กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 224

จอร์จหัวเราะอย่างมีชัย "เพียงแค่อดทนรอ และจับตาดูไว้ให้ดีนะ เมื่อฉันได้เข้าร่วมคณะกรรมการแล้วล่ะก็ พวกคนเหล่านี้คงจะตกใจอ้าปากค้าง และต้องมาเทิดทูนฉันแน่ ๆ !”

เจอร์รี่ถามด้วยความประหลาดใจ “จอร์จ นี่นายจะมาเป็นหนึ่งในกรรมการงั้นเหรอ?”

“ใกล้แล้ว” จอร์จพูดด้วยรอยยิ้มที่พอใจ “เผอิญว่าอยู่ในระหว่างการดำเนินการ หากทุกอย่างราบรื่นล่ะก็ฉันจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งในอีกไม่กี่เดือน!”

“ว้าว เยี่ยมมาก!” เจอร์รี่ยกนิ้วให้เขา และอุทานว่า “จอร์จ อย่าลืมเพื่อนของนายเมื่อนายได้เป็นกรรมการนะ!”

จอร์จพยักหน้า "แน่นอน! ไม่ต้องกังวล เพราะฉันจะคอยดูแลนายเอง”

ในระหว่างการสนทนา มีเสียงดังโครม และประตูห้องทำงานของจอร์จถูกเตะจนเปิดออกอย่างรุนแรง

“ไอ้เวรที่ไหนกันที่กล้าเตะประตูห้องฉัน…”

จอร์จตกใจกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เขากำลังจะร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสมาชิกคณะกรรมการทุกคน ยืนอยู่ที่ประตูของเขา และก้มหัวให้ชายวัยกลางคนในชุดสูทด้วยความเคารพ เขาจ้องมองพวกเขาด้วยความงุนงงราวกับว่าโดนต้องคำสาป

ซีคจ้องมองจอร์จอย่างน่ากลัว และถามว่า “นายคือจอร์จ แฮร์ริสใช่ไหม?”

ในความมึนงงจอร์จพยักหน้าช้า ๆ “ใช่ครับ ผมเอง”

โดยไม่มีการเตือนใด ๆ ซีคเดินไปข้างหน้า และตบหน้าเขาอย่างแรง!

“ไอ้สารเลว! นายกล้าปฏิเสธใบสมัครของคุณวิลสันได้อย่างไร ไอ้ปัญญาอ่อน!”

จอร์จมีอาการมึนงงเมื่อจับใบหน้าที่บวมของเขา “คุณเป็นใคร? นี่คุณมากล้าตบผมได้ยังไง!”

“ฉันกล้าตบนายได้ยังไงงั้นเหรอ?! ฉันจะฆ่านายทันที!” ซีคเตะจอร์จลงไปที่พื้น กระทืบหัว และคำรามออกมาว่า “นายรู้ไหมว่าปรมาจารย์เวดสั่งว่าฉันต้องให้คุณวิลสันผ่านการสัมภาษณ์ของเธอ!? แต่คนอย่างนายก็กลับมาทำลายมัน ไอ้สารเลว ปัญญาอ่อน! ถ้าฉันไม่ชำระในวันนี้ ฉันจะเขียนชื่อซีค ไวท์ ย้อนหลังให้ก็แล้วกัน!”