กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 31

เอเลนหมอบลงบนพื้น ร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง เธอหลับตาแน่นเพื่อรอให้ผู้ชายตัวร่างโตตบ แต่การตบไม่ทันได้เกิดขึ้นเหมือนที่เธอรอคอย

เธอลืมตาขึ้นด้วยความสับสน และตกใจ!

ชาร์ลีลูกเขยที่แสนดีของเธอออกมาจับข้อมือผู้ชายคนนั้นไว้!

นี่…

เธอรู้สึกว่าใจของเธอหายไปชั่วขณะ เธอไม่สามารถประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ ทำไมชาร์ลีผู้ไร้ประโยชน์ถึงกล้าออกมาแบบนี้?

ดอน อัลเบิร์ตไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีใครบางคนกล้ายืนหยัดต่อสู้เพื่อหญิงชราในช่วงเวลาแบบนี้ เขาคำรามอย่างเย็นชา “นายเป็นใคร? นายก็อยากตายด้วยอย่างนั้นเหรอ?”

ชาร์ลียิ้มจาง ๆ “คุณคือดอน อัลเบิร์ตใช่ไหม? หากคุณอยากจะตบสั่งสอนไอ้สารเลวคนนั้นก็ทำไป แต่ขอความกรุณาอย่าแตะต้องแม่ยายของผม!”

ความมืดมนครอบงำบนใบหน้าของอัลเบิร์ต “ยายแก่นี่คือแม่ยายของนายงั้นเหรอ? นายคิดว่านายเป็นใคร ที่จะมาขอร้องให้ฉันช่วย?”

อัลเบิร์ตเริ่มโกรธเกรี้ยวเมื่อเขาพูด

เขาได้รับความเคารพอย่างสูงจากหลาย ๆ คนในโอลรัส ฮิลล์ แต่ในวันนี้เขาต้องเผชิญกับความน่าอับอาย

ประการแรก มีเด็กโง่คนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า เควิน ไวท์ ตะโกนอยู่ข้างหน้าบริษัทเขา จากนั้นคนโง่คนนี้ที่น่าขยะแขยงยังตะโกนด่าเขาต่อ

ประการสอง เด็กหนุ่มคนนี้มาจากไหนก็ไม่รู้ และทำตามอำเภอใจ! พวกเขาคิดจริง ๆ หรือว่าเขา ดอน อัลเบิร์ต โรดส์ เป็นมินเนี่ยนที่พวกเขาสามารถผลักเขาไปรอบ ๆ เหมือนตุ๊กตาผ้าร้าย ๆ?

ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธขณะที่เขาตะโกนบอกคนของเขา “จัดการพวกมันซะ ช่างไร้สาระเต็มทน!”

ชาร์ลียังคงสวมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา และพูดว่า “ช้าก่อน ให้ฉันจัดการเรื่องนี้ แล้วฉันจะให้ใครบางคนคุยกับคุณ”