กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 898

จาค็อบรีบอาบน้ำ และแต่งตัวทันที เขากินอะไรไม่ลงด้วยซ้ำเพราะเขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เมื่อแคลร์เห็นเขา เธอก็ถามเขาทันทีว่า “พ่อคะ พ่อจะไปไหนตั้งแต่เช้า?”

จาค็อบตอบอย่างร่าเริงว่า “พ่อนัดอาฮอลล์ไว้ วันนี้เราสองคนจะไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าด้วยกันเพราะเธอไม่ได้กลับมาที่โอลรัส ฮิลล์ มากว่ายี่สิบปีแล้ว!”

เมื่อแคลร์ได้ยินเรื่องนี้ เธอก็โกรธ และโพล่งออกมาว่า “แม่หายตัวไปนานกว่าสองวันสองคืนแล้ว และไม่มีข่าวเกี่ยวกับแม่เลย ทำไมพ่อถึงยังออกไปเที่ยวกับอาฮอลล์ในเวลาแบบนี้? ไม่ออกไปช่วยตามหาแม่หน่อยเหรอ?”

“ก็…” จาค็อบหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ก็ลูกกับชาร์ลีกำลังตามหาแม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ลูกทั้งสองยังเด็กอยู่ คงจะดีกว่าถ้าพวกลูกจะออกไปตามหาแม่เองแทนที่จะพึ่งพาคนแก่อย่างพ่อ! พ่อจะรออย่างอดทนสำหรับข่าวดีของลูกแล้วกันนะ!”

แคลร์ตอบอย่างโกรธเคืองว่า “พ่อคะ ถ้าพ่อยังทำแบบนี้ต่อไป หนูจะโกรธพ่อจริง ๆ แล้วนะ! ทำไมพ่อถึงยังแยกแยะลำดับความสำคัญไม่ได้แม้กระทั่งในเวลาแบบนี้ การไปกับคุณอาฮอลล์มีความสำคัญกับพ่อมากกว่าความปลอดภัยของแม่ในตอนนี้อีกหรือคะ? วันนี้การไปเยี่ยมมหาลัยเก่าของพ่อสำคัญหรือเร่งด่วนขนาดนั้นเลยหรือคะ?”

จาค็อบรู้ว่าเขาผิดที่ประพฤติตัวในลักษณะนี้ เขารู้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้ต่อและพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ถูกหรือผิดกับลูกสาวของเขาอีกต่อไป ในเวลานี้ เขาเพียงโบกมืออย่างรวดเร็วก่อนจะพูดว่า “โอ้ นี่มันสายแล้ว พ่อจะต้องไปแล้วไม่งั้นพ่อจะสาย! พ่อจะคุยกับลูกหลังจากที่พ่อกลับบ้านมา พ่อไปก่อนนะ!"

จาค็อบก้าวออกจากบ้านไปเมื่อเขาพูดจบ

แคลร์อยากจะพยายามหยุดเขาจากการออกไปข้างนอก แต่มันก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเธอที่จะทำอะไรเลย

จาค็อบรีบออกจากวิลล่าไปแล้ว

เมื่อแคลร์เห็นจาค็อบออกจากบ้าน เธอบอกชาร์ลีด้วยความโกรธว่า “คุณเห็นไหม? วันนี้พ่อไม่ได้พาคุณไปพบอาฮอลล์ด้วยด้วยซ้ำ ฉันเชื่อว่าอาฮอลล์จะไม่พาลูกชายของเธอไปด้วยในวันนี้เช่นกัน ทั้งสองคนจะต้องใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขอย่างแน่นอน…”

ชาร์ลีรีบตอบ “โธ่ แคลร์! คุณกำลังคิดมากอยู่นะครับ ทั้งคู่เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นเก่าที่พบปะพูดคุยกัน ใครบอกว่าพวกเขากำลังมีความสุขกับเวลาที่เขาอยู่ด้วยกันลำพังล่ะครับ?”

ดวงตาของแคลร์เป็นสีแดงขณะที่เธอพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องหาข้อแก้ตัวใด ๆ สำหรับพวกเขาหรอกนะคะ ฉันสามารถเห็นสิ่งที่พวกเขาทั้งคู่กำลังทำได้ในแวบเดียว…”

หลังจากนั้น แคลร์ถามชาร์ลีอีกครั้งว่า “อ้อ เพื่อนคุณช่วยถามเกี่ยวกับที่อยู่ของแม่บ้างแล้วยังคะ? พวกเขาแจ้งข้อมูลอัปเดตเกี่ยวกับสถานการณ์ให้คุณทราบบ้างไหมคะ?”

ชาร์ลีตอบว่า “พวกเขาบอกผมว่าพวกเขาจะสามารถให้คำตอบผมภายในวันนี้ ผมยังขอให้พวกเขาสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ และพวกเขาบอกผมว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ไม่มีคดีอาญาที่ร้ายแรง ดังนั้นโอกาสที่แม่จะตกอยู่ในอันตรายจึงต่ำมาก เราอาจจะพบแม่ได้ภายในหนึ่งหรือสองวันครับ”

ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของชาร์ลี อารมณ์ของแคลร์ก็ดีขึ้นอย่างมาก เธอถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ฉันหวังว่าเพื่อนของคุณจะไว้ใจได้ คงจะดีถ้าแม่กลับบ้านมาได้ในวันนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคิดว่าฉันคงจะใจสลายในไม่ช้านี้…”

ชาร์ลีอดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเองว่ามันไม่ได้ยากที่เขาจะยอมให้เอเลนกลับบ้านได้ทุกเมื่อ

ประเด็นหลักคือ เธอต้องหุบปาก

เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นตัวอันตรายสำหรับเขาเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน

หากเป็นกรณีนี้ จะดีกว่าสำหรับเขาที่จะขังเธอไว้ในศูนย์กักกัน

ในเวลาเดียวกันนี้ ชาร์ลีส่งข้อความหาไอแซค และถามเขาว่า “แม่ยายของผมเป็นยังไงบ้าง?”

ไอแซคตอบอย่างรวดเร็ว: “ผมขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดกับเธอแล้ว พวกเขาบอกเธอว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรงมาก ผมเชื่อว่าเธอจะไม่กล้าออกไปพูดเรื่องไร้สาระหรอกครับ!”

ชาร์ลีผ่อนคลายเล็กน้อยขณะที่เขาพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นทำไมเราไม่ทำแบบนี้ล่ะ? ส่งคนเข้าไปในสถานกักกันมากขึ้นเพื่อสร้างเรื่องขึ้นที่นั่น เพื่อที่เธอจะได้สัมผัสถึงความรุนแรงของคดีนี้ว่ามันน่ากลัวมากขึ้น ด้วยวิธีนี้เราจะสามารถมั่นใจได้ว่าเธอจะหุบปากสนิท!”