กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 466

จอร์แดนรีบตอบว่า “ผมเดาว่าต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะมีผล ขั้นแรกต้องซ่อมแซมส่วนที่เสียหายก่อนจึงจะสามารถช่วยฟื้นฟูความเป็นลูกผู้ชายของคุณได้ ไม่ต้องกังวลไปครับ ผมพนันได้เลยว่ามันจะกลับมาแข็งอีกครั้งหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง!”

เคนเน็ธยิ้มด้วยความดีใจ “อย่างนั้นเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นเวลากำลังจะหมดลง ผมคงต้องไปแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”

จากนั้นเขาก็ลากเวนดี้ออกจากบ้านของตระกูลวีเวอร์ไปอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางกลับบ้าน เคนเน็ธรู้สึกตื่นเต้น ในขณะที่เขาขับรถเขาพูดอย่างกระสับกระส่ายว่า “ผมรู้สึกว่าความร้อนเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันยังไปไม่ถึงบริเวณนั้นเลย…”

เวนดี้รีบพูดว่า “คุณวีเวอร์บอกหรือเปล่าว่ายาต้องใช้เวลาสักพักในการซ่อมแซมก่อนที่มันจะไปถึงบริเวณนั้นได้!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เคนเน็ธพูดอย่างตื่นเต้นว่า “มันเหมือนกับเกมที่วัยรุ่นเล่นกันนั่นแหละ! ศัตรูมีเวลาห้าวินาทีในการไปถึงสนามรบ!”

เวนดี้ยิ้มอย่างเขินอาย “เคนเน็ธ คุณจะใช้เวลาไปถึงสนามรบนานแค่ไหนคะ?”

เคนเน็ธยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ผมเดาว่าอีกประมาณครึ่งชั่วโมงทุกอย่างน่าจะกลับมาหาผมใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า!”

จากนั้นเขาก็วางแขนรอบเอวของเวนดี้ และพูดอย่างจริงจังว่า “เวนดี้หลังจากที่ผมหายเป็นปกติแล้วมาอยู่กับผมซะ ถ้าคุณทำให้ผมมีความสุขได้ ผมจะทำให้แน่ใจว่าคุณได้รับการดูแลเป็นอย่างดี และคุณจะมีชีวิตที่ฟุ่มเฟือยไปตลอดชีวิต”

เวนดี้หน้าแดงและพลันพูดอย่างเขินอาย “ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำให้คุณเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะค่ะ!”

เคนเน็ธพยักหน้าแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยม “ชาร์ลี! ไอ้สารเลว ทำให้ผมไร้สมรรถภาพ ผมจะให้เขาชดใช้อย่างแน่นอน!”

ระหว่างการเดินทางไปโอลรัส ฮิลล์ ครั้งนี้เขาตกหลุมพรางของชาร์ลีหลายครั้ง! ไม่เพียงแต่ความเป็นลูกผู้ชายของเขาจะตกอยู่ในอันตราย แต่เขายังต้องเรียกไอ้สารเลวนั่นว่า "คุณปู่" อีกหลายครั้ง!

ความอับอายที่เขารู้สึกมาตลอดชีวิตเป็นเพราะชาร์ลี!