กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 471

ความกังวลปรากฏบนหน้าผากของเจฟฟรีย์ เขาหันไปหาพ่อของเขา จอร์แดน และพูดอย่างหัวเสีย “พ่อทำไมเราไม่ขายทรัพย์สินของเรา และหนีไปพร้อมเงินล่ะ? ถ้าเคนเน็ธต้องการจัดการเราจริง ๆ เราคงตายแน่!”

จอร์แดนคำราม “ไอ้สารเลว! ขายทรัพย์สินของเรางั้นเหรอ?! ถ้าเรารีบขาย อาณาจักรพันล้านดอลลาร์ของฉันอาจมีราคาเพียง 200 ล้าน! แกรู้ไหมว่าแกมันงี่เง่า! นี่เป็นงานทั้งชีวิตของฉัน!”

เลียมพยักหน้า “พ่อพูดถูกนะเจฟฟ์ วีเวอร์ เภสัชกรรม คือผลงานอันล้ำค่าของพ่อ เราจะขายมันแบบนั้นได้อย่างไร?”

เจฟฟรีย์ยกมือขึ้นตบเลียม “หุบปากซะไอ้เด็กเวร! แกคิดว่าแกเป็นใครถึงมีสิทธิพูดเหรอ?”

เลียมเซถอยหลังไปสองสามก้าว เพราะแรงตบที่หน้าของเขา เขาทำหน้าด้วยความตกใจ แต่เขาก็ลุกขึ้น และพูดอย่างหนักแน่นว่า “เจฟฟ์ ผมจะยังคงพูด แม้ว่าพี่จะตบผมก็ตาม บริษัทเป็นสิ่งที่พ่อสร้างมา เราจะขายมันไปไม่ได้!”

“ฉันอยากจะฆ่าแก!” ใบหน้าของเจฟฟรีย์กลายเป็นสีแดงน่าเกลียด เขากำลังจะกระโดดขึ้นไปบนเลียม เมื่อจอร์แดนซึ่งมองดูเลียมมาตลอดก้าวขึ้นมา และหยุดเขา “น้องของแกพูดถูก! เราต้องหาวิธีแก้ปัญหานี้! แกไม่สามารถขายทุกอย่าง และแก้มันได้! มันเป็นมรดกของฉันที่ฉันทำงานมาทั้งชีวิต!”

จากนั้นจอร์แดนหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด ระหว่างพวกแกสองคนใครก็ตามที่สามารถแก้ไขวิกฤตนี้ได้ จะได้รับเลือกให้เป็นประธานของวีเวอร์ เภสัชกรรม คนที่ล้มเหลวในภารกิจนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาไม่สามารถเป็นผู้นำ และจัดการบริษัทของฉันได้!”

เจฟฟรีย์โวยวาย “พ่อครับ! ไอ้เด็กนอกรีตแบบนี้จะสืบทอดบริษัทของพ่อได้อย่างไร?!”

จอร์แดนคำราม “จะเป็นเด็กนอกสมรสหรือไม่เขาก็ยังเป็นลูกชายของฉัน! หากแกในฐานะลูกชายคนโตไม่มีความสามารถ แกก็แค่จะต้องสูญเสียทุกอย่างไป!”

เลียมที่เงียบซึ่งฟังความวุ่นวายของพวกเขาได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาอยู่ภายใต้การบังคับข่มขู่ในตระกูลวีเวอร์มาหลายปีแล้ว หลังจากความอัปยศอดสูและคำสบประมาทในที่สุดก็ถึงเวลาที่เขาจะได้ลุกขึ้นมา!

พูดอย่างตรงไปตรงมา จอร์แดนจะไม่ส่งมอบธุรกิจของครอบครัวให้กับลูกนอกสมรส น่าเสียดายที่เจฟฟรีย์ลูกชายคนโตของเขาไร้ความสามารถ เขาต้องหาทางกระตุ้นความกระตือรือร้น และบังคับให้เขาหาทางแก้ไขวิกฤติปัจจุบันให้ได้