กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 267

เมื่อพวกเขาขับรถกลับเข้าไปในเมือง พายุที่น่ากลัวก็ค่อย ๆ บรรเทาลงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

จากนั้นสายลมในฤดูใบไม้ผลิได้พัดพาเมฆพายุออกไป และสายรุ้งได้ทอแสงอยู่บนท้องฟ้าราวกับภาพวาด ทุกคนมองขึ้นไปต่างก็หลงใหลในความงามของธรรมชาติที่เห็นตรงหน้า

ชาร์ลีหยุดรถตรงทางเข้าตลาดสินค้าโบราณ และทิ้งซาคารีไว้ที่นี่

ทันทีที่ซาคารีลงจากรถ เขาก็โค้งคำนับชาร์ลีอย่างเคารพ และกล่าวว่า “ขอบคุณมากครับปรมาจารย์เวด!”

ชาร์ลีมองไปที่เขา และพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ซาคารี ห้ามไปบอกใครเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เข้าใจไหม?”

“แน่นอนครับ! ไม่ต้องกังวลปรมาจารย์เวด” ซาคารีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ และจริงจัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมในขณะที่เขามองว่าชาร์ลีเป็นเหมือนเทพเจ้า

ชาร์ลีพยักหน้า และขับรถออกไป ในทางกลับกันซาคารียืนอยู่ที่เดิม และเฝ้าดูเขาจากไปจนไม่กล้าขยับตัวด้วยซ้ำ แม้รถจะหายลับไปจากสายตาของเขาแล้วก็ตาม

ตรงมาที่โรงแรม ชาร์ลีขับมาส่งลอเรนซึ่งยังคงอยู่ในรถ

ลอเรนอาศัยอยู่ในแชงกรีลามาโดยตลอด นับตั้งแต่เธอมาถึงโอลรัส ฮิลล์ ทีมรักษาความปลอดภัยของโรงแรมอยู่ในอันดับต้น ๆ ของเมือง และเป็นหนึ่งในทรัพย์สินของตระกูลเวด ลูกพี่ลูกน้องของลอเรนจะไม่มีวันกล้าทำร้ายลอเรนที่นี่ แม้ว่าเขาจะยืมความกล้าหาญจากสิงโตมาก็ตาม

ลอเรนมองภาพที่ดูเหมือนว่าจะซับซ้อนที่ชาร์ลีตลอดการเดินทาง แม้ว่าเธอจะลงจากรถแล้ว ราวกับว่ามีก้อนหินขนาดใหญ่ทุบตรงที่หัวใจของเธอ เธอมีเรื่องจะพูดกับชาร์ลีมากมาย เธออยากจะขอบคุณเขา ขอโทษเขา และบอกว่าเธอเสียใจมากแค่ไหนที่ดูถูกเขา และเข้าใจเขาผิด

แต่เธอไม่สามารถพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าแคลร์ได้

มีอยู่สองสามครั้งที่คำพูดของเธอติดอยู่ข้างปาก และเธอก็เลือกที่กลืนมันกลับเข้าไป

เมื่อลอเรนเดินไปที่ทางเข้าล็อบบี้ แคลร์ก็กอดเธอ และพูดเบา ๆ ว่า “ลอเรน อย่าลืมโทรหาชาร์ลีเมื่อเธอมีปัญหานะ อย่าทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายล่ะ”