กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 217

ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น

ชาร์ลี และแคลร์เดินทางไปที่โรงแรมเมเปิลโดยรถยนต์

โรงแรมเมเปิลไม่ได้แพงที่สุดในโอลรัส ฮิลล์ แต่เป็นหนึ่งในโรงแรมที่หรูหราที่สุดในเมือง ซึ่งบ่งบอกถึงความจริงใจของดักลาสในการปฏิบัติต่อพวกเขา

ในความเป็นจริง เขาใช้เวลากับอาหารมื้อนี้อย่างฟุ่มเฟือย เพราะเขาได้จองห้องรับประทานอาหารระดับพรีเมียมไว้ในโรงแรมที่ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา และกว้างขวางพอที่จะรองรับคนได้ยี่สิบคนโดยมีค่าใช้จ่ายขั้นต่ำเจ็ดถึงแปดพันดอลลาร์

หลายคนได้มาถึงห้องสวีทเรียบร้อยแล้ว เมื่อชาร์ลี และแคลร์มาถึง นอกจากดักลาส และลอเรนแล้วยังมีเพื่อนร่วมวิทยาลัยอีกสองสามคนด้วยกัน

ช่วงนี้ลอเรนไม่ค่อยได้มีเวลาพิเศษสักเท่าไหร่

เธอย้ายมาอยู่ที่โอลรัส ฮิลล์ จากอีสต์คริฟฟ์ได้ระยะหนึ่งแล้ว เพื่อจุดประสงค์หลักในการทำความรู้จักกับประธานเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นชายคนนี้ด้วยซ้ำหลังจากทำงานในบริษัทมานาน

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอเคยต้องอยู่ในสำนักงานเมื่อเธอดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายบริหาร แต่หลังจากที่เธอถูกย้ายไปแผนกขายแล้ว เธอก็มีเวลาน้อยลงในสำนักงาน ซึ่งช่วยลดโอกาสในการพบกับประธานมากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอได้พบกับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกครั้ง เธอหมกมุ่นอยู่กับชายลึกลับ นับตั้งแต่ที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากเขาเมื่อวันก่อน ถ้าบอกความจริงแล้ว เธอรู้สึกราวกับว่าเธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ ดังนั้นความปรารถนาของเธอที่จะพบกับท่านประธานจึงไม่มากเหมือนเมื่อก่อน และในทางกลับกันเธอกลับกระตือรือร้นที่จะพบกับผู่ช่วยชีวิตของเธอมากกว่า

แต่เธอคงเดาไม่ถูกเลยว่าประธาน เอ็มแกรนด์ กรุ๊ป และผู้ช่วยชีวิตลึกลับของเธอ คือผู้ชายคนเดียวกันนั่นคือ ชาร์ลี

เมื่อชาร์ลีและแคลร์เดินเข้าไปในห้องสวีท ดักลาสก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และทักทายพวกเขาว่า “เฮ้ ว่าไงเพื่อน! แคลร์! ยินดีต้อนรับ! มานั่งกันเถอะ”

ดักลาสทักทายทั้งคู่ด้วยความเคารพ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม และขอบคุณที่มีต่อเพื่อนที่ดีของเขาคนนี้

ลอเรนดูซีดเซียว และดูกังวลเล็กน้อยขณะที่เธอเก็บความลับมากมายไว้ในตัว แต่เมื่อเธอเห็นแคลร์ทันใดนั้นเธอก็มีความต้องการที่จะรีบเล่าให้ฟัง

เธอเดินไปข้างหน้า และจับข้อมือของแคลร์ไว้ เธอพูดอย่างอ่อนแรงว่า “แคลร์มานั่งกับฉันสิ ฉันมีอะไรจะเล่าให้เธอฟังเยอะเลย"

แคลร์ตอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมเธอดูกระสับกระส่ายจัง?”

ลอเรนถอนหายใจ “ทั้งหมดเป็นเพราะผู้ช่วยชีวิตลึกลับของฉันนะสิ! นี่เธอรู้อะไรไหม ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักเขา! ฉันเห็นเขาทุกที่... เมื่อใดก็ตามที่ฉันหลับตาฉันก็เห็นเขา เขาอยู่ในความฝันของฉัน แต่ฉันหาเขาไม่เจอ! ฉันควรทำอย่างไรดี…"

“อืม… ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…” แคลร์ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ นับตั้งแต่ที่ลอเรนได้รับการช่วยเหลือจากชายลึกลับคนนั้น เธอก็ต้องการที่จะพบเขา และแต่งงานกับเขา แต่จะหาผู้ชายท่ามกลางฝูงชนได้จากที่ไหน และอย่างไร? นั่นเหมือนกับการหาเข็มในมหาสมุทร

เหงื่อเย็นโชกบนหน้าผากของชาร์ลีขณะที่เขาฟังการสนทนาของสาว ๆ ลอเรนตกหลุมรักเขาจริงหรือ? นั่นเป็นเรื่องที่บ้ามาก! เขาไม่มีทางบอกให้ลอเรนรู้ได้เลยว่าเขาคือผู้ช่วยชีวิตของเธอ มิฉะนั้นคงอลหม่านแน่ ๆ !

หลังจากดื่ม และทานอาหารแล้วนั้น ดักร์ลาสก็ลุกขึ้นยืน และเริ่มทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวาขึ้น

“ต้องขอบคุณพวกคุณทุกคนที่มาในวันนี้! ฉันอยากจะอวยพรให้พวกคุณทุกคน! เชียร์!”

จากนั้นเขาก็ดื่มจนหมดแก้ว

คนสองสามคนที่ค่อนข้างสนิทกับเขาก็ตะโกนขึ้นด้วยว่า “เชียร์!”

ชาร์ลียิ้มเบา ๆ และจิบไวน์ในแก้วของเขา

“ดักร์ลาสฉันได้ยินมาว่าตอนนี้คุณเป็นบอสใหญ่ที่มีร้านอาหารใหม่สุดเก๋ของคุณ แถมยังมีเงินสดสองล้านอยู่ในมือคุณ และคุณก็ไปรู้จักคนจากยมโลกด้วยไม่ใช่เหรอ? อย่างงี้คุณต้องดูแลเราในอนาคตด้วยนะคะ”

สาวสวยที่อ่อนช้อย แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่สวยงาม พร้อมกับการแต่งหน้าอย่างหนักบนใบหน้าของเธอได้โปรยยิ้มอย่างมีเสน่ห์ออกมา