กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 607

เอเลนลืมเรื่องเงินของเธอไปโดยสนิท ขณะเธอจดจ่ออยู่กับฉากที่ผู้คนคร่ำครวญและร้องไห้

เมื่อเกิดความคิดขึ้น เธอจึงหันไปหาชาร์ลีและตะโกนว่า “เร็วเข้า ให้พวกมันคืนเงินให้ฉัน! พวกมันได้รับเงินไปกว่าสองล้านเหรียญจากฉัน!”

ชาร์ลีขอให้พวกเขาบริจาคเงินให้กับมูลนิธิแห่งความหวังด้วยเหตุผลสองประการ เหตุผลหนึ่งคือการลงโทษพวกเขา และอีกประการหนึ่งคือการสอนบทเรียนให้แม่ยายของเขา

คุณมักจะโลภและไม่พอใจกับสิ่งที่คุณมีอยู่เสมอใช่ไหม?

คุณติดการพนันใช่ไหม?

คุณคิดว่าคุณจะโชคดีและทำเงินจนรวยได้ด้วยการเล่นไพ่นกกระจอกใช่ไหม?

ผมให้คุณเสียเงินทั้งหมดเพื่อที่ประสบการณ์นี้จะติดอยู่ในใจคุณ!

ชาร์ลีมองเหล่าผู้หญิงที่พื้นและถาม โดยรู้อยู่แล้วว่าคำตอบของพวกเขาคืออะไร “เฮ้ เรื่องเงินที่แม่ยายของผมต้องได้ มาคุยกันเร็ว ว่าคุณจะตอบแทนเธออย่างไร!”

พวกเขาตอบกลับด้วยสายตาที่สับสนและร้องไห้ว่า “เราบริจาคเงินทั้งหมดให้กับมูลนิธิ รวมถึงเงินของเธอด้วย…”

ชาร์ลีหันไปหาเอเลนและยักไหล่อย่างเฉยเมย “ขอโทษครับแม่ พวกเขาไม่มีเงิน”

"อะไร?!" เอเลนอ้าปากค้างอย่างน่ากลัวและกรีดร้องด้วยความตกใจอย่างมาก เธอพุ่งไปข้างหน้า จิกผมของฮันนาห์ด้วยมือข้างหนึ่งและผมของลินดาด้วยมืออีกข้างหนึ่งและเขย่าหัวอย่างรุนแรง แล้วเอาโขกกันเหมือนลูกโบว์ลิ่งสองลูก

เธอกรีดร้องและด่าอย่างบ้าคลั่ง “อ๊ะ นังชั่วสาระเลว! คืนเงินให้ฉันมานะ! คืนมา!!!”

เส้นผมจำนวนมากหลุดจากหนังศีรษะของพวกเธอด้วยการดึง เสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดของพวกเขาก้องไปทั่วบ้าน ฮันนาห์ร้องออกมาอย่างเป็นทุกข์ “เอเลน ขอร้องปล่อยเถอะ เอเลน ได้โปรด! เงินเธอไปอยู่กับลินดาแทบทั้งหมด ฉันได้แค่เพียงเล็กน้อยจากเธอเอง แล้วฉันก็บริจาคไปแล้วทั้งหมด…”

เอเลนปล่อยฮันนาห์และเปลี่ยนมาจับผมลินดาด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นเอเลนก็ปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อตบและข่วนจนใบหน้าของลินดามีเลือดออกและบวมอย่างหนัก