กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 431

ในขณะที่ชาร์ลี ภรรยาของเขา และลอเรนกำลังแช่น้ำในสระน้ำพุร้อน มาร์คัสผู้ซึ่งมีคำที่สลักติดอยู่บนหน้าผากของเขา 'ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' และแฟนสาวของเขาที่ตอนนี้ก็จมูกบู้บี้ ทั้งคู่ก็ได้นั่งรถตู้คันเก่า ๆ กลับไปยังเมือง

มาร์คัสซึ่งนั่งอยู่ในรถตู้ยังคงปิดหน้าผากที่เปื้อนเลือด เพราะกลัวว่าคนขับรถตู้จะเห็นคำที่สลักอยู่บนหน้าผากของเขา

ทั้งสองคนได้เรียกรถตู้ระหว่างทางออกจากชองป์ เอลิส สปา รีสอร์ท พวกเขาได้เจรจากับคนขับรถตู้ และตกลงกันว่าคนขับรถตู้จะส่งทั้งสองคนกลับบ้านในราคาสองร้อยดอลลาร์ ตอนนี้มาร์คัสต้องการกลับบ้านโดยเร็วที่สุด เขาไม่ต้องการให้เกิดปัญหาอีกต่อไป!

อย่างไรก็ตาม คนขับรถตู้ก็สามารถมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากของมาร์คัสจากกระจกมองหลัง

หลังจากสังเกตเขาเป็นเวลานานเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ “ไอ้หนู บาดเจ็บอะไรไหม?”

มาร์คัสตอบอย่างโกรธ ๆ ว่า “นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ! แค่ขับรถต่อไปอย่างปลอดภัย และหยุดถามเรื่องไร้สาระกับฉัน!”

คนขับรถรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และพูดว่า “นายคิดว่าฉันเป็นห่วงนายจริง ๆ เหรอ?! ฉันแค่ถามนายเพราะดูเหมือนว่าหน้าผากของนายจะมีเลือดไหลออกมาเรื่อย ๆ ! ฉันไม่อยากให้มันมาเปื้อนเบาะรถด้วยเลือดของนาย!”

ทันทีที่มาร์คัสได้ยินคำพูดของคนขับรถตู้เขาก็ระเบิดทันที “ไอ้เวรเอ้ย ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช! รถตู้ของแกมีมูลค่ามากที่สุดประมาณสี่หมื่นถึงห้าหมื่นเหรียญเท่านั้น! แกกลัวว่าฉันจะทำให้รถตู้ที่น่าสมเพชของแกสกปรกงั้นเหรอ? แกช่างไร้สาระสิ้นดี!”

มาร์คัสเคยชินกับการใช้คำพูดติดปากของเขาว่า "ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช" และดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถเลิกนิสัยนี้ได้แม้ว่าเขาจะมีคำว่า "ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช" สลักอยู่บนหน้าผากก็ตาม นี่เป็นเรื่องที่รู้กันทั่วไปว่าการปฏิรูปประเทศจะเป็นเรื่องง่าย แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปลี่ยนธรรมชาติของมนุษย์!

คนขับรถตู้ไม่เคยคาดคิดว่าจะถูกผู้โดยสารบนรถตู้ของเขาด่า ดังนั้นเขาจึงหมดอารมณ์ และโพล่งออกมาทันที “แกนี่มันไร้การศึกษาหรือไง?! แกใช้ภาษาที่หยาบคายแบบนี้ได้ยังไง?!”

มาร์คัสรู้สึกรำคาญมากในเวลานี้ เขารู้สึกราวกับว่าเขาอยากตาย เมื่อเขาเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของคนขับรถตู้เขาก็โพล่งออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “เวรเอ้ย! แกยังไม่ยอมรับอีกเหรอว่าแกเป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช? แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาคุยกับฉันแบบนี้? แกเชื่อไหมว่าฉันสามารถให้ใครสักคนมาเอาชีวิตที่น่าสมเพชของแกได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว! จะไม่มีใครมานึกถึงไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพชเหมือนแกแม้ว่าแกจะตายในวันนี้ก็ตาม!”