กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 22

หลังจากที่ชาร์ลีวิ่งออกไปนอกประตู เขาก็รู้ว่าแคลร์ไม่ได้ไปไหนไกล เธอหลบอยู่ที่มุมเสาและร้องไห้ด้วยความเสียใจ

เขาเดินเข้ามาช้า ๆ ถอดเสื้อคลุมของเขาพาดไว้ที่แคลร์แล้วพูดว่า “ที่รักไม่ต้องเสียใจ ตำแหน่งผู้บริหารของวิลสัน กรุ๊ป ไม่ได้ยิ่งใหญ่ที่สุดนะ เพราะคุณสามารถทำได้ดีกว่านั้น…”

“ไม่ คุณไม่เข้าใจ ถ้าฉันได้เป็นผู้บริหาร พ่อแม่ของฉันจะสามารถยืนหยัดในครอบครัวได้อีกครั้ง คุณยายกลับคำพูดของเธอได้อย่างไร…” แคลร์คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร

ชาร์ลีพูดต่อ “ใครจะไปรู้? บางทีพวกเขาอาจจะขอร้องให้คุณมาเป็นผู้บริหารก็ได้ ดูคุณสิร้องไห้ขี้แยเหมือนเด็กเลย เดี่ยวคุณจะไม่สวยเอานะ เมื่อคุณจะต้องขึ้นเวทีในภายหลังอีกครั้ง…”

“ไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้ คุณยายได้ประกาศไปแล้วและไม่มีการหันหลังกลับ คุณกลับไปก่อนกลับเข้าไปข้างในเถอะ ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว…”

ในขณะเดียวกันนี้ คุณท่านวิลสัน และแฮโรลด์ก็วิ่งออกจากห้องโถงด้วย

หญิงชรากำลังหายใจไม่ทั่วท้องหลังจากการวิ่งโดยมีกลุ่มคนพลุกพล่านจำนวนมากอยู่ข้างหลังเธอเพื่อดูละครเรื่องนี้

แฮโรลด์เห็นชาร์ลี และแคลร์ในนาทีที่เขาก้าวออกไปข้างนอก เขารีบไปข้างหน้ามองลงไปที่แคลร์ซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา และโพล่งขึ้นอย่างเร่งรีบ “นี่แคลร์ รีบตามคุณดอริสไปเดี่ยวนี้ ขอให้เธออย่ายกเลิกสัญญาของเรา”

แคลร์จ้องมองเขาด้วยความงุนงง “ยกเลิกสัญญา? เกิดอะไรขึ้น?"

แฮโรลด์คำรามอย่างไม่พอใจ “หยุดทำเป็นไม่รู้เรื่องเถอะ! คงเป็นเธอใช่ไหม ที่สั่งให้คุณดอริส แฉต่อหน้าทุกคน! ถ้าเธอยังไม่จัดการเรื่องนี้ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่!”

เพี๊ยะะ!

คุณท่านวิลสันตบแฮโรลด์อีกครั้ง และพูดด้วยความโกรธ “นี่แกกล้าพูดกับญาติของแกแบบนั้นได้ยังไง แกมันชั่งเหลือเดนจริง ๆ ! เธอเป็นผู้บริหารวิลสันกรุ๊ปของเรา!”

ฮาโรลด์กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “คุณยายครับ… คุณยายไม่ได้บอกว่าอยากให้ผมเป็นผู้บริหารเหรอครับ?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแกมาล้างสมองฉัน ทำไมฉันถึงเปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ? ถ้าแกยังคงทำตัวแบบนี้ ก็ออกไปจากตระกูลวิลสันซะ!”

แฮโรลด์โกรธมากหลังจากถูกตบสองครั้ง แต่นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เขาจะมาโกรธ เขาทำได้เพียงกลืนความแค้นไว้ภายในใจของเขา

คุณท่านวิลสันหันไปหาแคลร์ และอ้อนวอนเธอ “แคลร์ ได้โปรดล่ะ ฉันขอร้อง ตอนนี้เธอเป็นผู้บริหารของวิลสันกรุ๊ปแล้ว ช่วยไปอธิบายให้คุณดอริส ยัง ฟังเถอะนะ ไม่งั้นพวกเราจะเจ๊งกันหมด!”