กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 668

ชาร์ลียิ้มให้เขาพลางแสร้งทำเป็นไม่สนใจและหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าของเขา

ชาร์ลีซื้อกล่องไม้ข้างถนนในราคาห้าเหรียญ เขาซื้อมันเพราะเขาคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่จะใส่ยาลงในกระเป๋าของเขาโดยตรงหรือห่อด้วยผ้าเช็ดปาก

ฌอนปกปิดความดูหมิ่นของเขาไว้ไม่ได้ เมื่อเห็นกล่องไม้นั่นและเขาเยาะเย้ย “บ้าเอ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย? นานซื้อที่ข้างถนนในราคาสิบเหรียญเหรอ?”

ชาร์ลียิ้ม “คุณพูดถูกครึ่งหนึ่ง ใช่ ผมซื้อมันตามถนน แต่ราคาแค่ห้าเหรียญแทนที่จะเป็นสิบ”

ทุกคนอ้าปากค้างกับคำพูดของชาร์ลี!

เขาเอาจริงหรือเปล่า ที่จะให้มันกับนายท่านมัวร์?

เขามางานวันเกิดของนายท่านมัวร์ด้วยกล่องไม้ราคาห้าดอลลาร์ได้อย่างไร?!

แล้วถ้าจะมีอะไรอยู่ในกล่อง มันก็คงจะเป็นขยะมูลฝอยใช่ไหม?

เขาจะไม่ใส่ของมีค่าในกล่องที่ดูโทรม ๆ แบบนั้น

ดังนั้น ทุกคนจึงโห่ใส่ชาร์ลี

แม้แต่รูเบนก็เปิดปากและพูดดูถูกเหยียดหยาม

ฌอนร้องอย่างไม่พอใจราวกับว่า เขาจับผิดชาร์ลีได้คาหนังคาเขา "ชาร์ลี เวด นายดูหมิ่นมาก! กล้าดียังไงที่เอาขยะมาให้คุณปู่มัวร์? นายทำแบบนี้โดยตั้งใจไว้แล้วใช่ไหม?”

ชาร์ลีไม่สนใจเขา ชาร์ลีเปิดกล่องไม้เล็ก ๆ เผยให้เห็นเม็ดยาสีดำและกลมอยู่ข้างในและพูดกับนายท่านมัวร์ว่า “คุณมัวร์ นี่คือของขวัญวันเกิดที่ผมเตรียมให้โดยบังเอิญ ยาฟื้นฟู ผมหวังว่าคุณจะชอบมัน."

เขาใช้คำว่า 'โดยบังเอิญ' เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น