กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 223

แคลร์ไม่ได้รู้ว่าจอร์จมาที่นี่เพื่อทำอะไร เธอจึงรีบพูดตอบจากความสุภาพของเขาว่า “จอร์จ คุณใจดีเกินไปค่ะ”

จอร์จวางรอยยิ้มที่ดูน่าเกรงขาม เขาหยิบเรซูเม่ของแคลร์ออกจากโต๊ะ เขาพลิกดูอย่างสบาย ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ว่า “แคลร์ ผมต้องขอโทษด้วย แต่จากสิ่งที่ผมเห็นในเรซูเม่ของคุณคุณสมบัติของคุณไม่ตรงตามข้อกำหนดของเรา ไม่ว่าจะทักษะหรือประสบการณ์ก็ตาม คุณไม่เหมาะกับความต้องการของเราเลยครับ”

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ และพูดต่อว่า “ผมขอโทษด้วยนะแคลร์ คุณสอบตกในการสัมภาษณ์ ผมขอแนะนำให้คุณลองไปสมัครบริษัทอื่นจะดีกว่า โชคดีนะครับ!"

แคลร์รู้สึกตกใจกับการปฏิเสธอย่างรุนแรงของเขา และรีบพูดว่า “แต่ฉันทำงานที่ฝ่ายบริหารของ วิลสัน กรุ๊ป มาหลายปีแล้ว! ฉันมั่นใจว่าความเป็นมืออาชีพของฉันตรงตามเกณฑ์ที่บริษัทของคุณระบุไว้”

จอร์จส่ายหัว และกล่าวอย่างหนักแน่นว่า "ไม่นะ สิ่งที่คุณเรียกมันว่าคุณสมบัติ และประสบการณ์ของคุณเป็นเพียงเพราะคุณเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลวิลสันเท่านั้น แถมตอนนี้คุณถูกไล่ออกจากตระกูลแล้วด้วยซ้ำ โดยพื้นฐานแล้วคุณก็คือคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น!”

“เอาล่ะ เอาอย่างที่คุณว่าก็ได้” แคลร์มองลงไปอย่างหดหู่ ความเศร้าหมองวนเวียนอยู่ใต้ดวงตาของเธอ ในที่สุดเธอก็รู้เจตนาของจอร์จในการขัดขวางการสัมภาษณ์ของเธอ - เขากำลังต่อสู้กับความอาฆาตแค้นส่วนตัวกับเธอ

เธอรู้สึกโกรธแค้นกับความไม่เป็นมืออาชีพของจอร์จ แต่เมื่อรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอไม่มีโอกาสได้รับการยอมรับจากสไปค์เวิร์ธ คอร์เปอเรชั่น เธอจึงได้แต่ถอนยิ้ม และเดินออกจากห้องไปด้วยความทุกข์ใจ

ด้านหลังของเธอ จอร์จยิ้มอย่างมีชัย และพึมพำว่า “อย่าฝันที่จะได้ทำงานที่สไปค์เวิร์ธ คอร์เปอเรชั่น ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่!”

ชาร์ลีรออยู่ในบริเวณเลานจ์ เขาประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นแคลร์เดินออกจากลิฟต์ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เขาเดินไปหาเธออย่างรวดเร็ว และถามว่า “ที่รักเกิดอะไรขึ้นเหรอ? สัมภาษณ์เป็นยังไงบ้าง? ไม่ดีเหรอครับ?"

น้ำตาที่ไหลรินทำให้ดวงตาของเธอแดงก่ำ แคลร์ระบายออกมาทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระหว่างการสัมภาษณ์

ชาร์ลีโกรธ และโมโหเป็นอย่างมากหลังจากฟังเรื่องราวของเธอ

จอร์จช่างเป็นคนที่ทุเรศมาก! เขาไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ แต่กลับมากล้ารังแกภรรยาของเขา?! นี่เขากล้าดียังไง!

ทันใดนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา พลางรัวนิ้วของเขาลงบนแป้นพิมพ์เพื่อที่เขาจะพิมพ์ข้อความว่า “จอร์จ แฮร์ริสแห่งสไปค์เวิร์ธ นี่ใหญ่มากงั้นเหรอ? เขากล้าที่จะมารังแกภรรยาของผม คุณไวท์ คุณจะแก้ไขเรื่องนี้ได้อย่างไร?” เขาส่งข้อความตรงไปถึงซีค

ในขณะเดียวกัน ซีคกำลังรอชาร์ลีอยู่ที่ล็อบบี้ชั้นล่างพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา เมื่อเขาได้รับข้อความ เขาจ้องมองอย่างว่างเปล่าในตอนแรก และในไม่ช้าการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความตกใจอย่างมาก!

