กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 388

มีบางอย่างที่เขาอยากจะพูด แต่เขาไม่กล้าพูด

‘นายมันแค่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลวิลสัน หรือที่เป็นขยะชื่อดังงั้นเหรอ?’

เมื่อชาร์ลีเห็นว่าเจสันไม่กล้าพูดเขาก็ยิ้มก่อนจะพูดว่า “นายคงคิดว่าฉันเป็นแค่เศษขยะเหม็น ๆ ใช่ไหมล่ะ?”

เจสันไม่กล้าตอบ

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ให้ฉันได้บอกความจริงกับนายล่ะกันนะ ฉันเป็นนายน้อยของตระกูลเวดในอีสต์ คลิฟฟ์ และฉันก็เป็นประธานของเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป อีกด้วย นายคิดว่าตระกูลของนายมีอำนาจมากกว่าของฉันรึเปล่า?”

เจสันรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากในเวลานี้

ตระกูลเวด?

ตระกูลที่ร่ำรวย และมีอำนาจมากที่สุดในประเทศนั้นไม่ใช่หรือ?

ทำไม…

ทำไมนายน้อยของตระกูลเวดในอีสต์ คลิฟฟ์ ถึงมาที่โอลรัส ฮิลล์ เพื่อเป็นลูกเขยของตระกูลวิลสัน?

เจสันไม่เข้าใจข้อเท็จจริงนี้เลย เขาจึงพูดว่า “ฉันไม่เข้าใจ…ฉันไม่เข้าใจเลย ถ้านายเป็นนายน้อยของตระกูลเวดจริง ๆ แล้วทำไมนายถึงเต็มใจอยู่ในฐานะลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลวิลสันล่ะ? ทำไมนายถึงยอมถูกทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ และเยาะเย้ยด้วย? นายสามารถทำให้ตระกูลวิลสันคุกเข่าต่อหน้านายได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ปลายนิ้ว ทุกคนในโอลรัส ฮิลล์ จะยอมคำนับต่อหน้านายด้วยซ้ำ…”

ชาร์ลีตอบด้วยท่าทีสงบว่า “มนุษย์ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเห็นใบหน้าที่แท้จริงของมังกร และไม่จำเป็นต้องให้มังกรเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง”

หลังจากนั้นชาร์ลีก็มองไปที่เวลาก่อนที่เขาจะพูดว่า “เอาล่ะ ใกล้จะถึงเวลาแล้วเจสัน รีบไปหาพ่อก่อนที่พ่อจะจากไปไกลกว่านี้! บางทีนายอาจจะอยากไปหาเขา จะได้ไม่เหงาไงล่ะ…”

เจคอบเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัว แต่ชาร์ลีไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดอะไรเลย ชาร์ลีเพียงแค่ยืนขึ้นก่อนที่เขาจะยิ้มให้เจสัน และสั่งว่า “สายฟ้า ฟาด!”

เสียงดังโครมคราม และหลังจากฟ้าร้อง และฟ้าผ่าที่น่ากลัวก็เกิดขึ้น เจสันก็จากโลกนี้ไปพร้อมกับความเสียใจ เขากลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว และไม่มีร่องรอยของเขาเหลืออยู่ในโลกนี้

ชาร์ลีมองไปที่ภรรยาและแม่ยายของเขาที่ยังคงหลับอยู่อย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาอัลเบิร์ต

ทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์ชาร์ลีก็สั่งอย่างรวดเร็วว่า “อัลเบิร์ต! ผมอยู่ที่วิลล่าริมแม่น้ำ พาคนของคุณ พร้อมกับรถมาหาผมหน่อย อย่าลืมนำน้ำมันเบนซินมาด้วยนะ”

อัลเบิร์ตตอบอย่างรวดเร็ว “ได้เลยครับคุณเวด! ไม่ต้องกังวล เดี่ยวผมจะไปถึงทันที!”

ประมาณสิบนาทีต่อมาอัลเบิร์ตก็มาถึงวิลล่าริมแม่น้ำพร้อมกับกลุ่มคนของเขา

ชาร์ลีขอให้พวกเขาขับรถเข้าไปในลานบ้านก่อนที่เขาจะพูดกับอัลเบิร์ตว่า “ขอรถของคุณมาให้ผม อยากพาภรรยากับแม่ยายกลับบ้านก่อน ผมต้องการให้คุณจุดไฟที่วิลล่านี้ และเผามันให้ราบคาบ"

อัลเบิร์ตพยักหน้าก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถเบนซ์ให้ชาร์ลี

หลังจากนั้นชาร์ลีก็วางภรรยา และแม่ยายไว้ที่เบาะหลังก่อนที่เขาจะบอกกับอัลเบิร์ตว่า “บอกกับสื่อว่าอย่ารายงานเรื่องนี้”

“ได้เลยครับคุณเวด” อัลเบิร์ตเห็นด้วยทันที

…

ชาร์ลีขับรถออกไปจากวิลล่าริมแม่น้ำก่อนที่เขาจะกลับไปที่บ้าน

หลังจากรถจอดเขาก็ปลุกภรรยา และแม่ยายของเขาอย่างนุ่มนวล

ทันทีที่ทั้งคู่ตื่นขึ้นพวกเขาก็ยังคงกังวล และเต็มไปด้วยความกลัว แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าพวกเขานั่งอยู่ในรถ และชาร์ลีกำลังมองดูทั้งสองคนด้วยสีหน้ากังวล และพวกเขาทั้งคู่ก็ตกใจเล็กน้อย

แคลร์รีบถาม “ชาร์ลีเกิดอะไรขึ้นคะ? ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่? เจสันกับพ่อของเขาอยู่ที่ไหน?”

ชาร์ลียิ้มจาง ๆ ก่อนที่เขาจะพูดว่า “พวกเขาหนีไปแล้วด้วยความกลัวเพราะพวกเขามีความผิดในคดีลักพาตัว! ตอนนี้ตำรวจกำลังตามล่าพวกเขา”

"ฮะ?" แคลร์อุทานขณะที่เธอพูดว่า “คุณหนีไปกับเราทั้งสองคนได้อย่างไรกันคะ?”

ชาร์ลีตอบว่า “ผมโทรแจ้งตำรวจก่อนจะไปที่วิลล่าริมแม่น้ำ เมื่อพวกเขากำลังจะฆ่าผม ตำรวจก็มาถึงที่เกิดเหตุ ทั้งคู่กลัวมากจึงเริ่มหนีทันที ผมเดาว่าพวกเขาคงไม่กล้ากลับไปที่โอลรัส ฮิลล์ อีกแล้ว…”

เมื่อแคลร์นึกถึงความกล้าหาญของชาร์ลีตอนที่เขารีบไปที่วิลล่าริมแม่น้ำเพื่อช่วยเธอ น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเธอ และเธอก็พูดขึ้นว่า "สามีที่รัก ขอบคุณมากนะคะ... "

ชาร์ลียิ้มขณะพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณสุภาพกับผมจังเลย ผมเป็นสามีของคุณ และนี่คือสิ่งที่สามีควรทำเพื่อภรรยาของเขา!”

สำหรับชาร์ลีแล้วนั้น ทุกสิ่งที่เขาทำนั้นช่างคุ้มค่าตราบใดที่เขายังได้ยินแคลร์พูดขอบคุณสามีของเธอ!