กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 433

แฮโรลด์ค่อย ๆ สูญเสียอารมณ์ของเขา

นี่มันอะไรกัน?

เขาแค่เห็นมาร์คัสถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจใส่กุญแจมือที่ข้างถนน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจเข้ามาทักเขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คิดว่าผู้ชายคนนี้จะสาปแช่งเขา และถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาแทน นี่มันน่าขยะแขยงสุด ๆ !

แฮโรลด์พูดอย่างโกรธ ๆ “คุณลอยด์ คุณทำเกินไป! ฉันเพิ่งถามคุณเกี่ยวกับสถานการณ์ด้วยความกังวลเนื่องจากเราเป็นเพื่อนกัน แล้วคุณจะมาทำกับฉันแบบนี้ได้อย่างไร!”

มาร์คัสตะโกนทันที “แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดว่าผู้ชายที่น่าสมเพชอย่างแกมีค่าพอที่จะมาเป็นเพื่อนฉันได้จริงเหรอ?! แกไม่มีอะไรมากไปกว่าความน่าสมเพชในสายตาของฉัน! แกกำลังพยายามที่จะประจบประแจงฉันเพื่อที่แกจะได้ใกล้ชิดกับฉันมากขึ้นงั้นเหรอ? ไปตายซะ!”

“ฉัน…” แฮโรลด์รู้สึกผิดอย่างร้ายแรง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าที่จะต่อต้านมาร์คัสเลย ท้ายที่สุดแฮโรลด์รู้ดีว่าตระกูลลอยด์มีอำนาจและแข็งแกร่งกว่านับไม่ถ้วนเมื่อเทียบกับตระกูลวิลสันซึ่งใกล้จะล้มละลายแล้ว แฮโรลด์รู้ดีว่าสิ่งต่าง ๆ จะไม่จบลงด้วยดีหากเขาทำให้มาร์คัสขุ่นเคืองไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำลายออกก่อนที่เขาจะพูดว่า “ขอโทษที่ทำให้คุณขุ่นเคืองครับ คุณลอยด์”

หลังจากนั้นเขาก็หันกลับ และเดินกลับไปที่รถของเขาก่อนที่เขาจะขับรถออกไปทันที

แฮโรลด์รู้สึกโกรธ และขมขื่นมาก

มาร์คัสคิดว่าเขาเป็นใคร?!

นี่มันช่างน่าโมโหนัก!

ในเวลาเดียวกันมาร์คัสก็รู้สึกแย่มากเช่นกัน

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจให้กับโชคชะตาที่โชคร้ายของเขา เขาวางแผนที่จะกลับบ้านเฉย ๆ แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะกลายเป็นนิทรรศการที่สี่แยกที่พลุกพล่านที่สุดในใจกลางเมืองแทน?

หลายคนถ่ายภาพเขาด้วยโทรศัพท์มือถือ และบางคนก็โพสต์ภาพเหล่านั้นในโซเชียลมีเดีย มีคนให้ฉายาเขาว่า ‘ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช อันดับหนึ่งของ โอลรัส ฮิลล์’ ด้วยซ้ำ