ไอ้เวรเอ้ย! เขาพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเอาใจชาร์ลี และจอร์จไปทำบ้าอะไรให้ภรรยาของชาร์ลีขุ่นเคือง! เขาอยากตายงั้นเหรอ!?

ซีคโกรธมาก เขาจึงพูดกับผู้ช่วยของเขาโดยไม่ลังเล “เรียกคณะกรรมการทั้งหมดของ สไปค์เวิร์ธ มาเดี่ยวนี้!”

สไปค์เวิร์ธ คอร์เปอเรชั่น เป็นบริษัทในเครือของตระกูลไวท์ ด้วยเหตุนี้การดำรงอยู่ของซีคในบริษัท จึงเปรียบเป็นดั่งจักรพรรดิ

เมื่อคณะกรรมการทราบว่าซีค ไวท์เดินทางมาที่นี่ และต้องการพบพวกเขาเป็นการด่วน พวกเขาจึงรีบเข้าไปทักทายเขาทันที

ในฐานะหัวหน้าตระกูลไวท์ ไม่มีใครกล้าทำให้ซีคไม่พอใจ ถ้าเขาปลดสไปค์เวิร์ธออก ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม พวกเขาทั้งหมดจะต้องตกงาน!

จอร์จไม่ได้เป็นหนึ่งในกรรมการ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองได้สร้างปัญหามากแค่ไหน หลังจากไปหาแคลร์แล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องทำงาน พลางนั่งบนเก้าอี้ และสูบซิการ์ด้วยรอยยิ้มกว้าง

หลังจากได้ยินว่าจอร์จไล่แคลร์ออก เจอร์รี่ และโจแอนน์ก็ดูตื่นเต้นมาก พวกเขาต่างล้อมรอบ และยกย่องเขา “หัวหน้า ทั้งหมดที่นายต้องทำคือแค่คำพูดเดียว และก็สามารถทำให้แคลร์ถูกออกจากบริษัทของนาย! นายมันยอดเยี่ยมมาก!”

“จริงด้วย! จอร์จเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของสไปค์เวิร์ธ จอร์จนายถือว่าประสบความสำเร็จมากที่สุดในหมู่พวกเราเลยนะ!”

โจแอนน์ และเจอร์รี่พยายามประจบจอร์จด้วยความหวังว่าหากพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาได้ อย่างน้อยพวกเขาก็จะได้รับการการันตีด้วยอนาคตที่สดใสโดยไม่ต้องพูดถึงความร่ำรวย และความมีอำนาจ

จอร์จพูดอย่างใจจดใจจ่อว่า “ฉันคิดว่าชาร์ลีช่างน่ารังเกียจ และน่าหงุดหงิดมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ภรรยาของเขาต้องการสมัครงานที่สไปค์เวิร์ธ งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

โจแอนน์หัวเราะคิกคัก “โอ้ยจอร์จ นายน่าจะถ่ายวิดีโอไว้นะ! ฉันอยากจะเห็นว่าแคลร์เสียใจแค่ไหนหลังจากถูกปฏิเสธ!”

จอร์จหัวเราะ “ฮ่า ฮ่า เธอเกือบร้องไห้เลยแหละ! ให้ตายเถอะ มันตลกมาก!”

เจอร์รี่รีบถาม “แล้วชาร์ลีล่ะ? เขามากับเธอหรือเปล่า?”

“ฉันก็ไม่รู้ ฉันไม่เห็นเขา” จอร์จตะคอกอย่างเย็นชา “ถ้าไอ้ขี้แพ้คนนั้นกล้าที่จะก้าวเท้ามาที่นี่ ฉันจะทำให้ขาของเขาหักไปเลย!

โจแอนน์ยังคงประจบประแจงจอร์จต่อว่า “ว้าว นายนี่สุดยอดเลย! ชาร์ลีดูเหมือนคนต่ำต้อย และไร้พิศภัยใด ๆ เมื่อเทียบกับนาย!”