กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 424

ดังนั้นอัลเบิร์ตจึงสลักคำให้ใหญ่ และลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้!

คำว่า "น่าสมเพช" ติดอยู่ครึ่งหนึ่งของหน้าผากของมาร์คัส

ยิ่งไปกว่านั้นอัลเบิร์ตยังเขียนคำนี้ได้แย่มาก! มันดูน่าเกลียดมาก!

วิธีการที่เขาเขียนคำว่า ‘น่าสมเพช’ นั้นไม่ได้อยู่ในระดับมาตรฐานของนักเรียนชั้นประถมศึกษาเลยด้วยซ้ำ!

เมื่ออัลเบิร์ตมองไปที่คำที่เขาสลักไว้บนหน้าผากของมาร์คัสแล้ว เขาก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ขอโทษครับคุณเวด ที่จริงผมไม่คุ้นเคยกับการเขียนคำด้วยมีด มันน่าเกลียดจริง ๆ…”

ชาร์ลีหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เขาจะถามว่า “บอกความจริงกับผมมาเถอะอัลเบิร์ต คุณเรียนมากี่ปีแล้ว?”

อัลเบิร์ตหัวเราะอีกครั้งก่อนที่เขาจะตอบว่า “ผมศึกษามาหลายปีแล้วครับคุณเวด ผมเรียนจบชั้นประถมแล้วด้วยซ้ำ! แต่ผมต้องยอมรับว่าผมไม่ได้เรียนหนักในช่วงหกปีที่ผมอยู่ชั้นประถมศึกษา…”

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนที่เขาจะตอบว่า “ไม่เป็นไร หากคุณแกะสลักคำให้สวยงามเกินไป คุณคงจะปล่อยให้เขาหลุดออกไปได้ง่ายเกินไป”

มาร์คัสรู้สึกราวกับว่าเขาหายใจไม่ออกเมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกบนหน้าผากตอนนี้ไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือความจริงที่ว่าเขาเสียโฉมแล้ว!

อัลเบิร์ตมองไปที่หน้าผากที่เปื้อนเลือดของมาร์คัสก่อนที่เขาจะหยิบกระดาษชำระที่มีรอยยับออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และเช็ดเลือดออกจากหน้าผากแล้วพูดว่า “มา! ให้ฉันสลักคำอื่นต่อ!”

หลังจากนั้นอัลเบิร์ตก็เริ่มสลักคำที่สอง

คราวนี้อัลเบิร์ตยังสลักคำว่า ‘ไอ้ขี้แพ้’ ให้ใหญ่ และลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันสะดุดตามาก!