กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 579

เจคยอมจำนนต่อชะตากรรมของเขา

หากเทียบกับการต้องไปขุดโสมตลอดชีวิตบนภูเขากอลมิน เขายังถือว่าโชคดีมากที่ยังได้ขนปูนที่ก่อสร้างในโอลรัส ฮิลล์ยี่สิบปี

อย่างน้อยเขาก็จะสามารถอยู่ในเมืองได้ กลับบ้านได้ และเพลิดเพลินกับสถานบันเทิงยามค่ำคืนได้เป็นครั้งคราว

แต่ถ้าไปยังภูเขากอลมิน ชีวิตเขาจะหายไปเลย

เมื่อเขาเห็นว่าเขายอมรับชะตากรรมของเขาแล้ว อัลเบิร์ตก็ยิ้มก่อนจะพูดว่า “แกควรรู้ว่าแกโชคดีมากนะ วันนี้ฉันสามารถพาแกไปที่ฟาร์มหมาและเอาแกโยนให้หมากินยังได้!”

เจคพยักหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะกล่าวด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ ครับ คุณเวด ขอบคุณที่มีน้ำใจกับผม… ขอบคุณมากดอน อัลเบิร์ต…”

อัลเบิร์ตสั่งคนของเขาอย่างรวดเร็วว่า “มานี่ เอามันไปที่ไซต์ก่อสร้างเดี๋ยวนี้ ให้มันอยู่กินกับคนงานที่นั่น มันจะได้หยุดสองวันต่อเดือนเท่านั้น!”

“ครับ ดอน อัลเบิร์ต!” ชายสองคนของอัลเบิร์ตลากเจคออกจากล็อบบี้ทันที

แล้วอัลเบิร์ตก็ชี้นิ้วไปที่แอรอนซึ่งยังคงนอนหมดสติอยู่กับพื้นก่อนจะถามชาร์ลีว่า คุณเวด แล้วเราจะทำเอายังไงดีกับเจ้าแก่นั่น?”

ชาร์ลีตอบเบา ๆ “เดี๋ยวตำรวจจะมาเอาตัวเขาไป”

ทันทีที่เขาพูดจบ เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนก็พุ่งเข้ามาที่ล็อบบี้และถามว่า “พวกคุณคนไหนคือแอรอน ฟิลิปส์?”

จาค็อบรีบชี้นิ้วไปที่แอรอนที่กำลังนอนอยู่บนพื้นก่อนจะพูดว่า “นั่นไง คนที่คุณมองหา”

เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินเข้าไปหาอารอนก่อนจะเปรียบเทียบเขากับภาพที่มี หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดว่า “ใช่ นี่เขา พาเขาไป!"

เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งถามว่า “หัวหน้าครับ เหมือนว่าคนนี้จะได้รับบาดเจ็บจนสลบ เราควรทำยังไงดี?”

“ส่งเขาไปโรงพยาบาลก่อน” หัวหน้าตอบ “แล้วเราจะกักตัวไว้หลังจากที่เขาหายแล้ว”