กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 218

“โจแอนน์ นี่เธอพูดอะไรออกมาเนี่ย? ดักลาสเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา และเขาจะช่วยเราอย่างไม่ต้องสงสัยหากเราต้องการความช่วยเหลือ”

ผู้ชายหน้าเหลี่ยมพูดขึ้น เขาหยิบแก้วขึ้นมาแล้วกระดกหมดในครั้งเดียว

ชาร์ลีเหลือบมองพวกเขาสั้น ๆ เขาจำได้ว่าคนพวกนั้นเป็นเพื่อนร่วมวิทยาลัยกับเขา ผู้หญิงคนนี้ชื่อ โจแอนน์ แฮมป์ตัน และชายคนนี้ชื่อ เจอร์รี่ แม็คลีน

ดักลาสตอบอย่างขี้อายว่า “โอ้ ไม่หรอก ฉันไม่สามารถให้เครดิตกับเรื่องทั้งหมดนี้ได้ เฮ้อ เรื่องมันยาวลืมมันเสียเถอะ!”

จากนั้นเขาก็มองไปที่ชาร์ลีด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

มันเป็นช่วงเวลาแห่งความโชคร้ายที่ต้องอยู่ร่วมกับสิบแปดมงกุฎ และพวกเขาทำให้เขาเกือบจะสูญเสียทุกอย่างให้กับเธอ แม้กระทั่งถูกทำร้ายร่างกายด้วยเช่นกัน

โชคดีที่ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของชาร์ลี เพราะเขาสามารถเรียกร้องสิทธิการเป็นเจ้าของร้านอาหารคืน และได้รับค่าตอบแทนกลับมาสองล้าน ดังนั้นทุกสิ่งที่เขาเป็นเจ้าของตอนนี้จึงเป็นเพราะชาร์ลี เขาจึงไม่สามารถให้เครดิตกับตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้

ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่อง และเริ่มพูดว่า “ยังไงก็แล้วแต่นะเจอร์รี่ ตอนนี้นายหายดีแล้วใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่านายเป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงในบริษัทของนาย! ฉันพนันได้เลยว่านายต้องทำเงินได้ตัวเลขหกตัวต่อปีแน่ ๆ ”

เจอร์รี่ตอบพร้อมกับถอนหายใจ “เฮ้อ ลืมมันไปซะเถอะ บริษัทมันไม่ปฏิบัติต่อฉันอย่างยุติธรรม ฉันกำลังจะลาออก และส่งเรซูเม่ไปยังสไปค์เวิร์ธ คอร์เปอเรชั่น เพื่อลองเสี่ยงโชคดู จำจอร์จได้ไหม? จอร์จ แฮร์ริส? ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้จัดการอาวุโสที่นั่น ตำแหน่งเขามั่นคงมาก! ใครจะไปคิดว่าตอนนี้ไอ้หนูนั่นจะเจ๋งได้ขนาดนี้!”

“อ๋อ จอร์จ…” ดักลาสยิ้มอย่างน่าอึดอัด เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับจอร์จ ซึ่งเป็นสาเหตุที่จอร์จไม่ได้รับเชิญให้มาทานอาหารค่ำในคืนนี้ด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม เจอร์รี่ และจอร์จค่อนข้างสนิทกัน หากสไปค์เวิร์ธยอมรับเขาเข้าทำงาน เขาจะได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งที่ใหญ่โต ตามคำแนะนำของจอร์จแน่ ๆ

ลอเรนพูดหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งว่า “ฉันได้ยินมาว่าสไปค์เวิร์ธเป็นบริษัทใหญ่ในโอลรัส ฮิลล์ แถมยังได้ยินรีวิวมาว่าดีมาก ว้าว นี่ฉันไม่รู้เลยนะว่าตอนนี้จอร์จจะได้ดีขนาดนี้”

แคลร์ดูสนใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินชื่อของสไปค์เวิร์ธ คอร์เปอเรชั่น

