กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 229

แคลร์ไม่ต้องการจับมือของปีเตอร์ แต่เนื่องจากเขายื่นข้อเสนอมา การที่ปฏิเสธเขาก็เป็นเรื่องที่อาจจะหยาบคายได้ ดังนั้นเธอจึงเม้มริมฝีปาก และยื่นมือออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ในขณะที่ปีเตอร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างเงียบ ๆ และกำลังจะคว้ามือที่เนียนนุ่มของแคลร์ ทันใดนั้น มือขนาดใหญ่ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วจับมือเขาไว้แน่น

ปีเตอร์ตะลึงไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความโกรธ เขาคำราม “อะไรกันเนี่ย!? นายเป็นใคร?"

แคลร์เงยหน้าขึ้นมอง และรู้สึกงุนงงเล็กน้อยกับสิ่งที่เธอเห็น

“ชาร์ลี! คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

จากนั้นเธอก็รีบหันไปหาปีเตอร์ และอธิบายว่า “เขาเป็นสามีของฉันค่ะ”

ใบหน้าของปีเตอร์มืดมนราวกับว่ามีเมฆดำลอยอยู่เหนือหัวของเขาเมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘สามี’

"พอดีว่าผมเพิ่งมาถึงนะครับ" ชาร์ลียิ้มให้แคลร์แล้วหันไปหาปีเตอร์โดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นการแสดงออกของเขา แล้วพูดขึ้นว่า “คุณคือปีเตอร์ เมอร์เรย์ ใช่ไหมครับ? หัวหน้าของมิลเลเนียม เอนเทอร์ไพรส์สินะครับ?”

ปีเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงบึ้งตึง “ใช่ฉันเอง แล้วยังไง?”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คุณเป็นคนแก่ตัณหากลับ แถมยังสกปรก!” ชาร์ลีพยักหน้า และตั้งใจให้น้ำเสียงของเขายาวขึ้น

ด้วยความกระวนกระวายใจ ปีเตอร์พยายามที่จะถอนมือออก แต่ชาร์ลีคว้ามือเขาไว้เหมือนคีมเหล็กที่ทำให้เขาเป็นอิสระไม่ได้

ปีเตอร์ขู่ฟ่อเมื่อฝ่ามือของเขาเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ และเขารู้สึกราวกับว่ากระดูกของเขากำลังจะแตก “เฮ้ ปล่อยนะ…ปล่อยมือฉัน! มันเจ็บนะ!”

แคลร์รู้ว่าชาร์ลีแข็งแรงมาก เธอจึงบอกเขาว่า “ชาร์ลีปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”

ในที่สุดชาร์ลีก็ปล่อยมือของเขา และมองไปที่ปีเตอร์ด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ

ใบหน้าของปีเตอร์บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาจ้องชาร์ลีอย่างโกรธ ๆ ก่อนจะหันไปหาแคลร์และพูดว่า “ช่วยบอกสามีของคุณให้กลับบ้าน ผมไม่ต้องการพูดคุยเรื่องธุรกิจต่อหน้าบุคคลภายนอก”

แคลร์หยุดชั่วขณะ และพูดต่อว่า “พอดีชาร์ลีเขาเป็นสามีของดิฉัน เขารู้เกี่ยวกับแผนงานของดิฉันค่ะ และเขาไม่ใช่คนนอก”

"ก็ยังไม่ได้อยู่ดี! ผมไม่คุ้นเคยกับการพูดถึงวาระสำคัญเช่นนี้ต่อหน้าบุคคลที่สาม” ปีเตอร์จ้องมองเขาจนอยากให้เขาหายไปจากตรงนั้น “นอกจากนี้เขาจะไม่เข้าใจว่าเรากำลังพูดถึงอะไรอยู่”

แคลร์กระซิบกับชาร์ลีเบา ๆ “ทำไมคุณไม่กลับบ้านก่อนดีไหมคะ? ฉันมาที่นี่เพื่อคุยงานเท่านั้น”

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะรอ” ชาร์ลีพูดแล้วนั่งลงข้าง ๆ แคลร์

ปีเตอร์ขบฟันด้วยความโกรธ ขณะที่เขามองดูชาร์ลีนั่งใกล้กับแคลร์ แขนของเขาถูกับร่างบอบบางของเธอ เขาหงุดหงิดมากที่เกือบจะได้จับมือแคลร์ แต่ดันทำไม่สำเร็จ

เขาตะคอกด้วยความโมโห “นายเป็นลูกเขยของตระกูลวิลสันใช่ไหม? นายรู้หรือไม่ว่านายเป็นคนที่น่าอับอายในโอลรัส ฮิลล์ แค่ไหน? แคลร์ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว พวกเรากำลังพูดคุยเกี่ยวกับการทำงานร่วมกันที่อาจเกิดขึ้น ได้โปรดอย่ามากังวล และช่วยหลีกออกจากทางของเราด้วย”

น้ำเสียงของปีเตอร์หยาบคาย และตรงไปตรงมามากเพราะเขาไม่รู้สึกเคารพชาร์ลีแต่อย่างใดและเขาต้องการไล่เขาออกไปโดยเร็วที่สุด

คนในวงสังคมส่วนใหญ่รู้จักลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลวิลสัน ปีเตอร์เสียดายที่สาวงามอย่างแคลร์ได้แต่งงานกับพวกตกต่ำเช่นนี้

ในทางกลับกัน ชาร์ลีขมวดคิ้วและคิดอย่างรำคาญ และมองไปที่ปีเตอร์อย่างเย็นชา

‘แคลร์’? ตอนนี้พวกเขาอยู่บนพื้นฐานที่ถูกต้องหรือไม่? เธอไม่ใช่ภรรยาของนาย ไอ้สารเลว!

ปีเตอร์จ้องมองชาร์ลีอย่างดูถูกเหยียดหยาม และพูดว่า “ชาร์ลีถ้านายเป็นลูกผู้ชายแล้วล่ะก็อย่ามายุ่งกับแคลร์! คนอย่างนายจะสามารถช่วยอะไรเธอได้? นายมีเงินสำหรับบริษัทของเธอหรือไม่? หรือนายช่วยเธอเขียนแบบให้เธอได้ไหม?”

“ถ้านายทำไม่ได้ ฉันก็ขอแนะนำให้นายไปหางานทำ นายสามารถเป็นคนส่งของ หรือแม้แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย อย่ามาอยู่บ้านตลอดทั้งวัน และคอยระแวงภรรยาของนายเหมือนสามีขี้แพ้ที่น่าสังเวชเถอะ!”