กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 432

เจ้าหน้าที่ตำรวจตอบอย่างเย็นชาว่า “เอาล่ะ ตอนนี้นายกำลังดูถูกเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมาย! นั่นหมายความว่านายกำลังต่อต้านกฎหมายอยู่! อย่ามาว่าก็แล้วกันที่เราที่จะดำเนินการกับนาย!”

ทันทีที่เขาพูดจบเจ้าหน้าที่ตำรวจก็หยิบสเปรย์พริกไทยออกมา และเล็งตรงไปที่ใบหน้าของมาร์คัสก่อนจะฉีดลงบนใบหน้าของคนหลัง

มาร์คัสรู้สึกได้ถึงความปวดแสบปวดร้อนในดวงตาของเขาในเวลานี้ เขาจึงเอื้อมมือไปขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว โดยลืมไปว่าทันทีที่เขาเอามือออก คำสองคำที่เปื้อนเลือดที่สลักอยู่บนหน้าผากของเขาก็จะถูกเปิดเผยทันที

“โอ้พระเจ้า…” เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งอุทานออกมาดัง ๆ “มองไปที่เขาสิ! เขามีคำบางคำสลักไว้ที่หน้าผาก!”

“รอยสักแบบนั้นคืออะไร? มันฮาร์ดคอร์มากจริง ๆ !”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงชอบเรียกคนอื่นว่าเป็นคนขี้แพ้ เพราะเขามีคำว่า "ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช" สลักอยู่บนหน้าผากของเขา! "

เมื่อมาร์คัสได้ยินดังนั้นเขาก็รีบยกมือขึ้นพยายามที่จะปิดหน้าผากของเขา อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ ดวงตาของเขาทั้งบวม และเจ็บปวดมากจนเขาไม่ทันสังเกตว่ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาหาเขา

หลังจากนั้น มาร์คัสก็ถูกลากออกจากรถก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะกดเขาลงกับพื้น

เจ้าหน้าที่ตำรวจวางมือของเขาไว้ด้านหลังของเขาทันทีก่อนที่จะใส่กุญแจมือ ด้วยวิธีนี้เขาจะไม่สามารถพยายามหลบหนีได้ และไม่มีทางที่เขาจะปกปิดคำว่า ‘ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช’ ที่สลักอยู่บนหน้าผากของเขาได้

เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงจับมาร์คัส และยัยหน้าพลาสติกไปที่ข้างถนนก่อนจะบอกให้พวกเขาหมอบลงตรงนั้น หลังจากนั้นได้โทรศัพท์กลับไปที่สถานีตำรวจเพื่อขอให้จัดทีมมา และนำตัวกลับไปที่สถานีตำรวจเพื่อทำการสอบสวนต่อไป

เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นซึ่งเป็นสี่แยกที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุดในใจกลางเมือง!

เกือบทุกคนที่เดินผ่านไปมาจะเห็นชายหนุ่มที่มีตาบวมแดงนั่งยอง ๆ อยู่ข้างถนน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่การที่ตาของเขาที่แดง และบวมเพราะสเปรย์พริกไทย สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือคำขนาดใหญ่สองคำที่สลักไว้บนหน้าผากของเขานั่นคือ ‘ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช’ …

หลายคนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อถ่ายรูปเขา และมาร์คัสก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอายมาก เขาเดินไปรอบ ๆ ในขณะที่เขาพยายามหันหลังเพื่อที่เขาจะได้หันหลังให้กับผู้คน และเขาจะไม่หันหน้าไปทางผู้คนที่เดินผ่านไปมา

อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ตำรวจได้หยุดเขา และจับตัวเขาไว้ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าขยับ นายไม่ได้ชอบเรียกทุกคนว่าเป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพชเหรอ? เรากำลังเปิดโอกาสให้นายแสดงคำเหล่านี้ต่อทุกคนที่นี่!”

มาร์คัสอยากตายมาก ...

ถ้าเขารู้ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ เขาก็จะไม่ทำให้คนขับรถตู้ขุ่นเคืองตั้งแต่แรก ถ้าเขาอดทนและควบคุมอารมณ์ของเขาได้เขาก็คงจะกลับบ้านได้แล้ว

ทันใดนั้นรถ BMW คันเก่าก็เข้ามาจอดที่ข้างทาง ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกจากรถก่อนที่เขาจะเข้าไปหามาร์คัส และพูดว่า “คุณลอยด์เกิดอะไรขึ้น? โอ้! เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ใครเป็นคนสลักคำเหล่านั้นไว้ที่หน้าผากของคุณ?”

มาร์คัสพยายามซ่อนใบหน้าของเขาอย่างสิ้นหวังในขณะที่เขาก้มศีรษะลง แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินคนพูดถึงเขาว่า 'คุณ' ลอยด์ เขาอยากตายมากในตอนนี้ สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการในตอนนี้คือให้ใครบางคนจำเขาได้ และดันมีใครบางคนจำเขาจริง ๆ ได้ตอนนี้ ...

เขาโกรธมากจนรู้สึกราวกับว่าเขาสามารถฆ่าใครสักคนได้!

เขาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ดูคุ้นเคยกับเขาเล็กน้อย และถามเขาทันทีว่า “คุณเป็นใคร?”

ชายคนนั้นรีบพูดว่า “ฉันเอง แฮโรลด์! แฮโรลด์จากตระกูลวิลสัน ก่อนหน้านี้เราเคยรับประทานอาหารร่วมกับคุณชายของตระกูลไวท์ เจอรัลด์ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ?”

มาร์คัสกัดฟันของเขา และเงยหน้าขึ้นมองแฮโรลด์ก่อนที่เขาจะพ่นเสมหะเปื้อนเลือดใส่เขา และสาปแช่ง “ไอ้เวรเอ้ย! แกมันเป็นแค่คนจากตระกูลวิลสันผู้ต่ำต้อย และยังกล้ามาที่นี่เพื่อดูถูกฉัน? แกอยากตายเหรอไง?”