กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 229

แคลร์ไม่ต้องการจับมือของปีเตอร์ แต่เนื่องจากเขายื่นข้อเสนอมา การที่ปฏิเสธเขาก็เป็นเรื่องที่อาจจะหยาบคายได้ ดังนั้นเธอจึงเม้มริมฝีปาก และยื่นมือออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ในขณะที่ปีเตอร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างเงียบ ๆ และกำลังจะคว้ามือที่เนียนนุ่มของแคลร์ ทันใดนั้น มือขนาดใหญ่ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วจับมือเขาไว้แน่น

ปีเตอร์ตะลึงไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความโกรธ เขาคำราม “อะไรกันเนี่ย!? นายเป็นใคร?"

แคลร์เงยหน้าขึ้นมอง และรู้สึกงุนงงเล็กน้อยกับสิ่งที่เธอเห็น

“ชาร์ลี! คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

จากนั้นเธอก็รีบหันไปหาปีเตอร์ และอธิบายว่า “เขาเป็นสามีของฉันค่ะ”

ใบหน้าของปีเตอร์มืดมนราวกับว่ามีเมฆดำลอยอยู่เหนือหัวของเขาเมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘สามี’

"พอดีว่าผมเพิ่งมาถึงนะครับ" ชาร์ลียิ้มให้แคลร์แล้วหันไปหาปีเตอร์โดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นการแสดงออกของเขา แล้วพูดขึ้นว่า “คุณคือปีเตอร์ เมอร์เรย์ ใช่ไหมครับ? หัวหน้าของมิลเลเนียม เอนเทอร์ไพรส์สินะครับ?”

ปีเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงบึ้งตึง “ใช่ฉันเอง แล้วยังไง?”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คุณเป็นคนแก่ตัณหากลับ แถมยังสกปรก!” ชาร์ลีพยักหน้า และตั้งใจให้น้ำเสียงของเขายาวขึ้น

ด้วยความกระวนกระวายใจ ปีเตอร์พยายามที่จะถอนมือออก แต่ชาร์ลีคว้ามือเขาไว้เหมือนคีมเหล็กที่ทำให้เขาเป็นอิสระไม่ได้

ปีเตอร์ขู่ฟ่อเมื่อฝ่ามือของเขาเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ และเขารู้สึกราวกับว่ากระดูกของเขากำลังจะแตก “เฮ้ ปล่อยนะ…ปล่อยมือฉัน! มันเจ็บนะ!”

แคลร์รู้ว่าชาร์ลีแข็งแรงมาก เธอจึงบอกเขาว่า “ชาร์ลีปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”