กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 387

เมื่อเจสันเห็นว่าขาของเขากลายเป็นเถ้าถ่านที่ลอยอยู่ในอากาศแล้ว เขาก็ตกใจมากจนร้องไห้ออกมาดัง ๆ เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าชาร์ลีเป็นมังกรที่ส่งมาจากสวรรค์จริง ๆ และเขาก็ไม่ได้เป็นแค่แมลงต่อหน้าชาร์ลีด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นชาร์ลีก็พูดด้วยท่าทีเฉยเมย “นับตั้งแต่ที่นายมองมาที่ภรรยาของฉัน นายมีทางเดียวเท่านั้น! คือตายซะ!”

ทันทีที่เขาได้ยินสิ่งนี้เจสันก็กลัวมากจนไม่สามารถหยุดสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ตาย?

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้เจสันก็ทรุดลงอย่างสิ้นเชิง และเขาก็ร้องไห้อย่างขมขื่นขณะขอร้องว่า “คุณเวด ฉันเสียขาไปแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นคนพิการอย่างสมบูรณ์แล้ว! ได้โปรดปล่อยฉันออกไปเถอะนะ”

ชาร์ลียิ้มเยาะก่อนที่เขาจะพูดว่า “นายไม่อยากไปกับพ่อของนายเหรอ? อย่าลืมว่าเขาตายก็เพราะนาย!”

“ไม่ฉันไม่ต้องการ! ฉันไม่อยากตาย!” เจสันโบกมือของเขา ขณะที่เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ตาย?

เขายังเด็ก! เขาจะกล้าเผชิญหน้ากับความตายได้อย่างไร?

เขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไป

ชาร์ลีมองเขาด้วยสีหน้าสบาย ๆ ก่อนที่เขาจะหัวเราะเยาะ และพูดว่า “นายคิดว่าจะดีกว่าที่นายจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้มากกว่าตายงั้นเหรอ?”

เจสันพยักหน้าอย่างสยดสยอง!

แน่นอนว่ามันจะดีกว่าสำหรับเขาที่จะมีชีวิตอยู่มากกว่าที่จะตาย!

ใครจะไม่อยากรอด?

ชาร์ลีตอบอย่างเย็นชาในเวลานี้ว่า “ตอนนี้พิสูจน์ได้ว่านายยังไม่ทุกข์มากพอ”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็ยกมือขึ้นก่อนจะพูดว่า “สายฟ้า ฟาด!”

สายฟ้าอีกนัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่เป้าของเจสันทันที

ในพริบตาเจสันรู้สึกว่าเป้าของเขาชาไปหมด เขาตระหนักว่าเป้ากางเกงของเขากลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว!

เจสันคว้าขี้เถ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะร้องเสียงดัง

นี่คือความเป็นลูกผู้ชายของเขา!

มันกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม ชาร์ลีไม่พร้อมที่จะปล่อยเขาไป

ชาร์ลีมองไปที่เขาก่อนที่เขาจะพูดอย่างขี้เล่น “อืมเนื่องจากนายยังสามารถถือขี้เถ้าไว้ในมือได้นี่เป็นการพิสูจน์ว่านายไม่ได้พิการอย่างสมบูรณ์!”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็เดินไปหาเจสันก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นแล้วพูดว่า "สายฟ้า ฟาด!"

ทันทีหลังจากนั้นก็เกิดฟ้าแลบสองครั้ง!

เจสันสามารถมองเห็นด้วยตาสองข้างของเขาเองว่าตอนนี้แขนของเขากลายเป็นเถ้าถ่านด้วยเช่นกัน

เขาตกใจมาก และร่างกายของเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ หลังจากนั้นแขนของเขาที่กลายเป็นขี้เถ้าก็หลุดออกจากไหล่ของเขา ก่อนจะตกลงไปที่พื้น และกลายเป็นกองขี้เถ้า

ตอนนี้เจสันสูญเสียแขนขาไปหมดแล้ว! เขามองไปที่ชาร์ลีก่อนที่เขาจะขอร้องอย่างน่าสมเพช

“ชาร์ลี… ได้โปรดปล่อยฉันออกไป… ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแล้ว ดังนั้นได้โปรดปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ ฉันขอร้องคุณชาร์ลี ได้โปรดเถอะ…"

เจสันยังคงร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม

ชาร์ลีส่ายหัวก่อนจะพูดด้วยท่าทีเย็นชา “ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่าวันนี้นายกำลังจะตายเพราะนายมองภรรยาของฉัน และมีความคิดสกปรกเกี่ยวกับเธอ! สาเหตุที่ฉันไม่ฆ่านายทันทีเพราะฉันอยากให้นายรู้สึกสิ้นหวัง!”

เจสันตื่นตระหนก และรีบพูดว่า “นาย… นาย… นายไม่กลัวว่าจะมีใครรู้ว่านายฆ่าพ่อ และฉันเหรอ? นายไม่รู้หรือว่าครอบครัวของฉันมีอำนาจมาก จะมีคนรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน และนายจะต้องชำระราคาสำหรับการกระทำของนายในวันนี้!”

ชาร์ลีม้วนแขนเสื้อขึ้นก่อนที่จะเตะกองขี้เถ้าไปข้าง ๆ หลังจากนั้นเขาก็นั่งไขว่ห้างต่อหน้าเจสันก่อนจะยิ้ม และพูดว่า "เจสัน นายรู้ไหมว่าตัวตนที่แท้จริงของฉันคืออะไร?"

เจสันส่ายหัวด้วยสีหน้าว่างเปล่า