หลังจากสิ้นสุดความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัววิลสัน และถูกไล่ออกจากวิลสัน กรุ๊ปทแล้ว เธอได้ส่งเรซูเม่ของเธอไปยังบริษัทหลายแห่งในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา โดยหวังว่าจะได้งานใหม่ซึ่งหนึ่งในนั้นคือสไปค์เวิร์ธ คอร์เปอเรชั่น

แคลร์พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เฮ้ พอดีฉันได้ส่งเรซูเม่ไปที่สไปค์เวิร์ธด้วย ถ้าเราสอบสัมภาษณ์ผ่าน เราก็จะได้ทำงานในบริษัทเดียวกันเลยนะ”

โจแอนน์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “แคลร์ เธอทำงานในบริษัทของครอบครัวตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงอยากสมัครงานที่สไปค์เวิร์ธล่ะ?”

รอยยิ้มของแคลร์กลายเป็นความขมขื่นเล็กน้อยขณะที่เธอพูดต่อว่า “ตอนนี้ฉันตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงต้องหางานใหม่ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวของฉันได้นะสิ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้โจแอนน์เหลือบมองไปที่ชาร์ลี สายตาของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก และรังเกียจ “นี่ชาร์ลี ดูภรรยาของนายสิ เธอต้องทำงานหนักเพื่อครอบครัว ในฐานะลูกผู้ชาย นายช่างไร้ประโยชน์ และดูเหมือนไม่สนใจเลยจนปล่อยให้ผู้หญิงของนายมารู้สึกหมดหวัง และหดหู่กับชีวิตแบบนี้”

เจอร์รี่ไม่ได้สนิทกับชาร์ลีมากนัก เขาจึงหัวเราะอย่างไร้ยางอาย “ชาร์ลี ทำไมนายไม่ลองมาสมัครงานในบริษัทของจอร์จด้วยล่ะ? บางทีจากคุณสมบัติของนาย นายมีคุณสมบัติในงานทำความสะอาดเท่านั้น แต่เพื่อประโยชน์ของเวลาที่เราเสียไปในวิทยาลัย อย่างน้อยเขาอาจจะให้นายเป็นหัวหน้าทีมทำความสะอาดก็ได้นะ”

ชาร์ลีตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่ล่ะ ขอบคุณ นายควรเก็บผลประโยชน์ให้ตัวเองเถอะ พอดีว่าฉันไม่สนใจ"

เจอร์รี่รู้สึกกระวนกระวายใจจากความเฉยเมยของชาร์ลี และน้ำเสียงของเขาก็น่ากลัวมากขึ้นเมื่อเขาพูดต่อว่า “ชาร์ลี ฉันรู้ว่านายเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก แต่แค่มองดูตัวเองตอนนี้ ทุกคนทำได้ดีกว่านาย รับคำแนะนำของฉันไปซะ อย่าไปตั้งความคาดหวังไว้สูงเกินไป! อยู่กับความเป็นจริงซะบ้าง!”

ดักลาสขมวดคิ้ว และพูดแทรกขึ้นว่า “เอาล่ะ พอได้แล้ว! วันนี้เป็นการรวมตัวของชั้นเรียนของเราอย่าไปพูดกับชาร์ลีแบบนั้น”

จากนั้นเขาก็หันไปหาชาร์ลี และกล่าวขอโทษว่า “เฮ้ เพื่อน อย่าไปถือสาคำพูดเขาเลยนะ นายรู้จักพวกเขาดีว่าปากพวกเขาเป็นอย่างไร”

โจแอนน์ตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์ “ดักลาส พอดีพวกเราแค่ตรงไปตรงมามาก เพราะชาร์ลีมักจะอยู่ไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว และยังเฉยเมย เขาไม่มีความสามารถอะไรเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อวดเก่งเท่านั้นแหละ”

เจอร์รี่พูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “นี่คือลักษณะของไอ้ขี้แพ้ที่แท้จริง…”