กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 676

ฌอนตอบอย่างตื่นเต้นว่า “งั้นผมจะฟังพ่อนะ!”

โดนัลด์พยักหน้าอย่างพึงพอใจขณะที่เขาพูด “เข้าไปข้างในกันเถอะ และบอกให้ชาร์ลีให้โอสถฟื้นฟูหนึ่งเม็ดกับพ่อ!”

“ไปขอยาจากเขาเนี่ยนะ?” ฌอนรีบถาม “พ่อคิดจะไปขอยังไงเหรอครับ?”

“ด้วยการคุกเข่า!” โดนัลด์ตอบอย่างเฉยเมยว่า “ในเมื่อทั้งตระกูลมัวร์ได้คุกเข่าลงต่อหน้าชาร์ลีแล้ว เราก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าเขาด้วย!”

"คุกเข่า? อยากให้ผมคุกเข่าต่อหน้าชาร์ลีเนี่ยนะ?” ฌอนลุกขึ้นทันทีในขณะที่เขาตะโกนว่า “พ่อต้องการให้ผมคุกเข่าต่อหน้ามันงั้นเหรอ? พ่อครับ ทำไมไม่ฆ่าผมแทนล่ะ?”

โดนัลด์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขณะจ้องมองลูกชายของเขา และพูดว่า “ลูกเคยได้ยินสิ่งที่พ่อบอกลูกก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”

ฌอนมีสีหน้าเศร้าและหดหู่มากในขณะที่เขาพูดต่อว่า “แต่พ่อครับ พ่อกำลังขอให้ผมคุกเข่าต่อหน้ามันนะ! ผมเคยคุกเข่าต่อหน้าใครอีกนอกจากพ่อกับปู่? พ่อบอกผมว่าผู้ชายไม่ควรคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นไม่ใช่เหรอ?”

โดนัลด์หัวเราะเยาะก่อนจะตอบว่า “ถ้าหานซิ่นคิดแบบเดียวกับลูกตอนที่เขาถูกทำให้อับอายขายหน้าในอดีต เขาคงไม่ได้ชื่อว่าเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามในประวัติศาสตร์จีนหรอกนะ!”

หลังจากนั้นโดนัลด์ก็ถามว่า “การคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นสำคัญอย่างไรงั้นเหรอ? ก็เพราะลูกสามารถคุกเข่าต่อหน้าคนก่อนที่จะแทงเขา นั่นคือวิธีที่ฮีโร่ตัวจริงทำยังไงล่ะ!”

ฌอนพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อและเขาก็ตอบว่า “ก็ได้ครับ ผมจะเชื่อพ่อ”

โดนัลด์ตบไหล่ลูกชายเบา ๆ ขณะที่เขายิ้มและกล่าวว่า “ความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงก็เป็นการพัฒนาครั้งใหญ่เช่นกัน!”

หลังจากนั้น โดนัลด์ก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นบนใบหน้าของเขาได้ในขณะที่เขาพูด “ตามพ่อมาที่คฤหาสน์ตระกูลมัวร์เดี๋ยวนี้!”

***

ในเวลานี้ ชาร์ลีได้ช่วยนายท่านมัวร์ให้ลุกขึ้นยืนได้แล้ว