนยืนกรานเองที่จะเอาผิดกับผมให้ได้ เขาเป็นคนที่ยั่วยุผมก่อนในครั้งที่แล้ว และยังคงทำแบบเดียวกันในวันนี้ด้วย ในเมื่อเขาแพ้พนัน เขาก็ต้องรักษาคำพูดของตัวเอง และชดใช้ในสิ่งที่เขาแพ้พนันสิ คุณจะมาโทษผมที่เขาแพ้พนันได้ยังไง?”

ริกลีย์ก็พูดขึ้นด้วยว่า “ให้ตายเถอะ! ดีแลน นายกล้าไปท้าพนันกับคุณเวดแต่ไม่ยอมทำตามที่พนันเอาไว้เหรอ? ก็ได้! ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็อย่ามาว่าฉันที่หันมาต่อต้านนาย และจะไม่มีวันไว้หน้านายอีกในอนาคตนะ!”

ดีแลนรีบโบกมือด้วยความหวาดกลัวในขณะที่พูดว่า “ไม่ใช่! ไม่ใช่! ผมยอมรับแล้ว! ผมจะรักษาคำพูดครับ!”

ในตอนนี้ดีแลนรู้แล้วว่า เรื่องราวในวันนี้จะต้องลงเอยอย่างไร ถ้าเขาปฏิเสธที่จะรักษาคำพูด และไม่ยอมทำตามที่สัญญาเอาไว้ ริกลีย์ก็จะไม่ปล่อยเขาไปแบบนั้นแน่ จริง ๆ แล้วเขาอาจไม่สามารถอาศัยอยู่ในอีสต์คลิฟฟ์ต่อไปได้อีกในอนาคต เขาอาจมีส่วนทำให้เกิดปัญหากับตระกูลโคชและตระกูลโธมัสได้

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดว่า “ในเมื่อผมเป็นคนวางเดิมพันในวันนี้ ดังนั้นผมก็จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ เมื่อตอนนี้ผมแพ้พนันแล้ว…”

หลังจากนั้นดีแลนก็หยิบจี้หยกขึ้นมาก่อนจะจ้องมองมันเป็นเวลานาน เขากัดฟันและไม่สามารถฝืนกลืนจี้หยกชิ้นนั้นเข้าไปได้

เพราะท้ายที่สุดแล้วเขารู้ดีว่า มันจะต้องได้รับความเจ็บปวดขนาดไหน และจะต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใด เมื่อต้องกลืนเจ้าสิ่งนั้นลงไป

ซิลเวียที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกเป็นทุกข์มากเช่นกัน เธอเห็นกับตาตัวเองว่าลูกชายของเธอต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมากขนาดไหนในการเข้ารับการผ่าตัดครั้งล่าสุด ตอนนั้นเขาต้องทนทุกข์กับอาการลำไส้อุดตันด้วยซ้ำไป แล้วเธอจะยอมให้เขาต้องเจอกับประสบการณ์เดียวกันนี้อีกครั้งได้อย่างไร?!

ในขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่นั้น ซิลเวียก็รีบอ้อนวอนว่า “คุณริกลีย์คะ ช่วยสงสารดีแลนด้วยเถอะนะคะ เขาเพิ่งผ่าตัดมาเมื่อไม่นานมานี้เอง เขาจะไม่สามารถผ่าตัดในครั้งนี้ได้อีกแล้ว…”